جواد مجابی (به انگلیسی: Javad Mojabi)(متولد ۲۲ مهر ۱۳۱۸ در شهر قزوین) شاعر، نویسنده، منتقد ادبی و هنرهای تجسمی، نقاش، طنزپرداز و روزنامه نگار ایرانی است. از او آثار متعددی به چاپ رسیده است. همچنین برای مدت کوتاهی سردبیر مجله ادبی دنیای سخن بود.
من هر روز چند ساعتی را برای شعر نوشتن وقت می گذارم و در مدت نوشتن بارها کلمات را بالا پایین می کنم تا آنچه در ذهنم است شکل بگیرد و شعرها موسیقی بیرونی و درونی خود را بیابند. برای مثال اگر امروز چهار شعر بنویسم تمام تلاشم این است که با تغییرات موجود شعرها دارای یک ساختار مشخص باشند. همچنین من شعرها را چند ماه بعد دوباره مورد بازبینی قرار می دهم تا تغییرات مورد نیاز انجام شود. بعد از آن در زمان انتشار نیز مجدداً بررسی می کنم؛ یعنی ویراست نهایی نمونه چاپی کتاب را نیز مورد بررسی قرار می دهم تا ایرادی وجود نداشته باشد.
«به اعتقاد من انسان همواره باید علیه هر چیزی، حتی خودش طغیان کند. این فکر انسان را نجات می دهد. هنرمندی که طغیان نگر نباشد و دائماً از خودش تعریف کند از خودش جا می ماند.»
وی شاعر، نقاش، محقق ادبی-هنری، روزنامه نگار، طنزپرداز و داستان نویس است و بهتر است گفته شود وی یکی از شناخته شده ترین روشنفکران و هنرمندان معاصر ایران است که نامش همیشه در میان بزرگان آمده است. از او تا به حال ده ها کتاب تأثیرگذار و پرطرفدار در زمینهٔ داستان منتشر شده است و عموماً کتاب های او با اقبال خوبی از سمت خوانندگان، علی الخصوص خوانندگان حرفه ای، مواجه می شود. مجابی بارها از سوی مجامع اروپایی و آمریکایی برای سخنرانی دربارهٔ هنر و ادبیات ایران دعوت شده است و یکی از نمایندگان شاخص ادبیات معاصر ایران محسوب می شود.
جواد مجابی از کودکی و نوجوانی به همراه برادرش حسین نقاشی می کشید و هنوز هم در خلوت خود نقاشی می کند. او هر چند خود را نقاش نمی داند، اما به عنوان یکی از چهره های شاخص و پیشگام در حوزه نقد نقاشی و هنرهای تجسمی شناخته شده است.
اوایل دههٔ چهل لیسانس حقوق و دکتری اقتصاد را از دانشگاه تهران گرفت. کارمند دادگستری و بعد کارشناس فرهنگی وزارت فرهنگ و هنر بود. هم زمان روزنامه نگاری حرفه ای را در فاصلهٔ بین سال های ۱۳۴۷–۱۳۵۸ در روزنامهٔ اطلاعات با عنوان دبیر فرهنگی روزنامه ادامه داد. بعدها با مجلات ادبی ایران از جمله فردوسی، جهان نو، خوشه، آدینه و دنیای سخن همکاری داشت که مدتی نیز سردبیری مجلهٔ اخیر را به عهده داشت.۴۰ سال از فعالیت ادبی او می گذرد که ۲۰ سال اخیر را به طور حرفه ای و فارغ از دغدغه های شغلی، صرف نوشتن رمان و شعرها و تحقیقاتش کرده است. نوشته های او بیش از هفتاد اثر چاپ شده است که عمدتاً شامل هشت مجموعه شعر، چهار مجموعه داستان کوتاه، نه رمان، چندین نمایش نامه و فیلم نامه و داستان کودکان و آثار طنز و طرح های هجایی و چند مجموعه مقالات و چند شناخت نامهٔ ادبی دربارهٔ نویسندگان و شاعران ایران است. علاوه بر انتشار شعرها و رمان ها و داستان ها، کار عمدهٔ او در این سال ها، تحقیق دربارهٔ نوپردازان هنرهای تجسمی ایران است که بالغ بر شش جلد می شود، که تاریخ تحلیلی زندگی و آثار نقاشان و مجسمه سازان پنجاه سال اخیر است. همچنین پژوهش مفصلی در زمینهٔ تاریخ طنز در متون ادبی ایران را ادامه می دهد که سیر شوخی های ادبی را در کتاب های نظم و نثر ایران طی هزار و اندی سال بر پایهٔ تحولات اجتماعی ترسیم می کند.او همسر و دو فرزند دارد و اکنون در کوی نویسندگان زندگی می کند و اوقاتِ به خواندن و نوشتن می گذرد. به عنوان طنز پرداز مدرن شهرت دارد و طنز را در شکل های مختلف کلامی و تصویری تجربه کرده است. نقاشی مدرن را به تفنن تجربه و چند نمایشگاه از کارهای خود عرضه کرده است.
من هر روز چند ساعتی را برای شعر نوشتن وقت می گذارم و در مدت نوشتن بارها کلمات را بالا پایین می کنم تا آنچه در ذهنم است شکل بگیرد و شعرها موسیقی بیرونی و درونی خود را بیابند. برای مثال اگر امروز چهار شعر بنویسم تمام تلاشم این است که با تغییرات موجود شعرها دارای یک ساختار مشخص باشند. همچنین من شعرها را چند ماه بعد دوباره مورد بازبینی قرار می دهم تا تغییرات مورد نیاز انجام شود. بعد از آن در زمان انتشار نیز مجدداً بررسی می کنم؛ یعنی ویراست نهایی نمونه چاپی کتاب را نیز مورد بررسی قرار می دهم تا ایرادی وجود نداشته باشد.
«به اعتقاد من انسان همواره باید علیه هر چیزی، حتی خودش طغیان کند. این فکر انسان را نجات می دهد. هنرمندی که طغیان نگر نباشد و دائماً از خودش تعریف کند از خودش جا می ماند.»
وی شاعر، نقاش، محقق ادبی-هنری، روزنامه نگار، طنزپرداز و داستان نویس است و بهتر است گفته شود وی یکی از شناخته شده ترین روشنفکران و هنرمندان معاصر ایران است که نامش همیشه در میان بزرگان آمده است. از او تا به حال ده ها کتاب تأثیرگذار و پرطرفدار در زمینهٔ داستان منتشر شده است و عموماً کتاب های او با اقبال خوبی از سمت خوانندگان، علی الخصوص خوانندگان حرفه ای، مواجه می شود. مجابی بارها از سوی مجامع اروپایی و آمریکایی برای سخنرانی دربارهٔ هنر و ادبیات ایران دعوت شده است و یکی از نمایندگان شاخص ادبیات معاصر ایران محسوب می شود.
جواد مجابی از کودکی و نوجوانی به همراه برادرش حسین نقاشی می کشید و هنوز هم در خلوت خود نقاشی می کند. او هر چند خود را نقاش نمی داند، اما به عنوان یکی از چهره های شاخص و پیشگام در حوزه نقد نقاشی و هنرهای تجسمی شناخته شده است.
اوایل دههٔ چهل لیسانس حقوق و دکتری اقتصاد را از دانشگاه تهران گرفت. کارمند دادگستری و بعد کارشناس فرهنگی وزارت فرهنگ و هنر بود. هم زمان روزنامه نگاری حرفه ای را در فاصلهٔ بین سال های ۱۳۴۷–۱۳۵۸ در روزنامهٔ اطلاعات با عنوان دبیر فرهنگی روزنامه ادامه داد. بعدها با مجلات ادبی ایران از جمله فردوسی، جهان نو، خوشه، آدینه و دنیای سخن همکاری داشت که مدتی نیز سردبیری مجلهٔ اخیر را به عهده داشت.۴۰ سال از فعالیت ادبی او می گذرد که ۲۰ سال اخیر را به طور حرفه ای و فارغ از دغدغه های شغلی، صرف نوشتن رمان و شعرها و تحقیقاتش کرده است. نوشته های او بیش از هفتاد اثر چاپ شده است که عمدتاً شامل هشت مجموعه شعر، چهار مجموعه داستان کوتاه، نه رمان، چندین نمایش نامه و فیلم نامه و داستان کودکان و آثار طنز و طرح های هجایی و چند مجموعه مقالات و چند شناخت نامهٔ ادبی دربارهٔ نویسندگان و شاعران ایران است. علاوه بر انتشار شعرها و رمان ها و داستان ها، کار عمدهٔ او در این سال ها، تحقیق دربارهٔ نوپردازان هنرهای تجسمی ایران است که بالغ بر شش جلد می شود، که تاریخ تحلیلی زندگی و آثار نقاشان و مجسمه سازان پنجاه سال اخیر است. همچنین پژوهش مفصلی در زمینهٔ تاریخ طنز در متون ادبی ایران را ادامه می دهد که سیر شوخی های ادبی را در کتاب های نظم و نثر ایران طی هزار و اندی سال بر پایهٔ تحولات اجتماعی ترسیم می کند.او همسر و دو فرزند دارد و اکنون در کوی نویسندگان زندگی می کند و اوقاتِ به خواندن و نوشتن می گذرد. به عنوان طنز پرداز مدرن شهرت دارد و طنز را در شکل های مختلف کلامی و تصویری تجربه کرده است. نقاشی مدرن را به تفنن تجربه و چند نمایشگاه از کارهای خود عرضه کرده است.
wiki: جواد مجابی