بنانا یوشیموتو

بنانا یوشیموتو (به ژاپنی: 吉本ばなな) (متولد ۲۴ ژوئیه ۱۹۶۴)، نام مستعار نویسندهٔ ژاپنی، ماهوکو یوشیموتو است.
سایهٔ مهتابی
آشپزخانه
خداحافظ تسوگومی-ترجمه زهرا نی چین-نشر نفیر:۱۳۹۶
خفته
ان. پی
دریاچه-ترجمه مژگان رنجبر-نشر کوله پشتی:۱۳۹۵
مارمولک
آرمیتا
یوشیموتو می گوید پرداختن به مسائل نسل جوان معاصر ژاپن و تجربیات تلخی که در زندگی با آن ها مواجه هستند از تم های اصلی کتاب هایش است.

( -توکیو Banana Yoshimoto (1964
(نام اصلی: ماهوکو یوشیموتوMahoko Yoshimoto) بانوی نویسنده ی ژاپنی. در خانواده ای اهل فرهنگ در توکیو متولد شد. پدرش، تاکاکی یوشیموتو، شاعری مشهور و برجسته و خواهرش، هارونو یویکو، تصویرسازی شناخته شده است. در دانشگاه نیهان ادبیات خواند و در همان زمان به دلیل علاقه به شکل برگ درخت موز، تخلص «بنانا» را برای خود برگزید. اولین رمانش با عنوان آشپزخانه (1988) جایزه ی هنرمندان جدید کاین را برد و برای جایزه ی یوکیو میشیما نامزد شد. همچنین، این کتاب دو بار منبع اقتباس سینمایی قرار گرفته است. او خود دو مضمون اصلی رمان هایش را «خستگی و دلزدگی نسل جوان ژاپن» در دروه ی معاصر و همچنین، «نحوه ی تأثیرگذاری تجربه های دردناک بر روند زندگی هر فرد» عنوان کرده است.
علاوه بر افتخارات متعدد در ژاپن، یوشیموتو چندین جایزه ی بین المللی نیز دریافت کرده است. از جمله: جوایز ادبی اسکانو، فندیسیمه و کاپری. آثار زیر از او به فارسی منتشر شده است:

بنانا یوشیموتو (به ژاپنی: 吉本ばなな) (زادهٔ ۲۴ ژوئیه ۱۹۶۴)، نام مستعار نویسندهٔ ژاپنی، ماهوکو یوشیموتو است.
• «مردم معمولاً فکر می کنند که کسالت باری بودن با یک نفر سبب به هم زدن دوستی می شود و بالاخره یکی این تصمیم را می گیرد؛ یا تو یا طرف مقابل. در صورتی که این واقعاً درست نیست. ادوار زندگی ما مثل فصل ها رو به پایان می روند؛ همه موضوع همین است.»• «آرزو می کردم صبح زودتر از راه برسد. دوست داشتم با اشعه براق خورشید صبح حمام آفتاب بگیرم تا همه چیز پاک شود. می خواستم غرق در نور شوم، مثل حالا که غرق در آبم.»• «ما در یک خانه با هم مشترک بودیم اما خیلی هم نزدیک نبودیم. من ترجیح می دادم تنهایی خودم را داشته باشم… این همهٔ ماجراست؛ ولی از خیلی پیش تر متوجه شده بودم که او می خواست در همه چیز زندگی ام شریک شود. با این حال نسبت به بی مهری و خودخواهی ام حس خیلی بدی داشتم. حالا هم چنان در درونم به او فکر می کردم، مثل همیشه: نوعی زندگی متوقف شده، خاطره ای که نمی دانستم با آنچه کنم. خاطراتم در هیبت توده ای از تصاویر مختلف در قلبم حک شده بودند و سایه ای سنگین روی قلبم می انداختند.»• «این مردم هستند که بیش از هر چیزی مرا می ترسانند. هیچ وقت چیزی ترسناک تر از یک انسان برایم وجود نداشته است. چون هر قدر هم یک مکان ترسناک باشد، باز هم یک مکان است؛ و مهم نیست که ارواح مهیب به نظر برسند؛ آنها فقط انسان های مرده هستند. همیشه فکر می کنم وحشتناک ترین چیزی که احتمال دارد به ذهن کسی خطور کند، کارهایی است که مردم انجام می دهند.»• «هر چیزی در زندگی خوبی هایی در خود دارد، وقتی اتفاق بدی می افتد، این خوبی ها خود را بیشتر نمایان می سازند. این موضوع ناراحت کننده است اما حقیقت دارد.»• «وقتی کسی موضوع مهمی را به تو می گوید، به این می ماند که تو داری از او پول قرض می گیری، و به هیچ عنوان امکان ندارد که اوضاع به عقب بگردد و مثل قبل شود. مسئولیت گوش سپردن را باید پذیرفت.»• «آن هنگام هنوز باور داشتم، خیلی بیشتر از اکنون، که دنیا ضرورتاً مکانِ شادی است؛ سرشار از صدای خانواده هایی که با هم شام می خورند، لبخندِ روی چهرهٔ یک مادر هنگامی که صبح، رفتنِ شوهرش را به سر کار می بیند، گرمای ساطع شده از فردِ محبوبِ کنارتان به هنگامی که در نیمه های شب از خواب برمی خیزید.»• «هیاهوی آنجا و عطر قهوه و صدای تعداد بی شماری از افراد جوان، حسی از منگی خفیف در من باقی گذاشت، چون مدت ها بود که از این چیزها به دور بودم. به ذهنم رسید که اگر من روح بودم، این محیط چیزی بود که بیشتر دلم برایش تنگ می شد: هیاهوی عادی و روزمرهٔ زندگی. مطمئنم که ارواح، آرزوی احمقانه ترین و پیش پاافتاده ترین چیزها را دارند.»• با نیش باز خندیدم: «تقصیر خودته. هرچی سرت بیاد حقته.» تسوگومی با بی رمقی لبخند زد: «آره، فکر کنم راست می گی.» و بعد گفت: «گوش کن، بچه. نمی خوام این رو به هیچ کس دیگه ای بگم، ولی حس می کنم این آخرشه. من دارم می میرم.» بدنم خشک شد. با عجله روی صندلی کنار تختش نشستم، درست کنارش. گفتم: «هیچ معلومه داری چی می گی؟» هم کمی گیج بودم و هم کمی ناباور. «منظورم اینه که اونا هر روز می گن داری بهتر می شی، مگه نه؟ همه چی داره همون طور که باید، پیش می ره، مگه نه؟ نکنه داری سعی می کنی بگی این دفعه مشکل یه چیز دیگه ست؟ می دونی، یکی از دلایلی که پدر مادرت وقتی این جوری می شی می آرنت بیمارستان اینه جلوت رو بگیرن تا این مدت که داری بهتر می شی وحشی بازی درنیاری. ازش به عنوان بیمارستان روانی ای چیزی استفاده می کنن. اصلاً موضوع مرگ و زندگی نیست. جداً، یه کم به خودت بیا.» تسوگومی با حالتی مهلک گفت: «نه، این بار فرق داره.» سایه ای که در چشم هایش می دیدم تاریک تر و جدی تر از هر چیز دیگری بود که تابه حال در او دیده بودم. «می فهمی چی می گم؟ نه؟ چه بمیری چه نمیری، می دونی؛ هیچ ربطی به مزخرفاتی که داری می گی نداره. ماریا، حس نمی کنم دیگه بتونم دووم بیارم. واقعاً حس نمی کنم.» گفتم: «تسوگومی؟» «حرفم رو باور کن، هیچ وقت قبلاً مثل این نبوده.» تسوگومی ادامه داد، صدایش بی احساس بود. «مهم نبود اوضاع چه قدر بد بوده، فرقی نداشته چه اتفاقی می افتاده، تا حالا هیچ وقت این طوری نسبت به همه چی بی علاقه نشده بودم. جدی دارم می گم، مثل اینه که یه بخشی از من رفته. قبلاً مرگ به هیچی ام نبود، می دونی، ولی حالا من رو می ترسونه. حتی وقتی سعی می کنم هم خودم رو تحریک کنم، فقط اذیت می شم که هیچی روم اثر نداره. نصف شب این جا، درازکش، همش به این چیزا فکر می کنم. اگر نتونم طبق برنامه پیش برم می میرم، من این جوری حس می کنم. حتی یه احساس قوی هم تو وجودم نیست. ماریا، این بار اوله که این طور می شم. منظورم اینه که حتی از چیزی متنفر هم نیستم. انگار به یه آدم احمق خسته کنندهٔ کلیشه ای تبدیل شدم، فقط یه دختر لاغر بستری لعنتی ام و بس. می فهمم اون بچه توی داستان اُ-هنری وقتی مشغول تماشای ریختن تک تک برگ های درخت انگور بود چه حسی داشت، واقعاً که چه قدر براش ترسناک بوده. به این فکر می کنم همین طور که دارم ضعیف تر و ضعیف تر می شم، اطرافیانم چطور باهام مثل یه احمق بی عرضه رفتار می کنن، حتی من رو با قبلم مقایسه می کنن، مسخره ام می کنن، و درمورد کم کم محو شدنم حرف می زنن، و همهٔ اینا باعث می شه حس کنم دارم عقلم رو از دست می دم.»