بختیار علی

بختیار علی محمد (به کردی: بەختیار عەلی) (زادهٔ ۱۹۶۰ میلادی در سلیمانیه) از رمان نویسان، شاعران و مقاله نویسان فعال معاصر کرد عراق است.
مرگ تک فرزند دوم (به کردی: مەرگی تاقانهٔ دووهه م)، سوئد: ۱۹۹۷
غروب پروانه (به کردی: ئێوارەی پەروانه)، سوئد/استکهلم: انتشارات رهند، ۱۹۹۸
آخرین انار دنیا (به کردی: دواهه مین هه ناری دونیا)، سلیمانیه: ۲۰۰۲
شهر نوازندگان سپید (به کردی: شاری مۆسیقارە سپییەکان)، ۲۰۰۶
غزل نویس و باغ های خیال (به کردی: خەزەڵنووس و باخەکانی خەیاڵ)، ۲۰۰۸
قصر پرندگان غمگین (به کردی: کۆشکی باڵندە غەمگینەکان)، ۲۰۰۹
عمویم جمشیدخان، (به کردی: جه مشید خانی مامم)، ۲۰۱۰
کشتی فرشتگان (به کردی: کەشتیی فریشتەکان)، ۲۰۱۲
ابرهای دانیال (به کردی: هەورەکانی دانیال)، ۲۰۱۵
بختیار علی نویسنده، شاعر، مقاله نویس معاصر کرد در سال ۱۹۶۰ در سلیمانیه عراق زاده شد و ۳۶ سال بعد، در سال ۱۹۹۶ به آلمان مهاجرت کرد.
بختیار علی تاکنون آثاری چون «مرگ تک فرزند دوم»، «غروب پروانه» و «آخرین انار دنیا» را منتشر کرده و بسیاری او را حرفه ای ترین نویسندهٔ کردزبان می دانند. رمان های بختیار در اقلیم کردستان عراق طرفداران بسیار دارد و بیشترین میزان شمارگان کتاب را در این خطه به خود اختصاص داده است.
نخستین رمان او به نام «مرگ تک فرزند دوم» (مه رگی تاقانهٔ دو وه م) در سال ۱۹۹۷ در سوئد منتشر شد. دومین رمانش غروب پروانه (ئێوارهٔ په روانه) در سال ۱۹۹۸ از سوی انتشاراتی رهند در استکهلم سوئد و سومین اثرش، رمان «آخرین انار دنیا» (دواهه مین هه ناری دونیا) در سال ۲۰۰۲ در سلیمانیه به چاپ رسید.بختیار علی با مدد از رئالیسم جادویی، تاریخ و گذشتهٔ روانی مردمان کرد را بازگو می کند، که چنان انسانی مدرن در چنبره ای از احساسات، نیات و نبود آنچه پذیرندهٔ بشیریست به دام افتاده اند..

بختیار علی محمد (به کردی: به ختیار عه لی) (زادهٔ ۱۹۶۰ میلادی در سلیمانیه) رمان نویس، شاعر و مقاله نویس فعال معاصر کرد عراق است.
• «آدمی نباید آخر سر به جواب پرسش هایی فکر کند که در طول زندگی نتوانسته برای آن ها جوابی پیدا کند. قبل از مرگم می خواهم قدرت آن را داشته باشم که به جواب هیچ پرسش حقیری فکر نکنم.»• «تا زمانی که انسان اسیر است زندگی برایش معنای عمیقی دارد. هیچ چیز همچون بردگی و اسارت به زندگی معنا نمی دهد. چون در آن هنگام انسان برای آزادی در پیکار بزرگی است. اما هیچ چیز هم مانند آزادی معنای زندگی را به مخاطره نمی اندازد. در آزادی است که انسان شیدایی و سرگشتگی و آرزوی خودش را به خاطر معنی از دست می دهد.»