پورتو پرنس

پورتو پرنس پایتخت کشور هائیتی است.
با گذشت سال ها پس از زمین لرزه در هائیتی، وضعیت بهداشتی در پورتوپرنس همچنان فاجعه بار است. احتمال ابتلا به بیماری های واگیردار در این شهر از همه شهرهای دیگر دنیا بالاتر است. و این یکی از دلایل عمده ای است که باعث شد پورتو پرنس در سال ۲۰۱۲ در میان بدترین شهرهای جهان برای زندگی قرار بگیرد و رتبه ۲۱۸ را در فهرست شهرهای قابل زندگی داشته باشد.
زمین لرزهای در تاریخ ۱۲ ژانویه ۲۰۱۰ (در ساعت ۱۶:۵۳:۰۹ به وقت محلی) با قدرت هفت ریشتر بود که کانون آن در ۱۵ کیلومتری جنوب پورت او پرنس، واقع شده بود، و خسارات بسیاری را به این شهر وارد کرد.
این زمین لرزه که کشور هائیتی را لرزاند و در جمهوری دومینیکن نیز احساس شد، بدترین زلزله هائیتی طی دو سدهٔ اخیرش بود.

پورْتو پِرَنْس (Port-au-Prince)
کاخ ریاست جمهوری هائیتی، پورتوپرنس
کاخ ریاست جمهوری هائیتی، پورتوپرنس
کاخ ریاست جمهوری هائیتی، پورتوپرنس
کاخ ریاست جمهوری هائیتی، پورتوپرنس
پایتخت و بندر اصلی کشور هائیتی، در ساحل غربی جزیرۀ هیسپانیولا، با ۱,۰۴۷,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۱). مرکز مهم بازرگانی است و مواد غذایی فرآوری شده، نوشابه، توتون و تنباکو، و مصالح ساختمانی تولید می کند. لنگرگاه کشتی های ده هزار تنی است و نیمی از امور بازرگانی خارجی هائیتی در آن صورت می گیرد. قهوه و شکر از مهم ترین کالاهای صادراتی آن است. گردشگری و ساخت وساز هم در اقتصاد آن نقش ویژه دارد. مهم ترین بناهای شهری عبارت اند از دانشگاه ایالتی هائیتی (۱۹۲۰)، کتابخانۀ ملی، بازیلیکای نوتردام، و موزۀ ملی. فرانسوی ها در ۱۷۴۹ این شهر را بنا کردند. از ۱۷۷۰ تا ۱۸۰۴ پایتخت مستعمرۀ سن دومینگوی فرانسه بود و با استقلال هائیتی در ۱۸۰۴ پایتخت ملی کشور مزبور شد. این شهر در ادوار مختلف از زلزله، آتش سوزی، و آشوب های داخلی رنج برده است.

پورتو پرنس پایتخت و پرجمعیت ترین شهر هائیتی است.
• «شهر در کنار خلیج تنگ و محصور در کوه ها در حال خفقان است. چراغ های لرزانی که هرشب در ته کلبه ها، در محلات شمال و جنوب پایتخت روشن می شود به خوبی روشنگر انبوده توده های تصورناشدنی انسانی هستند که تنگ هم زندگی می کنند. با این وصف، هر هفته موج های تازه ای از دهقانان بیچاره از دهات خود به شهر می آیند تا بر شدت موج صف های فشرده ای که عصرهای شنبه در خیابان دسالین یا شانزه لیزهٔ پرتو پرنس قدم می زنند بیفزایند. هیچ کس حتی در خود هائیتی هنوز نتوانسته است پاسخی پذیرفتنی برای این پرسش بیابد: این همه زن و مرد که در پایتخت جمع شده اند چگونه زندگی می کنند؟»، در اثرش چاپ ۱۹۶۲ -> مارسل نیدرگانگ