تونیو کروگر

تونیو کروگر رمان کوتاهی از توماس مان نویسنده آلمانی است که در سال ۱۹۰۳ برای اولین بار منتشر شد. این کتاب تاکنون توسط رضا سیدحسینی از فرانسه و محمود حدادی از آلمانی به فارسی ترجمه شده است.
در فصل اول کتاب تونیو کروگر یک دانش آموز است که روحیه ای ظریف و هنرمندانه دارد. پدرش بورژوایی از اهالی شمال آلمان و مادرش یک زن هنرمند ایتالیایی است. در فصل دوم تونیو کروگر که در جنوب آلمان زندگی می کند نویسنده ای جوان، خوش ذوق و ایده آلیست است. در فصل سوم تونیو به زادگاهش در شمال آلمان سفر می کند و از مشاهده زندگی بورژواهایی که همیشه آنها را بی ذوق و دور از حساسیت های والای فکری می دید متأثر می شود و ارزش زندگی روزمره را درمی یابد.
تونیو کروگر و رمان دیگر توماس مان مرگ در ونیز هردو به مضمون حیات هنرمندانه، ارزش های والا و ایده آلیسم در تقابل زندگی روزمره می پردازد. در تونیو کروگر جنوب آلمان نماد روحیه لاتین، گرما و حیات هنرمندانه و شمال آلمان نماد نمایانگر ارزش های زندگی بورژوازی مثل کار، تجارت و ابتذال است. در این رمان توماس مان تعادل بین این دو روحیه را به عنوان بهترین وضعیت زندگی تصویر می کند.
این رمان شباهت زیادی با دیگر اثر نویسنده مرگ در ونیز دارد. هر دو اثر در قالب شرح زندگی یک هنرمند، بیانگر نظرات توماس مان دربارهٔ هنر هستند. مشابهت ضرب آهنگ روایی دو داستان هم دلیل دیگر بر شباهت آنهاست.

تونیو کِروگِر (Tonio Kröger)
داستانی از توماس مان۱، به زبان آلمانی، نوشته شده در ۱۹۰۴. موضوع این داستان، که از بهترین و مشهورترین داستان های توماس مان به شمار می رود، با رمان بزرگ او، بودنبروک ها، پیوند دارد. داستان فاقد خط روایی مشخص یا ماجراپردازی است. نویسنده ای ۳۰ساله به نام تونیو کروگر، که خود توماس مان را در ذهن مجسم می کند، درگیر پرسش هایی است دربارۀ هنر و زندگی، که روح او را درهم فشرده است. نقش متقابل شخصیت اصلی را دوست و همکلاس آزاده اش، هانس، بازی می کند که درپی عشقی بی انجام به اینگبورگ موطلایی مشهور شده است. پرسش بنیادین تونیو این است که نسبت زندگی و هنر درواقع چیست؟ این پرسش نهایتاً از جناح هنر پاسخی می یابد و وسواس او را درهم می شکند.
Thomas Mann

تونیو کروگر (به آلمانی: Tonio Kröger) رمان کوتاهی از توماس مان نویسنده آلمانی است که در سال ۱۹۰۳ برای اولین بار منتشر شد.
• «کسی که بیشتر عشق می ورزد، در موضع ضعف قرار داشته و محکوم به رنج است.»• «شما هنرمندها من را بورژوا خطاب می کنید، و بورژواها قصد دستگیری من را دارند… نمی دانم کدام یکی احساس بدتری در من ایجاد می کند.»• «چیزی که آن ها در جهالت خود نمی توانند بفهمند این است که یک انسان موقر، سالم و شریف، هیچ وقت نویسندگی، بازیگری و آهنگسازی نمی کند.»