پیوریتن ها

پیوریتن ها (به انگلیسی: Puritans) یا پارسایان گروهی از پروتستان های اصلاح شده انگلیسی در سده های شانزدهم و هفدهم میلادی بود که پشتیبان پالودن کلیسای انگلستان از هر گونه رسم کاتولیک رومی بودند و اعتقاد داشتند که کلیسای انگلستان تنها به طور جزئی اصلاح شده است. پیوریتنیسم به این معنا از سوی برخی از بازگشت روحانیون تبعید شده در دورهٔ ماری اول، کوتاه مدتی پس از جلوس الیزابت یکم در سال ۱۵۵۸، به عنوان جنبشی فعال در درون کلیسای انگلستان، بنیان نهاده شد.
اخلاق پروتستانی و روح سرمایه داری
این اندیشه در پی اصلاحات دینی الیزابت نخست رخ داد و دو بعد سیاسی و دینی را در بر می گرفت. در بعد سیاسی این جنبش به جایی نینجامید. آنان که اصلاحات در کلیسای انگلستان نابسنده می دانستند و بر زدودن همه سنت های کلیسای کاتولیک روم پامی فشردند به ستیز با باورهای کلیسای انگلستان برخاستند.
پیوریتن ها به انجیل استناد داشتند و از باورهای آن ها می توان به پاسداری از جایگاه اجتماعی مردان و زنان و سهمشان از گناه اصلی در باورهای مسیحی نام برد. برپایهٔ اندیشه های ایشان دختران از گناهی که حوا مرتکب شده بود ارث می برند.
پیوریتن ها بر این باور بودند که حال که خدا گروهی را فرادست گروه دیگر گذارده، پس این فرودستی باید در جامعه رعایت شود و فرودستان فرمان بردار فرادستان باشند. سختگیری ها بر پیوریتن ها در انگلستان، به کوچیدنشان به آمریکا انجامید و با کوچ گستردهٔ پیروان این مکتب، پای این کیش به آمریکا هم گشوده شد و نوآبادهای انگلیسی کانون پیوریتن ها شدند.

پیوریتَن ها (Puritans)
(یا: پاک دینان) از ۱۵۶۴ عنوانی برای پیروان کلیسای انگلستان که خواستار از میان برداشتن بقایای مذهب کاتولیک رم در مراسم کلیسایی و یا جانشینی نظام پرسبیتری به جای نظام اسقفی بودند. فعالیت های پیوریتن ها (پاک دینان) شامل انتشار جزوه هایی در مخالفت با کلیسای کاتولیک بود که با نام مستعار مارتین مارپریلیت منتشر می شد. واژۀ پیوریتن در عین حال دربارۀ جدایی خواهانی به کار می رفت که کلیسا را کاملاً کنار گذاشته بودند. پیوریتن ها با ایمان قاطع به گناهکار بودن انسان و خشم خداوند به ساده زیستی و سخت کوشی شهرت داشتند. مبلغان پیوریتن ضمن مخالفت با تدابیر اصلاحی ملکه الیزابت در زمینۀ مسائل مذهبی، بر ضرورت پالایش آموزه و آیین های کلیسایی تأکید داشتند و نیز زندگی معنوی عمیق تر، بخشندگی بیشتر در امور خیریه، اصلاح جامعه از طریق منع کارهای گناه آلودی همچون نوشیدن مشروبات الکلی، قمار، رقص، فوتبال، بازیگری تئاتر، و حتی منع مراسم کریسمس را تبلیغ می کردند. پیوریتن ها و بسیاری از اسقف های کلیسای انگلستان خواستار تبلیغات مذهبی بیشتری بودند، اما الیزابت از آن بیم داشت که این تبلیغات به گسترش افکار مخاطره آمیز منجر شود و به همین علت دستور برچیدن کلاس های تعلیم انجیل را صادر کرد و حتی گریندال، اسقف اعظم انگلستان، را به سبب خودداری از مقابله با چنین فعالیت هایی در خانه اش بازداشت کرد. پیوریتن های دوران ملکه الیزابت به علت مخالفت دولت با کلاس های آموزش انجیل و لباس ویژۀ روحانیت با حکومت به مقابله برخاستند. تعدادی از پیوریتن ها دستگیر شدند و دست یکی از آنان به نام جان استابز را به علت مخالفت با ازدواج الیزابت اول با شاهزادۀ فرانسوی فرانسوا، دوکِ آلانسون، بریدند. در ۱۵۸۳ سه نفر از پیوریتن ها که الیزابت را بی شرم و موجب تباهی کلیسای انگلستان خوانده بودند، اعدام شدند.

پیوریتن ها (به انگلیسی: Puritans) یا پارسایان گروهی از پروتستان های اصلاح شده انگلیسی در سده های شانزدهم و هفدهم میلادی بود که پشتیبان پالودن کلیسای انگلستان از هر گونه رسم کاتولیک رومی بودند و اعتقاد داشتند که کلیسای انگلستان تنها به طور جزیی اصلاح شده است. پیوریتنیسم به این معنا از سوی برخی از بازگشت روحانیون تبعید شده در دورهٔ مری اول، کوتاه مدتی پس از جلوس الیزابت یکم در سال ۱۵۵۸، به عنوان جنبشی فغال در درون کلیسای انگلستان، بنیان نهاده شد.
• «نام خوش آهنگ پیوریتن ها همواره گوش جان دوستداران آزادی، مهربانی و انسانیت را خواهد نواخت.» -> محمد خاتمی