پیل پیکر

( صفت ) ۱- دارای پیکری چون پیل فیلتن پیلتن بزرگ جثه : برفت و برخش اندر آورد پای بر انگیخت آن پیل پیکر ز جای. ۲- آنچه بشکل پیل ساخته باشند ( گرز ) : از دشمن ار چو کوره کی دم خلاف بینی از گرز پیل پیکر ساکن کنش چوسندان . ( پیغو ملک ) ۳- داری نقش وتصویرپیل ( درفش علم لوا ) : زده پیش او پیل پیکر درفش بنزدش سواران زرینه کفش . ( شا. لغ. )

پیل پیکر. [ پی پ َ / پ ِ ک َ ] ( ص مرکب ) دارای پیکری چون پیل. عظیم الجثه. فیل تن : مردی پیل پیکر، یا اسبی پیل پیکر؛ تناور. بزرگ جثه :
برفت و برخش اندر آورد پای
برانگیخت آن پیل پیکر ز جای.چو ببرید رستم سر دیو پست
بر آن باره پیل پیکر نشست.بر آن چرمه ٔپیل پیکر نشست
درفش سر نامداران به دست.بفرمود تا برنهادند زین
بر آن پیل پیکر هیون گزین.میان را ببستم بنام بلند
نشستم بر آن پیل پیکر سمند.کمندی بفتراک زین درببست
بر آن باره پیل پیکر نشست.تو از کودکی جنگ کردن گرفتی
ز دست و بر و بازوی پیل پیکر.آهو خرام و گور سرین و پلنگ طبع
خرگوش گام و شیردل و پیل پیکر است.ز کوپال آن پیل جنگ آزمای
درآمد سر پیل پیکر ز پای.شه پیل پیکر به خم کمند
در آورد قنطال را زیر بند. || دارای نقش و تصویر پیل ( علم و لواء ) :
چنین گفت کان طوس نوذر بود
درفشش کجا پیل پیکر بود.زده پیش او پیل پیکر درفش
به نزدش سواران زرینه کفش.هنوز اندرین بد که گرد بنفش
پدید آمد و پیل پیکر درفش.چنان دان که آن پیل پیکر درفش
سواران و شمشیرهای بنفش.یکی پیل پیکر درفش از برش
به ابر اندر آورده زرین سرش.زده پیل پیکر درفش از برش
ز یاقوت تخت و ز در افسرش.|| آنچه به شکل پیل ساخته شده باشد :
از دشمن ار چو کوره یک دم خلاف بینی
از گرز پیل پیکر، ساکن کنش چو سندان.

دارای پیکر بزرگ مانند پیل، بزرگ جثه، تنومند.