مشک بید

بیدمشک

( ~. ) (اِمر. ) نک بیدمشک .

مشک بید. [ م ُ / م ِ ] ( اِ مرکب ) بیدمشک. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). نوعی از هفده انواع بید که گل آن خوشبوی باشدآنچه بعضی شاعران مشک بید بمعنی چوب سیاه گفته اند، آن چوب درخت دیگر است سیاه رنگ و راست قامت که از آن قلمهای کتابت میسازند. ( غیاث ) ( آنندراج ) :
بر ارغوان قلاده یاقوت بگسلی
بر مشک بید نایژه عودبشکنی.کبودش تن و برگ یکسر سپید
سیه تخمش و بار چون مشک بید.پر از حلقه شد زلفک مشک بیدش
پر از در شهوار شد گوشوارش.بدرّید بر تن سلب مشک بید
ز جور زمستان به پیش بهار.بیچاره مشک بید شده عریان
با گوشوار و قرطه دیبا شد.زآن می گلگون که بید سوخته پرورد
بوی گل و مشک بید خام برآمد.برآموده چون نرگس و مشک بید
به موی سیه مهره های سپید.مشک بید از درخت عود نشان
گاه کافور و گاه مشک فشان.بر او چادری از رخام سپید
چو برگ سمن بر سر مشک بید.زلف سیه بر سر سیم سپید
مشک فشان بر ورق مشک بید.همه مویم چو کافور سپید است
چو مشکی بود اکنون مشک بید است.و رجوع به «بیدمشک » و جنگل شناسی ساعی ج 2 ص 194 و گیاه شناسی گل گلاب ص 258 شود. || بمعنی عود هم به نظر آمده است. ( برهان ). آنچه در برهان بمعنی عود نوشته ، اصلی ندارد. ( سراج اللغات ) ( از فرهنگ نظام و حاشیه برهان چ معین ).