اصلدار. [ اَ ] ( نف مرکب ) اصیل. با اصل و نسب. نجیب.
اصل دار
لغت نامه دهخدا
فرهنگ عمید
بااصل و نسب، اصیل، نجیب.
* اصل داران (اصل داران پاک ): [قدیمی]
۱. مردمان پارسا و مقدس.
۲. انبیا و اولیا.
* اصل داران (اصل داران پاک ): [قدیمی]
۱. مردمان پارسا و مقدس.
۲. انبیا و اولیا.
بااصلونسب؛ اصیل؛ نجیب.
〈 اصلداران (اصلداران پاک): [قدیمی]
۱. مردمان پارسا و مقدس.
۲. انبیا و اولیا.
کلمات دیگر: