پیل بالا

( صفت ) ۱- بلند و بزرگ بقامت فیل بزرگ جثه و قوی هیکل : از در خاقان کجا پیل افکند محمود را بدره بردن پیل بالاتر نتابد پیش ازین . ( خاقانی ) ۲- بسیار. ۳- توده و خرمن کرده .

پیل بالا. ( ص مرکب ) به مقدار قامت فیل. ( غیاث ) :
صد پیل وار خواهدم از زر خشک ازآنک
مشک است پیل بالا در سنبل ترش.از در خاقان کجا پیل افکند محمود را
بدره بردن پیل بالا برنتابد بیش از این.دادیم ز دست پیل بالا زر و سیم
هم دست مراد زیر سنگ است هنوز.زر دوست از دست جهان در پای پیل افتاده دان
ما زیر پای دوستان از پیل بالا ریخته.زیر پای غم تو خاقانی
پیل بالا سر و زر اندازد.تا بپای پیل می بر کعبه عقل آمده ست
پیل بالا نقد جان بر پیلبان افشانده اند.زمین را پیل بالا کند خواهم
دبه در پای پیل افکند خواهم.بفرمود تا خازن زودخیز
کند پیل بالا بر او گنج ریز.ز پای آن پیل بالا را نشاندند
به پایش پیل بالا زر فشاندند. || بلند و بزرگ به قامت پیل. بلندو عظیم جثه. ( برهان ). کنایه از بزرگ جثه و قوی هیکل. ( آنندراج ) :
من نه پیل آورده ام بس بس نظاره کز سفر
پیل بالا طوطی شکرفشان آورده ام.درآمد بطیاره کوهکن
فرس پیل بالا و شه پیلتن.ز پای آن پیل بالا را نشاندند.|| بسیار. ( برهان ). || توده و خرمن کرده. ( برهان ). توده خرمن کرده بسیار، و آنرا از کثرت عظمت به بالای پیل تشبیه کرده اند. ( انجمن آرا ). توده خرمن گردکرده بسیار.

هم قد و بالای پیل، تنومند و قوی هیکل مانند پیل.