شیرخواره

( صفت ) بچه ای که هنوز شیر خورد شیر خواره شیر خور .

شیرخواره. [ خوا/ خا رَ / رِ ] ( نف مرکب ) طفلی که شیر می خورد. ( ناظم الاطباء ). راضع. ملیج. ( منتهی الارب ). رضیع. شیرخوار. شیرخور. رضیعه. صبی. ( یادداشت مؤلف ) :
یکی شیرخواره خروشنده دید
زمین را چو دریای جوشنده دید.پس اندر همی رفت پویان دو مرد
که تا آب با شیرخواره چه کرد.گر شیرخواره لاله سرخ است پس چرا
چون شیرخواره بلبل کوهی زند صفیر.برگ بنفشه چون بن ناخن شده کبود
در دست شیرخواره به سرمای زمهریر.شیر خور و آنچنان مخور که به آخر
زو نشکیبی چو شیرخواره ز پستان.پیر کز جنبش ستاره بود
گرچه پیر است شیرخواره بود.ای سنایی وارهان خود را که نازیبا بود
دایه را بر شیرخواره مهر مادر داشتن.دارا طفل بود شیرخواره پس پادشاهی بر خمانی که دختر بزرگتر بود قرار گرفت. ( فارسنامه ابن بلخی ص 54 ).
طفلی است شیرخواره بختش که در لب او
ناهید را به هر دم پستان تازه بینی.هر شیرخواره را نرساند به هفت خوان
نام سفندیار که ماما برافکند.شیرخواره کی شناسد ذوق لوت
مر پری را بوی باشد لوت و پوت.رجوع به شیرخوارشود.
- طفل شیرخواره ؛ بچه ای که از پستان مادر شیر خورد. کنایه از کودک خرد که نیک و بد امور درک نکند :
شیر عشقش چو پنجه بگشاید
عقل را طفل شیرخواره کند.و رجوع به ترکیب کودک شیرخواره در ذیل همین ماده و طفل شیرخوار در ذیل ماده شیرخوار شود.
- کودک شیرخواره ؛ کودک شیرخوار. بچه خردکه شیر خورد :
کودک شیرخواره تا نگریست
مادر او به مهر شیر ندارد.چنین گفت کای مهتر سرفراز
ز من کودک شیرخواره مساز.لباس کودکان دارد همانا شیرخوارستی
لباس کودکان شیرخواره بهرمان باشد.رجوع به ترکیب طفل شیرخواره در ذیل همین ماده ونیز ترکیب کودک شیرخوار در ذیل ماده شیرخوار شود.

رُنگ