عرفی شیرازی

مولانا محمد بن خواجه زین الدین علی بن جمال الدین شیرازی ملقب به جمال الدین و متخلص به عرفی از مشاهیر و شعرای قرن دهم هجری قمری در شیراز است.البته میان تذکره نویسان و تاریخ نویسان دربارهٔ نام دقیق او اختلاف نظر زیادی وجود دارد.
عرفی شیرازی نوشته دکتر عابد علی خان، برگرفته از نشریه ادبیات و زبانها، هلال، فروردین ۱۳۴۵، شماره ۵۴.
عرفی شیرازی نوشته عابد علی خان رئیس دانشکده دیال لاهور، نشریه ادبیات و زبانها، هلال، اردیبهشت ۱۳۳۲، شماره۳
تاریخ و سبب مرگ عرفی شیرازی نوشته دکتر عابد علی خان استاد دانشگاه کراچی، نشریه ادبیات و زبانها، وحید، خرداد ۱۳۴۶، شماره ۴۲.
به کمال فضل و دانش و لطیفه گویی و حاضرجوابی معروف است و طرزی مخالف مسلک قدما در شعر در پیش گرفته و غالباً در اثر کثرت تشبیهات و استعارات او، اصل مقصود در شعرش مبهم می ماند. چند بار به هندوستان رفته و در دربار اکبر شاه گورکانی تقرب یافته است.
به علت این که چند بار شیخ ابوالفیض بن مبارک فیضی دکنی و برادرش، ابوالفضل علامی را که هر دو از اکابر هند بودند، در مقام مناظره محکوم ساخته بود، آن دو کینه و عداوت او را سخت به دل گرفتند.
عرفی قصیده رائیه ای پرداخته که مطلع آن این است:

عرفی شیرازی (؟ - ۱۵۵۵م) شاعر ایرانی.
• «... گهی کودک شو و طفلانه میرقص.»