عقاید یک دلقک

عقاید یک دلقک (به آلمانی: Ansichten eines Clowns)، نوشتهٔ هاینریش بل نویسندهٔ آلمانی است که در ۱۹۶۳ نوشته شده است.
• «در این چند هفته آخر، مهم ترین تمرینی را که یک دلقک باید انجام دهد، یعنی تمرین حرکات صورت را، انجام نداده بودم. دلقکی که اساساً با حرکات اعضای صورتش باید تماشاگر را جذب کند، می بایستی سعی کند دائماً عضلات صورتش را تمرین دهد. قبلاً همیشه پیش از شروع تمرین، مدتی روبروی آینه می ایستادم و در حالی که زبانم را از دهان خارج می کردم، خودم را از نزدیک نظاره می کردم تا احساس بیگانگی را از بین ببرم و به خودم نزدیک تر شوم. بعدها دست از این کار برداشتم و بدون اینکه از عمل خاصی کمک بگیرم، حدود نیم ساعت در روز به خودم می نگریستم و این کار را آنقدر ادامه می دادم که حضور خودم را نیز از یاد می بردم: از آنجایی که در من تمایلات خودستایی وجود ندارد، بارها در زندگی ام چیزی نمانده بود که کارم به جنون بکشد. بعد از انجام این تمرین ها خیلی راحت وجود خودم را فراموش می کردم، آینه را برمی گرداندم و اگر بعداً در طول روز به شکلی تصادفی خود را در آینه می دیدم وحشت می کردم: آن کسی را که در آینه می دیدم، مرد غریبه در حمام یا دستشویی منزل من بود، کسی که نمی دانستم آیا او موجودی جدی است یا مضحک، مردی با بینی دراز، و صورتی بسان ارواح - و آن وقت بود که از ترس تا آنجا که توان داشتم با سرعت پیشِ ماری می رفتم تا خودم را در چشمان او نظاره کنم تا از واقعیت وجود خویش مطمئن شوم: در چشمان او کوچک و تا اندازه ای غیرقابل تشخیص می شدم، اما در عین حال خودم را می شناختم.»• «یک زن قادر است خیلی چیزها را با دستهایش بیان کند یا اینکه با آن ها تظاهر به انجام کاری کند، در حالیکه وقتی به دست های یک مرد فکر می کنم، همچون کندهٔ درخت بیحرکت و خشک به نظرم می رسند. دست های مردان فقط به درد دست دادن، کتک زدن، طبیعتاً تیراندازی و چکاندن ماشهٔ تفنگ و امضاء می خورند… اما می توان به دستان زنان در مقایسه با دست های مردان به گونه ای دیگر نگاه کرد؛ چه موقعی که کره روی نان می مالند و چه موقعی که موها را از پیشانی کنار می زنند .»• «هر روز صبح در هر ایستگاه بزرگ راه آهن هزاران نفر داخل شهر می شوند تا به سر کارهای خود بروند و یا در همین حال هزاران نفر دیگر از شهر خارج می شوند تا به سر کارشان برسند. راستی چرا این دو گروه از مردم محل های کارشان را با یکدگیر عوض نمی کنند؟ صف های طویل اتومبیل ها و راه بندان های ناشی از آن در ساعت های پر رفت و آمد از روز خود معضلی بزرگ است. اگر این دو دسته از مردم محل کار یا سکونتشان را با یکدیگر عوض کنند می توان از تمام مسائلی چون آلودگی هوا، درگیری روانی و فعالیت های پلیس های راهنمایی بر سر چهار راه ها اجتناب کرد: آنگاه خیابان ها آن قدر خلوت و ساکت خواهند شد که می توان بر سر تقاطع ها نشست و منچ بازی کرد.»• «این واقعیت که ما باید در هتل ها زندگی می کردیم و در آنجا هم اکثراً فقط با بچه های میلیونرها یا پادشاهان به خوبی رفتار می شد، فکرم را مشغول کرده بود. بر سر بچه هایی که پدرشان میلیونر یا شاه نیست، یا در هر حال به ویژه جوان ها، قبل از هر چیز نعره می زنند که "هی! اینجا خانهٔ خودت نیست که هر کار خواستی بکنی" اتهامی که سه معنی دارد، نخست اینکه فرض بر این گذاشته می شود که انسان در خانهٔ خودش رفتارش مثل خوک است، دوم اینکه آدم فقط زمانی احساس خوشایند و خوبی دارد که رفتارش مثل یک خوک باشد، و سوم اینکه هیچ بچه ایی مجاز نیست به هیچ قیمتی به عنوان یک کودک از زندگی لذت ببرد و خود را خوش و شاد احساس کند. دختر بچه ها این شانس را دارند که همیشه " شیرین " نامیده شوند و با آنها به خوبی رفتار شود، اما به پسربچه ها ابتدا تشر می زنند و می توپند به خصوص وقتی که پدر و مادرهایشان در کنار آنها نیستند.»• «مدت هاست که دیگر با کسی دربارهٔ پول و هنر حرف نمی زنم. هر وقت که این دو با هم برخورد می کنند، یک جای کار لنگ است. هنر را یا گران می خرند یا ارزان. در یک سیرک سیار انگلیسی دلقکی را دیدم که کارش بیست برابر و هنرش ده برابر من ارزش داشت، و روزانه کمتر از ده مارک می گرفت: اسمش جیمز الیس بود و نزدیک پنجاه سال داشت، و وقتی او را به شام دعوت کردم -غذا عبارت بود از املت گوشت خوک، سالاد و شیرینی سیب- حالش به هم خورد. او در عرض ده سال گذشته این مقدار غذا را در یک وعده نخورده بود. از وقتی جیمز را دیده ام دیگر دربارهٔ پول و هنر با کسی حرف نمی زنم.»• «دست هایش زیر بغلم گرم شده بود و به همان نسبت که دست هایش گرم می شد، من خواب آلوده تر می شدم. به زودی دست های او بودند که مرا گرم می کردند و وقتی از من پرسید: که آیا او را دوست می دارم و زیبا می دانمش، گفتم: واضح است؛ ولی او عقیده داشت که چیزهای واضح را هم با میل می شنود؛ و من زیر لب خواب آلود گفتم، بله، بله، او را زیبا می دانم و عاشق او هستم.»• «تصور اینکه تسوپفنر ماری را در موقع لباس پوشیدن، یا بستن در خمیردندان می تواند و مجاز است تماشا کند، مرا رنجور می کرد. پایم درد می کرد و برایم تردید پیدا شده بود که شانس کار در سطح سی تا پنجاه مارک را داشته باشم. همچنین این تصور که تسوپفنر به تماشای ماری در موقع بستن در خمیردندان ممکن است اهمیتی ندهد، مرا رنج می داد: تجربه ام به من ثابت کرده است که کاتولیک ها به جزئیات کوچک ترین توجهی ندارند.»• «آیا جداً ماری می خواست که تسوپفنر را در مراسم رسمی و جشن ها همراهی کند و با دستانش لک لباس رسمی تسوپفنر را بشوید؟ مطمئناً این مسئله ای است که به نظر و عقیده هر آدمی مربوط می شود، ماری اما این کار شایسته تو نیست. بهتر است که به یک دلقک بی اعتقاد اعتماد کنی که تو را صبح های زود از خواب بیدار می کرد تا به موقع به مراسم دعا در کلیسا برسی.»• «با بی صبری و حالتی شدیداً عصبی پشت میله های جایگاه اعتراف کلیسا برای کشیش دربارهٔ عشق، ازدواج، مسئولیت و دوست داشتن صحبت می کند. سر انجام کشیش که شکی در اعتقاد و ایمان وی ندارد می پرسد: " دخترم شما چه کمبودی دارید، چه مسئله ای شما را آزار می دهد؟ "اما تو توانایی پاسخ دادن به این سؤال را نداری. نه تنها از گفتن بلکه حتی از فکر کردن به آنچه من می دانم ناتوان هستی. کمبود تو یک دلقک است.»• «کسی که آواز بخواند هنوز زنده است؛ و کسی که گرسنه شود و از خوردن غذا لذت ببرد، هنوز از دست نرفته است.»• «من به ماری فکر می کردم، به صدایش، به گونه هایش، به دستها و موهایش، ه حرکاتش و به تمام کارهایی که باهم کرده بودیم.»• «وقتی که ما غرش توپهای دشمن را می شنیدیم، توی پناهگاه سعی می کردند به ما تناسب ریاضی یاد بدهند.»• «وقتی فکر می کنم ماری آن کاری را که باید تنها با من می کرد با تسوپفنر می کند مالیخولیایم به حد غیرقابل تحملی شدت می گیرد.»• «من جدأ نمی دانستم که آدم باید قبل از اینکه عقد مذهبی بکند، ازدواجش را رسمی و دولتی ثبت کند.»• «من گمان می کنم در تمام دنیا کسی پیدا نشود که بتواند یک دلقک را بفهمد حتی یک دلقک هم یک دلقک دیگر را نمی فهمد.»• «نماینده حاضر اتحادیه کاتولیک ها را متهم به تشویق زناکاری و خیانت در زناشویی خواهم کرد.»• «بهترین محافظ انسان، توانایی های شغلی و حرفه ای او با توجه به ساختمان بدنش می باشد.»• «خواب چیزی مثل اوقات فراغت است، یک وجه اشتراک بزرگ مابین انسان و حیوانات، اما بهترین شکل اوقات فراغت آن است که انسان با آگاهی کامل آن را تجربه کند.»• «هنرمند و زن مناسب ترین وسیله برای استثمار هستند و مدیران هم نقش دلال محبت زنان فاحشه را بازی می کنن.»• «انسان های تشنه ای وجود دارند که کنیاک تقلبی را به رنج تشنگی و عطش ترجیح می دهند.»• «مادر معتقد بود که بادکنک خریدن مساوی پول دور ریختن است. درست است بادکنک خریدن اسراف است، ولی برای به باد دادن میلیون ها مارک کثسف شما این خواسته های کوچک ما کفاف نمی دادند.»• «حتی پاپ هم با تمام دانش، آگاهی و کهولتش چیزهایی از یک دلقک را در وجودش دارد.»• «انسان بایستی بعضی کارهای حتی به ظاهر احمقانه را فوراً و بدون تفکر و تعمق انجام دهد.»• «وقتی باد در موهای تو می وزد، می دانم تو مال منی.»• «وقتی آدم وعظ های شما را گوش می دهد خیال می کند قلبی به بزرگی و پهنای بادبان دکل جلوی کشتی دارید، اما شما فقط می توانید در سالن انتظار هتل ها پرسه بزنید و به فریب دادن مردم بپردازید و گمراهشان کنید. در حالی که من جان می کنم و عرق می ریزم تا لقمه نانی در بیاورم، شما با همسر من به مشورت و گفتگو می پردازید و سعی می کنید بدون گوش دادن به حرف دل من، او را از راه به در کنید. به این می گویند تزویر و ریا و حرکت نا صادقانه .»• «هرگز نباید سعی در تکرار لحظات داشت، باید آنها را همانگونه که یک بار اتفاق افتاده اند فقط تنها به خاطر آورد.»• «من به هیچ وجه چیزی را مسخره نمی کنم. این قدرت را دارم که به چیزی که نمی توانم درک کنم احترام بگذارم.»• «امروزه شکل های عجیب و غریب و ناشناخته ای از فحشا وجود دارد که در قیاس با آن، فحشای واقعی، حرفه ای شرافتمندانه و درست به حساب می آید: چون در فاحشه خانه حداقل در مقابل پول چیزی هم عرضه می گردد.»• «از این که می شنوم هنوز چیزی به نام "وظیفهٔ زناشویی" وجود دارد و قانون و کلیسا زن را طبق قرارداد موظف به اطاعت از آن می کند دلواپس می شوم و ترس وجودم را فرا می گیرد. محبت و صمیمیت را نمی توان با زور در مردم به وجود آورد.»• «به اعتقاد من، عصر ما تنها شایستهٔ یک لقب و نام است: «عصر فحشا». مردم ما به تدریج خود را به فرهنگ فاحشه ها عادت می دهند.»• «وقتی آدم های پولدار چیزی به کسی هدیه می کنند، همیشه یک جایش می لنگد.»• «آدم های پولدار خیلی بیشتر از آدم های فقیر هدیه (خیرات) می گیرند.»• «یک وسیلهٔ درمان موقتی وجود دارد، آن اَلکُل است، و یک وسیلهٔ درمان قطعی و همیشگی می تواند وجود داشته باشد، و آن ماری است. ماری مرا ترک کرده است. دلقکی که به مِی خوارگی بیُفتد زودتر از یک شیروانی ساز مست سقوط می کند.»• «گفتم: اما از علوم دینی همین قدر سرم می شود که شما کاتولیک ها در برابر فردی بی اعتقاد مثل من همان قدر سر سخت هستید که جهودها در برابر مسیحی ها و مسیحی ها در مقابل کسانی که کافر هستند. من مدام از شما فقط کلماتی چون قانوت و الهیات می شنوم- و تمام اینها را هم شما در واقع به خاطر یک تکه کاغذ احمقانه که باید از طرف مقامات دولتی صادر شود مطرح می کنید.»• «برای اولین بار حس کردم که اشیاء کسی که می رود یا می میرد چقدر وحشتناک اند. مادر واقعاً سعی کرد غذا بخورد، مطمئناً معنی اش این بود: "زندگی ادامه پیدا می کند" , یا چیزی شبیه به آن؛ ولی من خوب می دانستم که درست نیست، زنده گی ادامه پیدا نمی کند، بلکه مرگ ادامه پیدا می کند.»• «زمانی برنامهٔ درازی به نام "ژنرال" تمرین کردم مدت زیادی رویش کار کردم و وقتی آن را اجرا کردم آن چیزی از آب درآمد که در محافل ما آن را موفقیت می نامند: یعنی آنهایی که باید بخندند خندیدند و آنهایی که باید ناراحت بشوند، ناراحت شدند. وقتی پس از اجرای آن با گلوی پر باد به اتاقم بازگشتم زن پیری با جثهٔ بسیار کوچک انتظارم را می کشید … قبل از اینکه در را درست بسته باشم، شروع به حرف زدن کرد و برایم شرح داد که شوهر او یک ژنرال بوده، در جنگ کشته شده و قبل از آن نامه ای برایش نوشته و از او تقاضا کرده است که از پذیرفتن حقوق تقاعد او صرف نظر کند. پیرزن اضافه کرد: " شما هنوز خیلی جوان هستید، ولی سنتان آنقدر هست که بفهمید. " - و از در بیرون رفت. از آن روز به بعد دیگر نتوانستم "ژنرال" را اجرا کنم. روزنامه هایی که خود را چپ می نامند نوشتند، واکنش آن مرا مرعوب کرده است. روزنامه هایی که خود را راست می نامند نوشتند، من باید متوجه شده باشم که آلت دست شرقیها شده ام. روزنامه های بی طرف نوشتند، من خود را از قید هر گونه "رادیکالیته" و "تعهد" آزاد کرده ام. تمام این ها احمقاته است. من نمی توانستم دیگر این برنامه را اجرا کنم، چون همیشه مجبور بودم به این پیرزن کوچک بیندیشم، پیرزنی که احتمالاً مورد تمسخر همگان بود و زنده گی اش را به سختی می گذرانید. وقتی کاری برایم دیگر لذت بخش نباشد، به آن خاتمه می دهم.»• «انسان نمی تواند لحظات را تکرار کند یا به دیگری انتقال دهد. - … - صحبت کردن دربارهٔ این گونه لحظات غلط است و کوشش در تکرار آن خودکشی است. … لحظات قابل تکراری وجود دارد که تکرار در وجودشان است: مانند اینکه چظپطور خانم وینه کن نان را می برید - ولی من می خواستم این لحظه را با ماری تکرار کنم، به این ترتیب که از او یک بار خواهش کردم، آن طور که خانم وینه کن نان را می برید، آن را ببرد. آشپزخانهٔ یک آپارتمان کارگری اتاق هتل نیست و ماری خانم وینه کن نبود - چاقو در دستش لیز خورد و بازویش را برید و این واقعه سه هفته ما را مریض کرد. احساساتی بودن چنین نتایج شیطانی را می تواند به بار بیاورد. انسان نباید کاری به کار لحظات داشته باشد، هرگز نباید آنها را تکرار کند.»• «من می توانم مثل یک حیوان بخوابم، اغلب بدون رؤیا و برای چند دقیقه، با این وجود این احساس را می کنم که به اندازهٔ یک ابدیت از زندگی دور بوده ام، گویی که سرم را پشت دیواری کرده ام که در پس آن بی انتهایی تاریک، فراموشی و استراحت همیشگی وجود دارد، و ان چیزی که هنریته وقتی به آن فکر می کرد راکت تنیس از دستش به روی زمین و یا قاشق در بشقاب سوپ می افتاد و یا ورق های بازی را با یک حرکت در آتش می انداخت: هیچ .»• «یک هنر شناس را باید با یک اثر هنری به قتل رساند که پس از مرگ هم از جنایت بزرگی که نسبت به آن اثر هنری شده است، رنج ببرد .»• «یک هنرمند مثل زنی است که کاری جز عشق ورزیدن نمی داند و گول هر نره خر کوچه گرد را می خورد. زنها و هنرمندان بیشتر از هر موجود دیگری به کار استثمار می خورند .»• «یک هنرمند مرگ را همیشه با خود به یدک می کشد، درست مانند کشیشی که همیشه کتاب مقدس را با خود حمل می کند.»• «وقتی می خواهم به تنهایی برای خودم چیزی در آشپزخانه سرهم کنم، احساس از دست رفتگی می کنم. دستهایم از فرط تنهایی ندانم کار می شوند و احتیاج به باز کردن در قوطی کنسرو و یا شکستن تخم مرغ در تابه، مرا به مالیخولیای عمیقی می کشد. من نمی توانم عزب باشم .»• «کلمهٔ زیبایی وجود دارد: هیچ. به هیچ بیندیش. نه به کانتسلر و کاتولون، به دلقکی بیندیش که در وان حمام می گرید، که قهوه روی سرپایی اش می چکد .»• «خودم را توی آیینه ای که بالای یخچال آویزان است تماشا کردم. در طی هفته های گذشته مهمترین تمرینها را نکرده ام: تمرین صورت. یک دلقک که موثرترین وسیله اش صورت بی حرکتش است، باید صورتش را متحرک نگاه دارد. سابقاً وقتی شروع به تمرین صورت می کردم زبانم را بیرون می آوردم تا قبل از اینکه خودم نسبت به خودم بیگانه شوم، خودم را به خودم نزدیکتر کنم. بعدها این کار را ترک کردم و بدون اینکه حقه ای به کار ببرم توی صورت خودم روزی نیم ساعت نگاه می کردم تا محو می شدم: و چون من گرایشی به عاشق خود شدن ندارم، اغلب به سرحد دیوانگی می رسیدم. فراموش می کردم که صورتی که در آینه می بینم صورت خودم است. وقتی تمرین تمام می شد آینه را برمی گرداندم و وقتی در طی روز برحسب اتفاق چشمم به آینه ای می خورد، یکه می خوردم: توی حمام من مرد غریبه ای بود، مرد غریبه ای که من او را نمی شناختم و نمی دانستم جدی است یا مسخره، یک شبح بینی دراز مسخره؛ و من تا آنجا که می توانستم خودم را به ماری می رساندم که صورت او را ببینم. از وقتی او رفته است دیگر نمی توانم تمرین صورت بکنم: می ترسم دیوانه بشوم. وقتی تمرین تمام می شد آنقدر به ماری نزدیک می شدم که خودم را در چشمانش می دیدم: کوچک، کمی در هم برهم ولی قابل شناخت: به هر حال این من بودم همان کسی که در آیینه از او می ترسیدم. - … - من تمرین نمی کردم. کسی آنجا نبود که مرا از توی آیینه بیرون بیاورد.»• «حرفی نزد، ولی سرش را پایین آورد و من در صورتش دیدم که به زور جلوی گریه اش را گرفت. چرا؟ بهتر بود که گریه می کرد، به شدت و طولانی، آن وقت می توانستم بلند شوم او را توی بازوانم بگیرم و ببوسم؛ ولی او را نبوسیدم، میل بوسیدن او را نداشتم و نمی خواستم به عنوان وظیفه یا عادت او را ببوسم .»• «من گمان می کنم در تمام دنیا کسی پیدا نشود که بتواند یک دلقک را بفهمد، حتی یک دلقک هم دلقک دیگر را نمی فهمد، در این مورد همیشه حسادت یا چشم و هم چشمی مانع می شود. ماری به مرحله ای رسیده بود که می خواست که کم کم می خواست مرا بفهمد، ولی تمام و کمال هیچ وقت نتوانست مرا بفهمد .»• «همه می دانند استراحت چیست - حتی طرزی که در موقع استراحت سیگار زیر لبشان می گذارند و قیافه ای که به خود می گیرند می تواند مرا به دیوانگی بیندازد. چون من این احساس را خوب می شناسم، به طولانی بودن این احساس در آنها حسد می برم. لحظاتی از استراحت برای یک دلقک وجود دارد - در این لحظات ممکن است پاهایش را دراز کند و به مدت یک نصفه سیگار بداند استراحت چیست. چیزی که اصطلاحاً با آن مرخصی می گویند مرگ آور است .»• «حالت غنایی وجود بچه ها را خوب می توانم مجسم کنم: در زندگی یک بچه چیزهای بی اهمیت اهمیت دارد، همه چیز غریب است، همه چیز بی نظم است، همیشه همه چیز غم انگیز است. یک بچه معنی استراحت را نمی داند، از موقعی که "اصول" و "حفظ اصول" را قبول می کند، آن را می فهمد .»• «خوشحال بودم "کاری" را که همیشه می خواستم با او بکنم، کرده بودم. او را بوسیدم و از تبسمش احساس خوشبختی می کردم. دست های او را روی گردنم حس می کردم، دست هایش مثل یخ سرد بود. … - بعد ناگهان زیر گریه زد. گفتم چرا حالا گریه می کنی؟ گفت: " خدای من، تو میدانی که من کاتولیک هستم … " و من گفتم هر دختر دیگری، چه پروتستان چه لامذهب در چنین موقعی شاید گریه بکند و من حتی می دانم چرا. او منتظر به دهانم خیره شد و من گفتم: " برای اینکه واقعا چیزی به نام معصومیت وجود دارد. " … - دست هایش زیر بغلم گرم شده بود و به همان نسبت که دستهایش گرم می شد، من خواب آلوده تر می شدم. به زودی دست های او بودند که مرا گرم می کردند. … - هنگامی که ماری لباس می پوشید و من او را تماشا می کردم، خیلی چیزها در مغزم می لولید. برای من خوشحال کننده و در عین حال ناراحت کننده بود که بدن ماری برای خودش تا این حد عادی و طبیعی است .»• «آگاهی از اینکه پدرمان معشوقه ای دارد برای لئو ضربهٔ وحشتناکی بود. برای من هم همین طور؛ ولی نه از نظر اخلاقی، من می توانست بفهمم که شوهر زنی مثل مادرم بودن، کار آسانی نیست، زنی که مهربانیش، مهربانی ای دروغین بود. … - برای من این واقعیت که پدرم معشوقه دارد، از این نظر ضربه ای تلقی می شد که به او نمی آمد معشوقه داشته باشد. او نه احساساتی و شهوت ران بود و نه قدرت زیاد جسمی داشت. اگر نمی خواستم قبول کنم که این زن برایش نوعی پرستار بود، ان وقت تنها چیز غیرعادی اش این بود که به او نمی آمد.»• «آن روز صبح این آشپزخانه ای که آن را خوب می شناختم، برای اولین بار به نظرم عادی می آمد، شاید به این جهت که برای اولی بار در زنده گیم می دیدم که عادی بودن یعنی چه: مجبور بودن به انجام کارهایی که میل انسان در آن نقشی ندارد. دلم نمی خواست این خانه را ترک کنم … دلم می خواست همان جا می ماندم و نا آخر عمر کتابچه و آبنبات می فروختم. شب ها با ماری آن بالا توی تخت خواب می خوابیدم، همان طور که ساعت های آخر را خوابیده بودم، دست های ماری زیر بغلم. من این عادی بودن را وحشتناک و عالی می دانستم، با قهوه جوش و نان و پیش بند آبی و سفید رنگ و رو رفتهٔ ماری روی پیراهن سبزش. به نظرم آمد که تنها وجود زنان عادی مانند بدنشان چیزی بدیهی است. مغرور بودم که ماری زن من است .»• «در اتاق پهلویی لئو مشغول نواختن یک مازورکا از شوپن بود. موسیقی ای که می نواخت چنان مرا مسحور کرد که فراموش کردم چه وقت از روز است و که مینوارد. لئو و شوپن با هم جور نمی آمدند ولی به قدری خوب می نواخت که آن را فراموش کردم. … - لئو بسیار بلند قد است و بور، با عینک بدون دوره اش مانند یک اسقف یا یک ژزوئیت سوئدی به نظر می آید. تیزی خط اتوی شلوار تیره رنگش آخرین اثر موسیقی شوپن را نابود کرد، پولوور سفیدش روی شلوار اتو زده و یخه پیراهن قرمزش که روی پولوور سفید دیده می شد، تأثیر ناراحت کننده ای داشت. دیدن چنین صحنه ای وقتی کسی می خواهد به عمد خودش را آزاد و غیر جدی نشان بدهد، مالیخولیای مرا تشدید می کند. … - با عجله به طرفم آمد و در چند قدمی ام ایستاد، در حالی که نمی دانست با دستهایش چه کار کند، گفت :" هانس چه خبر شده؟ ". مانند کسی که بخواهد دیگران را متوجه لکه ای کند، در چشمانم و کمی پایین تر خیره شد، و من متوجه شدم که گریه کرده ام .»• «ماری هنوز برای من نمرده است، به همان قیاس که مادرم در واقع برای من مرده است، من بر خلاف مسیحیان و کاتولیک ها معتقدم که زنده ها مرده و مرده ها زندگی می کنند.»• «او مثل همیشه بوی هیچ می داد. یکی ار اصول او عبارت از این است که: یک خانم هیچ بویی نباید در فضا پخش کند. شاید به همین دلیل است که پدرم معشوقه ای به این زیبایی دارد که " هیچ بویی پخش نمی کند " , ولی این طور به نظر می رسد که بوی خوشی می دهد .»• «قضاوت من دربارهٔ مسائل مربوط به مدرسه بی ارزش است. از همان ابتدا اشتباه بود که مرا بیشتر از آنکه قانوناً اجباری بود، به مدرسه بفرستند، حتی همان دورهٔ اجباری هم زیاد بود. من هیچ وقت به این خاطر معلمینم را شماتت نمی کردم، بلکه پدر و ادر را مقصر می دانستم. این عقیده که " او باید دیپلمش را بگیرد " , مسئله ای است که " کمیتهٔ مرکزی آشتی نژادی " به آن توجه کند. واقعاً این یک مسئلهٔ نژادی است: دیپلمه، غیر دیپلمه، معلم، دبیر، لیسانسیه، غیر لیسانسیه، هر یک از اینها یک نژادند .»

wikiquote: عقاید_یک_دلقک

دانشنامه عمومی

نقل قول ها