کنزابورو اوئه (به ژاپنی: 大江 健三郎) (زاده ۳۱ ژانویه ۱۹۳۵) نویسنده ژاپنی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۴ است. در اواخر دههٔ پنجاه میلادی آثاری از او به چاپ رسید که به زندگی کودکان روستایی می پرداخت. آثار او در این دوره، بازتاب زندگی کودکی او در روستای شیکوکو است. سپس در فاصله سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱ آثاری را منتشر کرد که در آن ها اشغال ژاپن را با زبانی استعاری به تصویر کشیده بود. موضوع این داستان ها به گفته خود اوئه، غالباً رابطه میان یک خارجی قدرتمند، یک ژاپنی کم وبیش تحقیرشده و شخص سومی است که میان این دو قرار گرفته است. در تمام این آثار، کاراکتر ژاپنی منفعل و بی عمل است و از هر نوع رشد روانی و معنوی بازمی ماند. دیگر ویژگی آثار این دوره، استفاده از موقعیت های جنسی فراوان در آنهاست» اوئه در ادامه از فضای جنسی فاصله گرفت و بیشتر به توصیف خشونت های قشرها خاصی از جامعه روی آورد. آثار این دوره او تحت تأثیر ادبیات اگزیستانسیالیستی بوده.
شیکو ۱۹۵۸
گلها را بچین، کودکان را به گلوله ببند ۱۹۵۸
غنیمت ۱۹۵۹
یک موضوع شخصی (مقوله ای شخصی) ۱۹۶۴
یادداشت های هیروشیما ۱۹۶۵
فریاد خاموش (فریاد آرام) ۱۹۶۷
به ما بیاموز تا از دیوانگی رها شویم ۱۹۶۹
روزی که او اشکهای مرا پاک خواهد کرد ۱۹۷۲
شیون ایریس و داستان های دیگر از عواقب بمباران اتمی ۱۹۸۳
اوئه یکی از مطرح ترین نویسندگان معاصر ژاپنی است که توانسته جایزه ادبی نوبل را در سن ۵۹ سالگی از آنِ خود کند. اوئه به شدت در آثارش تحت تأثیر ادبیات و نظریه های ادبی کشورهای فرانسه و آمریکا قرار گرفته و موضوعات سیاسی، اجتماعی و فلسفی زیادی نیز در آثارش منعکس شده. تصویرسازی های قوی این نویسنده از جهان و عناصر آن، نکته بارز آثار اوئه است؛ جهانی که در آن زندگی و افسانه با هم درمی آمیزند و تصویری نگران کننده از شرایط اسفبار زندگی انسان ها در عصر حاضر ارائه می دهند. وی بعد از اینکه برندهٔ جایزه ادبی نوبل شد، گفت: «من دربارهٔ منزلت بشریت می نویسم.»
کنزابورو اوئه را به عنوان نویسنده نسلی جدید از داستان نویسان ژاپن می شناسند که علاوه بر تجربه فروپاشی امپراتوری بزرگ ژاپن، شاهد فروپاشی تمام مقام های فردی یک قوم و ملت نیز بوده است. از همین رو معمولاً آنچه او می نویسد بسیار تلخ و ناخوشایندند. ناخوشایندی نثر او نابه سامانی است که او و هم نسلان او وارثش بودند. نسل او به هیچ چیز دیگر نمی تواند اعتماد کند. آن ها با جهان مدرن بیگانه هستند و از سنت خود جدا افتاده و طرد شده اند. زبان او زبان صریح و عریانی است.
روزی که او خود اشکهای مرا پاک خواهد کرد
شیکو ۱۹۵۸
گلها را بچین، کودکان را به گلوله ببند ۱۹۵۸
غنیمت ۱۹۵۹
یک موضوع شخصی (مقوله ای شخصی) ۱۹۶۴
یادداشت های هیروشیما ۱۹۶۵
فریاد خاموش (فریاد آرام) ۱۹۶۷
به ما بیاموز تا از دیوانگی رها شویم ۱۹۶۹
روزی که او اشکهای مرا پاک خواهد کرد ۱۹۷۲
شیون ایریس و داستان های دیگر از عواقب بمباران اتمی ۱۹۸۳
اوئه یکی از مطرح ترین نویسندگان معاصر ژاپنی است که توانسته جایزه ادبی نوبل را در سن ۵۹ سالگی از آنِ خود کند. اوئه به شدت در آثارش تحت تأثیر ادبیات و نظریه های ادبی کشورهای فرانسه و آمریکا قرار گرفته و موضوعات سیاسی، اجتماعی و فلسفی زیادی نیز در آثارش منعکس شده. تصویرسازی های قوی این نویسنده از جهان و عناصر آن، نکته بارز آثار اوئه است؛ جهانی که در آن زندگی و افسانه با هم درمی آمیزند و تصویری نگران کننده از شرایط اسفبار زندگی انسان ها در عصر حاضر ارائه می دهند. وی بعد از اینکه برندهٔ جایزه ادبی نوبل شد، گفت: «من دربارهٔ منزلت بشریت می نویسم.»
کنزابورو اوئه را به عنوان نویسنده نسلی جدید از داستان نویسان ژاپن می شناسند که علاوه بر تجربه فروپاشی امپراتوری بزرگ ژاپن، شاهد فروپاشی تمام مقام های فردی یک قوم و ملت نیز بوده است. از همین رو معمولاً آنچه او می نویسد بسیار تلخ و ناخوشایندند. ناخوشایندی نثر او نابه سامانی است که او و هم نسلان او وارثش بودند. نسل او به هیچ چیز دیگر نمی تواند اعتماد کند. آن ها با جهان مدرن بیگانه هستند و از سنت خود جدا افتاده و طرد شده اند. زبان او زبان صریح و عریانی است.
روزی که او خود اشکهای مرا پاک خواهد کرد
wiki: کنزابورو اوئه