شیرین نشاط (زاده ۶ فروردین ۱۳۳۶ در قزوین)، هنرمند عکاس و فیلمساز ایرانی معاصر است. او برندهٔ تندیس شیر نقره ای جشنواره فیلم ونیز به عنوان بهترین کارگردان به خاطر فیلم زنان بدون مردان است. شیرین نشاط هم اکنون در نیویورک زندگی می کند.
خانه ی چشمان من، کیوریت دینا ناصر خدیو، مرکز هنری یارات، باکو ۱۳۹۳
شیرین نشاط در قزوین در خانواده ای تحصیل کرده و تا حدی مذهبی به دنیا آمد. پدر او دکتر نشاط از مردان صاحب نام شهر می باشد. سال ۱۳۵۳ برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دانشگاه کالیفرنیای برکلی به تحصیل هنر پرداخت. او در طول دهه ۸۰ میلادی مدیر شرکت نمایشگاه هنر و معماری نیویورک بود. در این دوره او با برگزاری نمایشگاه هایی مانند Werchitecture، عکس های ساختمان های آسیب دیده در سارایوو به تحلیل نقش جنسیت در تعیین فضاها (و برعکس) معناهای فضای فیزیکی پرداخت، موضوعی که به همهٔ فیلم های او راه یافت.
او در سال ۱۹۹۰ که برای نخستین بار به ایران بازگشت، تحت تأثیر تغییرات بنیادی در کشور تصمیم گرفت به ثبت دریافت هایش از این تغییرات، به ویژه دربارهٔ وضع زنان بپردازد. او رشته عکس های «زنان الله» را به این علت تهیه کرد. او در این عکس ها که خود در آن ها نقش آفرینی می کرد، با کنار گذاشتن کلیشه های رایج دربارهٔ زن مسلمان، به بررسی موضوع شهادت در اسلام پرداخت. در سال های بعد او سه چیدمان ویدئویی سیاه و سفید به نام های «عصیانگر» (۱۹۹۸)، «جذبه» (۱۹۹۹) و «اشتیاق» (۲۰۰۰) ساخت. این سه گانه به موضوع پویایی رابطهٔ زن و مرد در جوامع اسلامی می پردازد. او به گفتهٔ خودش در این فیلم ها با قرار دادن موضوع در بافتی جدید و درون بافتی فلسفی و شاعرانه، به واسازی آن می پردازد.
در سال ۲۰۰۱ فیلیپ گلاس آهنگساز آمریکایی از او خواست فیلمی بسازد که او برای آن آهنگ بسازد. شیرین نشاط تحت تأثیر مشاهده تصاویر تلویزیونی برخوردهای فلسطینی ها و سربازان اسرائیلی، فیلم رنگی یازده و نیم دقیقه ای «گذرگاه خمیده»، را ساخت که با موسیقی گلاس همراه شد. در همین سال او چیدمان سیاه و سفید ویدئویی دیوانه را دربارهٔ جدایی و شور، و نبض را دربارهٔ هویت های خصوصی و عمومی ساخت. از آثار دیگر او می توان از یک اثر تلفیقی بر مبنای مثنوی منطق الطیر عطار نام برد.
خانه ی چشمان من، کیوریت دینا ناصر خدیو، مرکز هنری یارات، باکو ۱۳۹۳
شیرین نشاط در قزوین در خانواده ای تحصیل کرده و تا حدی مذهبی به دنیا آمد. پدر او دکتر نشاط از مردان صاحب نام شهر می باشد. سال ۱۳۵۳ برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دانشگاه کالیفرنیای برکلی به تحصیل هنر پرداخت. او در طول دهه ۸۰ میلادی مدیر شرکت نمایشگاه هنر و معماری نیویورک بود. در این دوره او با برگزاری نمایشگاه هایی مانند Werchitecture، عکس های ساختمان های آسیب دیده در سارایوو به تحلیل نقش جنسیت در تعیین فضاها (و برعکس) معناهای فضای فیزیکی پرداخت، موضوعی که به همهٔ فیلم های او راه یافت.
او در سال ۱۹۹۰ که برای نخستین بار به ایران بازگشت، تحت تأثیر تغییرات بنیادی در کشور تصمیم گرفت به ثبت دریافت هایش از این تغییرات، به ویژه دربارهٔ وضع زنان بپردازد. او رشته عکس های «زنان الله» را به این علت تهیه کرد. او در این عکس ها که خود در آن ها نقش آفرینی می کرد، با کنار گذاشتن کلیشه های رایج دربارهٔ زن مسلمان، به بررسی موضوع شهادت در اسلام پرداخت. در سال های بعد او سه چیدمان ویدئویی سیاه و سفید به نام های «عصیانگر» (۱۹۹۸)، «جذبه» (۱۹۹۹) و «اشتیاق» (۲۰۰۰) ساخت. این سه گانه به موضوع پویایی رابطهٔ زن و مرد در جوامع اسلامی می پردازد. او به گفتهٔ خودش در این فیلم ها با قرار دادن موضوع در بافتی جدید و درون بافتی فلسفی و شاعرانه، به واسازی آن می پردازد.
در سال ۲۰۰۱ فیلیپ گلاس آهنگساز آمریکایی از او خواست فیلمی بسازد که او برای آن آهنگ بسازد. شیرین نشاط تحت تأثیر مشاهده تصاویر تلویزیونی برخوردهای فلسطینی ها و سربازان اسرائیلی، فیلم رنگی یازده و نیم دقیقه ای «گذرگاه خمیده»، را ساخت که با موسیقی گلاس همراه شد. در همین سال او چیدمان سیاه و سفید ویدئویی دیوانه را دربارهٔ جدایی و شور، و نبض را دربارهٔ هویت های خصوصی و عمومی ساخت. از آثار دیگر او می توان از یک اثر تلفیقی بر مبنای مثنوی منطق الطیر عطار نام برد.
wiki: شیرین نشاط