شبنم مقدمی

شبنم مقدمی (زاده ٣ فروردین ۱۳۵۱ در تهران) هنرپیشه سینما، تئاتر و تلویزیون اهل ایران است.
زنبور کارگر(۱۳۹۸)
شبی که ماه کامل شد(۱۳۹۷)
کلمبوس(۱۳۹۷)
دختر شیرازی (۱۳۹۷)
زهرمار (۱۳۹۷)
خجالت نکش (۱۳۹۶)
درساژ (۱۳۹۶)
آبا جان (۱۳۹۵)
اکسیدان (۱۳۹۵)
شکلاتی (۱۳۹۵)
ابد و یک روز (۱۳۹۴)
زاپاس (۱۳۹۴)
سایه (۱۳۹۴)
یک روز طولانی (۱۳۹۴)
نفس (۱۳۹۴)
آن ها (۱۳۹۴)
امروز (۱۳۹۲)
بلوک۹ خروجی۲ (۱۳۹۲)
آینه شمعدون (۱۳۹۱)
گس (۱۳۹۱)
آزمایشگاه (۱۳۹۰)
ابرهای ارغوانی (۱۳۹۰)
بوسیدن روی ماه (۱۳۹۰)
تنهایی (۱۳۹۰)
زیر آب (۱۳۸۸)
کودک و فرشته (۱۳۸۷)
خشاب خالی (۱۳۸۶)
فرزند خاک (۱۳۸۶)
همیشه پای یک زن در میان است (۱۳۸۶)
پاداش سکوت (۱۳۸۵)
به نام پدر (۱۳۸۴)
ماجرای من و دوچرخه بابام (۱۳۸۱)
زیستن (۱۳۸۰)
از صمیم قلب (۱۳۷۹)
زخمی (۱۳۷۸)
شبنم مقدمی متولد ۱۳۵۱ در تهران است. وی دارای مدرک کارشناسی ادبیات فارسی و دانش آموخته آموزشگاه آزاد بازیگری امین تارخ است. او فعالیت خود در رادیو را در سال ۷۷ با اجرای برنامه "خانهٔ کاغذی" به کارگردانی شهرام کرمی آغاز کرد و سابقه اجرا در برنامه هایی چون "هفت شنبه"، "خط خطیم، "کبوتری ناگهان" و "هفت ترانه" را داراست. وی به موازات فعالیت های رادیویی خود کار بازیگری در سینما را با فیلم "زخمی" (کامران قدکچیان، ۱۳۷۷) آغاز نمود و تاکنون در فیلم های از "صمیم قلب" (بهرام کاظمی، ۱۳۷۹)، به نام پدر (ابراهیم حاتمی کیا، ۱۳۸۴)، "پاداش سکوت" (مازیار میری، ۱۳۸۵) و "فرزند خاک" (محمدعلی آهنگر، ۱۳۸۵) و سینمایی "تنهایی" با حضور شهاب حسینی در سال ۱۳۹۰ نقش آفرینی کرده است.
شبنم مقدمی اولین سیمرغ بلورین خود را برای عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل زن در فیلم امروز در سی و دومین دوره جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. کسب این جایزه به حدی غافلگیرکننده بود که هرچند تنها سیمرغ کسب شده توسط فیلم امروز بود، حتی در پوسترهای فیلم هم لحاظ نشد. اما مقدمی دو سال بعد توانست این موفقیت را با دریافت دومین سیمرغ بلورین خود از هیئت داوران بخش سودای سیمرغ سی و چهارمین دوره جشنواره فیلم فجر در همین عنوان، برای بازی در دو فیلم سینمایی نفس و زاپاس تکرار کند. وی همچنین در سی و ششمین دوره جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم خجالت نکش نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن شد اما در نهایت این عنوان به سارا بهرامی رسید.

شبنم مقدمی (۱۳۵۱ در تهران) بازیگر ایرانی است.
• «آزاردهنده ترین چیز این است که بدون اینکه اطلاع داشته باشیم و یا با ما هماهنگ شده باشد تصویر یا گفتاری از خود را روی جلد مجله های سطح پایینِ چیپِ بی ارزش می بینیم که اصلاً روحمان هم از آن خبر ندارد. از طرفی هم دستمان به هیچ جا بند نیست و نمی توانیم از آنها شکایت کنیم؛ چون ریشه ای ندارند و معلوم نیست به کجا بند هستند. ناراحت کننده است وقتی اخباری راجع به وضعیت خانوادگی من منتشر می شود که روحم بی خبر است. در نشریه ای نوشته بودند که پارسا قراخانلو که نقش پسر کوچک من در هفت سنگ را بازی می کرد، فرزند خود من است، یا راجع به مهدی سلطانی چیزهای دیگری نوشته بودند؛ اینها اعتماد ما را نسبت به مطبوعات از بین می برند، برای همین وقتی یک خبرنگار متعهد با من تماس می گیرد یا جلوی من را می گیرد که با من مصاحبه کند با تردید به او نگاه می کنم.»