لانسلوت

سر لانسلوت (به انگلیسی: Sir Lancelot) که گاه لانسلوت دریاچه (به انگلیسی: Lancelot of the Lake) نیز نامیده می شود، شوالیه ای افسانه ای و مشهورترین شوالیه از جمع شوالیه های میز گرد و دوست شاه آرتور و بهترین شوالیه او بود که گوئینویر، ملکه و همسر آرتور را به معشوقگی خود گرفت.
لانسلوت نخستین بار در سدهٔ دوازدهم و در عاشقانه ای به نام «اِرِک» نوشتهٔ کریتیان دو ترویای فرانسوی به عنوان یکی از شوالیه های شاه آرتور ظاهر شد. همین نویسنده بعدتر او را یکی از قهرمانان دیگر شعر خود به نام Le Chevalier de la charette قرار داد که بازگوکنندهٔ افسانهٔ ربوده شدن گوئینویر و نجات او به دست لانسلوت و در عشق افتادن او بود. در این اثر همچنین به پرورش و تربیت لانسلوت توسط پری دریاچه ای اشاره شده بود که خود دستمایهٔ شعری آلمانی با نام Lanzelet قرار گرفت. این دو موضوع بعدتر در سدهٔ سیزدهم و در اثری با نام Prose Lancelot پرورش یافت و در آن، ساحره ای به نام ویوین، بانوی دریاچه، لانسلوت را پس از مرگ پدرش شاه بنِ بنوئیک همراه خود برد، او را با دقت آموزش داد و سپس او را به دربار شاه آرتور فرستاد. آموزش های ویوین در کنار نیروی الهام بخش عشق لانسلوت به گوئینویر از او شهسواری ساخت که نمونهٔ کامل دلیری و جوانمردی بود.
در بخش های بعدی اثر، دلیری برخاسته از خاک در برابر دلیری ناشی از عشق قرار می گیرد و سِر گالاهاد، پسر لانسلوت از اِلن، دختر شاه پلسِ نگهدارندهٔ جام مقدس، جایگزین پدرش به عنوان شوالیه ای کامل می شود. در ادامه، عشق زناکارانهٔ لانسلوت به گوئینویر سبب شکست او در یافتن جام مقدس شده و سلسله اتفاقات بعدیِ ناشی از این عدم موفقیت، به نابودی اتحاد شهسوارانهٔ میز گرد می انجامد.
در سدهٔ چهاردهم نیز اثر دیگری لانسلوت را مورد توجه قرار داده و داستان شور مرگبار الن آستلات نسبت به لانسلوت و پایان غم انگیز عشق لانسلوت به گوئینویر را روایت می کند. در سدهٔ پانزدهم توماس هالوری، مجموعه ای از افسانه های آرتوری را در اثری به نام «مرگ آرتور» (به فرانسوی: Le Morte d'Arthur) گرد می آورد که در آن، این سردرگمی لانسلوت بین عشق گوئینویر و وفاداری به سرورش است که به مرگ دردناک آرتور می انجامد.