خانا قبادی

خانا قبادی (۱۷۰۰–۱۷۷۲ جوانرود) شاعر نامدار کُرد در سدهٔ هجدهم بود، وی به زبان های فارسی، ترکی و عربی آشنایی و تسلط داشته است.
شیرین و خسرو - خانا قبادی
بیشتر اشعار خانا قبادی به گویش هورامی سرایده شده است، گویش گورانی یکی از گویش های کُردی گورانی است. مهم ترین اثر خانا قبادی «شیرین و خسرو» نام دارد. قبادی تسلط کاملی بر ادبیات و زبان فارسی داشت.خانا از نوادگان قباد بیگ قبادی ایل قبادی جاف بوده است وی از شاعران گۆرانی یا ماچۆیی زبان و یکی از عالمان و مترجمان منحصر به فرد در زمان خود بوده است. از چگونگی زندگی خانا در دوران کودکی و جوانی اش اطلاعات زیادی وجود ندارد، اما آن چنان که از نوشته هایش پیداست او نابغه و متفکری متجدد بود.
قبادی در مسائل و حوزه های دینی استاد بوده است و همچنین در حوزه های کلام و فقه و عرفان صاحب نظر و رای بوده است، از متون و اشعار و آیات نوشته شده در آثار خانا پیداست که او حافظ قرآن بوده است. علی رغم مخالفت ها و ممانعت های عالمان دینی آن دوران، خانا برای تفهیم بیشتر و عمیق تر قرآن، اقدام به ترجمه این کتاب آسمانی به زبان کردی نموده است که البته هیچ اثری از این کتاب پیدا نشده و کتاب به کلی از بین رفته است.
او برای حفظ جانش به امارت بابان (سلیمانیه) می رود و بالاخره در سال ۱۷۷۲ میلادی درسلیمانیه کردستان عراق درگذشت.