حباب های باد ستاره ای (به انگلیسی: Stellar wind bubble) حباب های ویژه ای در محیط میان ستاره ای هستند. بادهای شدید ستاره ای که سرعتی در حد چند هزار کیلومتر بر ثانیه دارند، دماهای بسیار زیاد، و ستارگانی با سرعت های بالا، عوامل ایجادکنندهٔ این گونه حباب ها می باشند.
ون بورن، دیو. «حبابهایی در آسمان». دی ۱۳۷۲، شمارهٔ ۲۸، ص ۱۵.
قرص برافزایشی
کهکشان های مارپیچی، حداقل آن طور که از دور به نظر می رسند، قرصی صاف و هموارند. از ظاهرشان چنین بر می آید که قرصی برافزایشی مملو از ستاره، گاز، و گرد و غبار دارند که به آرامی در حال گردش است. در اولین نگاه چنین به نظر می رسد که محیط میان ستاره ای، دنیایی است نه چندان پراهمیت که ذرات، به صورتی کاملاً کم پشت در آن وجود دارند و هیچ ارتباط آشکاری میان این فضا و طرح کلی کهکشانها وجود ندارد.
ولی با نگاهی از نزدیک به محیط میان ستاره ای، حقایق بیشتری آشکار می شوند. مثلاً در کهکشان راه شیری، اخترشناسان فعالیت های خارق العاده ای را در محیط میان ستاره ای مشاهده می کنند. بادهای ستاره ای شدید، دماهای بسیار بالا، و ستارگانی با سرعت زیاد، موجب می شوند که حباب، لایه و کمانه هایی شوکی در فضای میان ستاره ای تشکیل شوند. این ساختارهای غیرعادی اطلاعات زیادی در مورد رفتار ستارگان به دست می دهند و به خاطر این که بادهای ستاره ای که در دوره های بسیار طولانی اثر می گذارند، تعداد زیادی از این حباب ها را تولید می کنند، سرنخی به دست می آید که ستارگان چگونه در طیّ هزاران سال بخشی از جرم خود را از دست می دهند.
کهکشان راه شیری آکنده از حباب هایی است که در هر جایی که ستارگان بسیار داغ وجود دارند، یافت می شوند. ستارگان بسیار داغ با بادهای میان ستاره ای نیرومند و به واسطهٔ اثرات تابش شدید با محیط میان ستاره ای برهمکنش می کنند. بنابراین دانشمندان، تحقیقاتشان را بر دو نوع از ستارگان پرانرژی و داغ به نام های ستارگان نوع O و ستارگان ولف-رایه متمرکز کرده اند. هر دوی این انواع ستارگانی غیرعادی هستند. گروهی از ستارگان نوع B موسوم به ستارگان بی وی هم این حباب ها را تولید می کنند.
ون بورن، دیو. «حبابهایی در آسمان». دی ۱۳۷۲، شمارهٔ ۲۸، ص ۱۵.
قرص برافزایشی
کهکشان های مارپیچی، حداقل آن طور که از دور به نظر می رسند، قرصی صاف و هموارند. از ظاهرشان چنین بر می آید که قرصی برافزایشی مملو از ستاره، گاز، و گرد و غبار دارند که به آرامی در حال گردش است. در اولین نگاه چنین به نظر می رسد که محیط میان ستاره ای، دنیایی است نه چندان پراهمیت که ذرات، به صورتی کاملاً کم پشت در آن وجود دارند و هیچ ارتباط آشکاری میان این فضا و طرح کلی کهکشانها وجود ندارد.
ولی با نگاهی از نزدیک به محیط میان ستاره ای، حقایق بیشتری آشکار می شوند. مثلاً در کهکشان راه شیری، اخترشناسان فعالیت های خارق العاده ای را در محیط میان ستاره ای مشاهده می کنند. بادهای ستاره ای شدید، دماهای بسیار بالا، و ستارگانی با سرعت زیاد، موجب می شوند که حباب، لایه و کمانه هایی شوکی در فضای میان ستاره ای تشکیل شوند. این ساختارهای غیرعادی اطلاعات زیادی در مورد رفتار ستارگان به دست می دهند و به خاطر این که بادهای ستاره ای که در دوره های بسیار طولانی اثر می گذارند، تعداد زیادی از این حباب ها را تولید می کنند، سرنخی به دست می آید که ستارگان چگونه در طیّ هزاران سال بخشی از جرم خود را از دست می دهند.
کهکشان راه شیری آکنده از حباب هایی است که در هر جایی که ستارگان بسیار داغ وجود دارند، یافت می شوند. ستارگان بسیار داغ با بادهای میان ستاره ای نیرومند و به واسطهٔ اثرات تابش شدید با محیط میان ستاره ای برهمکنش می کنند. بنابراین دانشمندان، تحقیقاتشان را بر دو نوع از ستارگان پرانرژی و داغ به نام های ستارگان نوع O و ستارگان ولف-رایه متمرکز کرده اند. هر دوی این انواع ستارگانی غیرعادی هستند. گروهی از ستارگان نوع B موسوم به ستارگان بی وی هم این حباب ها را تولید می کنند.
wiki: حباب باد ستاره ای