ریش گاو

مردم احمق و ابله و طامع و صاحب آمال و آرزوهای دور و دراز مانند کسی که همه روزه صبح از خانه خود بدر آید به امید اینکه در راه گنجی یابد و چنین و چنان کند .

ریش گاو. [ ش ِ / ش ْ ] ( ترکیب اضافی ، ص مرکب ) مردم احمق و ابله و طامع و صاحب آمال و آرزوهای دور و دراز، مانند کسی که همه روزه صبح از خانه خود به درآید به امید اینکه در راه گنجی یابد و چنین و چنان کند. ( از برهان ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از انجمن آرا ). احمق. ( شرفنامه منیری ). احمق و ابله. خام طمع. مسخره. ( غیاث اللغات ). مردی از دیگری پرسید ریش گاو کیست ؟ گفت آنکه از بام تا شام در کوی و برزن گردد به امید آنکه نقدی در راه یابد. گفت ای رفیق پس تا من بوده ام ریش گاو بوده ام. ( امثال و حکم دهخدا ) ( آنندراج ) ( از برهان ). برابر کون خر باشد و آن چنان بود که دایم خیال های محال کند. ( از فرهنگ خطی ) :
در آنکه نادان بودم چو گرد کردم ریش
مرا بنام همه ریش گاو خواند پدر.بس ریش گاوی ای خر ز نار منطقه
ای قلیه و کباب تو خوک مخنقه.چون مر او را واضع خرمایه گیرد ریش گاو
گاو او در خرمن من باشد از کون خری
چون نداری بر کسی حقی ، حقیقت دان که هست
هم تقاضا ریش گاو و هم هجا کون خری.چرخ داند که ریشخند است آن
نه چو آن ریش گاو کون خر است.بباید ساخت با هر ناپسندی
که ارزد ریش گاوی ریشخندی.ای بسا گنج آگنان کنجکاو
کان خیال اندیش را شد ریش گاو.ریش گاو و بنده غیر آمد او
غرقه شد کف در ضعیفی درزد او.هرکسی شد بر خیالی ریش گاو
گشته بر سودای گنجی کنجکاو.|| افسار گاو. ( ناظم الاطباء ).