شکرریز کردن

نثار کردن .

شکرریز کردن. [ ش َ ک َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) نثار. نثار کردن. ( یادداشت مؤلف ) :
بر چهره آن بت دلاویز
کردند به تنگنا شکرریز.که با شیرین چه بازی کرده پرویز
عروس اینجا کجا کرداو شکرریز.از شکر توشه های راه کنم
تا شکرریز بزم شاه کنم.به گوهرکنی تیشه را تیز کن
عروس سخن را شکرریز کن. || سخنان شیرین گفتن. شیرین زبانی کردن :
زبان بگشاد با عذری دلاویز
ز پرسش کرد شیرین را شکرریز.وگر گوید کنم زآن لب شکرریز
بگو دور از لبت دندان مکن تیز. || معانی نغز و پرمغزآوردن. ( از یادداشت مؤلف ). آوردن الفاظ و معانی استوار و منسجم :
سر کلک را چون زبان تیز کرد
به کاغذ بر از نی شکرریز کرد. || نواهای خوش وفرح بخش برآوردن. ( یادداشت مؤلف ) :
مطربان تو چو بر عود شکرریز کنند
روح را مغز معطر بود و لب شیرین.