شکار کننده مردم بدام اندازنده مردم
خلق شکار
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خلق شکار. [ خ َ ش ِ ] ( ص مرکب ) شکارکننده مردم. بدام اندازنده مردم :
بازِ جهان تیزپرّو خلق شکار است
بازِ جهان را بجز شکار چه کار است ؟
بازِ جهان تیزپرّو خلق شکار است
بازِ جهان را بجز شکار چه کار است ؟
ناصرخسرو.
کلمات دیگر: