در فکندن

در فگندن در افکندن افکندن

درفکندن. [ دَ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب )درفگندن. درافکندن. افکندن. درانداختن :
تا ابر کند می را با باران ممزوج
تا باد به می درفکند مشک به خروار.از تاب جود او چو دل کوه خون گرفت
آوازه درفکند که یاقوت احمرم.وآنگهی ترکتاز کرد بروم
درفکند آتشی در آن بر و بوم.در مریدان درفکند از شوق سوز
بود در خلوت چهل پنجاه روز.طفل از او بستد در آتش درفکند
زن بترسید و دل از ایمان بکند.یک دهان نالان شده سوی شما
های و هوئی درفکنده در سما.