اختلال شخصیت نمایشی

افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی (به انگلیسی: (Histrionic personality disorder (HPD) تحریک پذیر و هیجانی اند و رفتاری پررنگ و لعاب، نمایشی و برونگرایانه دارند. اما علی رغم رفتار متظاهرانه و پر زرق و برقی که دارند، اغلب نمی توانند دلبستگی عمیقی را به مدت طولانی حفظ کنند. این بیماران، خود را همتای برترین ستاره های سینما می دانند و همواره ستاره متظاهر مجلس بوده، و با دلربایی، جذابیت های ظاهری، و اغواگری و عشوه گری می کوشند در کانون توجه باشند. آنان هیجان ها و روابطی پرشور، ولی در عین حال سطحی و پیوسته در حال تغییر دارند. آنان مثلاً با فخر فروشی دربارهٔ داشتن سهام سازمان های بزرگ یا مهارت های ورزشی یا هنری، می کوشند توجه دیگران را به خود جلب کنند. علایق و نگرش های آنان به سهولت تحت تأثیر دیگران یا نقشی که هم اکنون ایفا می کنند، قرار می گیرد. آنان به سرعت، روابط صمیمانه پرشوری را برقرار می کنند، ولی به سرعت خسته شده و احساس می کنند که قدرشناسی کافی از آنان به عمل نیامده است.
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی در مصاحبه، کلاً همکاری خوبی دارند و مشتاق اند که تاریخچه خود را با جزئیات کامل ارائه دهند. در صحبت کردن آنها، ژست ها و تاکیدها و مکث های نمایشی شایع است. لغزش های زبانی در گفتار آن ها زیاد است و زبانی پر زرق وبرق و پر رنگ ولعاب دارند. اظهار نظرهای عاطفی در آن ها شایع است، اما اگر مجبورشان کنید که وجود احساس خاصی (مثل خشم، اندوه، و خواستهای جنسی) را در خود قبول کنند ابراز تعجب، نارضایتی، یا انکار می کنند. از معاینه شناختی آن ها معمولاً نتایج طبیعی بدست می آید، جز اینکه در تکالیف مربوط به تمرکز یا ریاضیات ممکن است پافشاری نشان ندهند و با کمال تعجب، موضوعات عاطفی را هم خیلی زود از یاد می برند.
احساساتی بودن و توجه طلبی مفرط به صورت الگویی نافذ و فراگیر که از اوایل بزرگسالی شروع شده باشد و در زمینه های مختلف تظاهر یابد، که علامت اش وجود لااقل پنج تا از موارد زیر است:
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، رفتار توجه طلبانه بسیار زیادی از خود نشان می دهند. آن ها در افکار و احساسات خود اغلب مبالغه می کنند و هر چیز ساده ای را مهم تر از آنچه در واقع هست، جلوه می دهند. اگر کانون توجه واقع نشوند یا تحسین و تأیید نشوند، تندخو می شوند، می زنند زیر گریه، و دیگران را ملامت می کنند و به آن ها افتراهای ناروا می زنند.رفتار اغواگرانه در این گونه بیماران، از هر جنسی که باشند، شایع است. پرداختن به تخیلات جنسی در مورد افرادی که با آن ها رابطه دارند، در اینها شایع است، منتها این تخیلات را همیشه بر زبان نمی آورند و به عوض این که از نظر جنسی پرخاشگر باشند، عشوه گر و اهل لاس زدن هستند. این بیماران ممکن است به کژکاری روانی-جنسی مبتلا باشند: زنهای نمایشی ممکن است آنورگاسمی داشته باشند و مردهای نمایشی هم ممکن است دچار ناتوانی جنسی باشند. برای آنکه مطمئن شوند نزد جنس مخالف جاذبه دارند، ممکن است تکانه های جنسی خود را به عمل درآورند. نیاز آن ها به مطمئن ساختن خود تمامی ندارد، با این حال، روابط آن ها اغلب سطحی است و ممکن است افرادی مغرور، غرق در خود و دمدمی مزاج باشند. نیازهای بسیار شدید آن ها به وابستگی باعث می شود که زود به هر کس اعتماد کنند و خیلی راحت بشود فریبشان داد.دفاع های عمده بیماران دچار اختلال شخصیت نمایشی، واپس زنی و تجزیه است. در نتیجه دفاع اول از فهم احساسات واقعی خود عاجزاند و در نتیجه دفاع دوم نمی توانند انگیزه های خود را توضیح دهند. این افراد اگر تحت فشار روانی قرار گیرند، حس واقعیت سنجی شان به راحتی مختل می شود.