نصیحت گو

نصیحت گو. [ ن َ ح َ ] ( نف مرکب ) نصیحت گوی. نصیحت گر. نصیحت کار. نصیحت گذار. ( از آنندراج ). واعظ. موعظه کننده. نصیحت کننده :
نصیحتگوی ما عقلی ندارد
برو گو در صلاح خویشتن کوش.نصیحت گوی رندان را که با حکم خدا جنگ است
دلش بس تنگ می بینم چرا ساغر نمی گیرد.برو معالجه خود کن ای نصیحت گو
شراب و شاهد شیرین کرا زیانی داد.خدا را ای نصیحت گو حدیث ساغر و می گو
که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی گیرد.