کیایی

شاعر و فیلسوف چین ( و . ۱۹۸ - ف . ۱۶۶ ق . م . ) وی یکی از نویسندگان و شعرای معروف زمان خود بود و کتابی بنام [ شین - شو ] از او باقی است .
۱ - پادشاهی . ۲ - حکومت ولایت ( مطلقا ) . ۳ - حکومت طبرستان ( خصوصا ) . ۴- بزرگی سروری .

(حامص . ) ۱ - پادشاهی . ۲ - بزرگی ، سروری . ۳ - ولایت .

کیایی. ( حامص ) پادشاهی. ( فرهنگ فارسی معین ) :
کارش آن بود کآن کیایی یافت
از چنان پیشه پادشایی یافت.شام دیلم گله که چاکر توست
مشکبو از کیایی در توست. || حکومت. ولایت ( مطلقاً ). || بزرگی. سروری. ( فرهنگ فارسی معین ) :
گویی از جان کسی حدیث کند
چه کنم از کیایی آن دارم.مرا کاندر کیایی جز دلی نیست
تو را بر دل از آن باری نباشد. فی الجمله وزیر... آن دو بزرگ را به دست حشم خوارزم بازداد و در ایذا و مطالبت وصیت می کرد تا اصداف کیایی ایشان از دُرر نعمت تهی گردانید. ( المضاف الی بدایع الازمان ص 8 ).
چه سود افسوس من کز کدخدایی
جز این مویی ندارم در کیایی.خوشتر آید تو را کبابی گور
از هزاران چنین کیایی شور . || حکومت طبرستان ( خصوصاً ). ( فرهنگ فارسی معین ) :
چون قصد کیا کرد به گرگان و به آمل
بگذاشت کیا مملکت خویش و کیایی.بدی دیلم کیایی برگزیدی
تبر بفروختی زوبین خریدی. || خداوندی و مالکیت یا دهقنت. ( هفت پیکر چ وحید حاشیه ص 333 ) :
گفت باغیم در کیایی بود
کآشناییش روشنایی بود .|| ( ص نسبی ) دیلمی. منسوب به کیا : در همه عراق توان گفت که مردی لشکری چنانکه به کار آید، نیست. هستندی گروهی کیایی فراخ شلوار. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 263 ).

۱. [مجاز] بزرگی.
۲. فرمانروایی.