کلمه جو
صفحه اصلی

ربب

لغت نامه دهخدا

ربب. [ رَ ب َ ] ( ع اِ ) آب فراوان. ( از اقرب الموارد ). آب بسیار. ( ناظم الاطباء ). || آب گوارا و عذب. ( از اقرب الموارد ). آب بسیار خوش. ( منتهی الارب ). آب گوارا. ( ناظم الاطباء ). || ج ِ رِبة. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ربة شود. || ج ِ رُبة. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ربة شود.

ربب. [ رَ ب َ ] ( ع مص ) پروردن کودک را تا بالغ گردد: رببت الصبی. ( منتهی الارب ).

ربب . [ رَ ب َ ] (ع اِ) آب فراوان . (از اقرب الموارد). آب بسیار. (ناظم الاطباء). || آب گوارا و عذب . (از اقرب الموارد). آب بسیار خوش . (منتهی الارب ). آب گوارا. (ناظم الاطباء). || ج ِ رِبة. (ناظم الاطباء). رجوع به ربة شود. || ج ِ رُبة. (ناظم الاطباء). رجوع به ربة شود.


ربب . [ رَ ب َ ] (ع مص ) پروردن کودک را تا بالغ گردد: رببت الصبی . (منتهی الارب ).


دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۹۸۰(بار)


کلمات دیگر: