ائودایمونیا

ائودایمونیا (به یونانی: εὐδαιμονία) واژه ای یونانی است که در زبان فارسی معمولاً به سعادت، بهروزی و شادکامی ترجمه می شود. در یونان باستان والاترین هدفِ حیات را رسیدن به ائودایمونیا می دانستند. ارسطو نیز در اخلاق نیکوماخوسی بر این عقیده صحه گذاشت و معنای موردنظرش برای رسیدن به سعادت را بازگو کرد.
McMahon, Darrin M., Happiness: A History, Atlantic Monthly Press, November 28, 2005. ISBN 0-87113-886-7
Ross, David, Aristotle, 6th edition, 1995, London: Routledge.
از نظرِ ارسطو، هر چیزی را برای رسیدن به چیز دیگر انجام می دهیم ولی این سلسله نمی تواند ادامه یابد، چرا که مستلزم تسلسل است. بدین سان باید غایتی پایانی برای اعمال متصور شویم که این غایت را غایتِ دیگری نیست. این غایت برای خود (لنفسه) است و رسیدن به آن برای خود آن اهمیت دارد، نه برای رسیدن به چیز دیگر. ارسطو این آموزهٔ یونان باستان را مورد تأیید قرار می دهد که غایتِ نهایی حیاتِ انسان و خیرِ اعلی، همانا ائودایمونیا است.
در این آموزه، رسیدن به کامروایی و نیک زیستی، آماجِ پایانی اخلاق نیک از دیدگاه ارسطو است. بر پایهٔ این آموزه، کامروایی یک حس خوش بختی است که از راه گزینش بخردانهٔ کردارها (حکمت عملی (به یونانی: φρόνησις، فرونَسیس)) می توان به آن رسید. به باور ارسطو این گزینش بخردانه همواره با میانه روی و گزیدن راه میانه در بین دو قطب افراطی سازگاری دارد. این گزینش معقول به همراه بهینگی بدنی می تواند حس کامروایی را در شخص ایجاد کند.
در روزگار معاصر، نظریه های اخلاقی فیلسوف آمریکایی، آین رند (Ayn Rand) از آرمان های کامرواباورانه تأثیر زیادی پذیرفته اند.