ائکاتل یا اهه کاتل(به اسپانیایی: Ehécatl، به ناهواتل: ehēcatl؛ به ناهواتل کلاسیک: Ecatl یا: [ˈekatɬ])، یک ایزد پیش کلمبیایی همراه با باد بود، که خصوصیات و ویژگی های مربوط بدان، در اساطیر آزتک و همینطور در اسطوره های دیگر فرهنگ های ناحیه مرکزی مکزیک، و مزوآمریکا، مطرح می باشد. او بیشتر و به طور معمول، به صورت یک جنبه از ایزدی موسوم به مار پر دار (که در میان آزتک ها با نام کتسال کواتل و در فرهنگ های دیگر با نام ناهووا شناخته می شود) در نظر گرفته می شود و به عنوان خدای باد مورد تفسیر قرار می گیرد، و بنابراین با توجه به همین ارتباط از وی به عنوان ائکاتل-کتسال کواتل نیز نام برده می شود. ائکاتل همچنین به گونه ای شاخص و برجسته، به عنوان یکی از خدایان آفرینشگر و همچنین به عنوان یکی از قهرمانان فرهنگی، تصویر می شود که در روایات اسطوره ای و افسانه های مربوط به آفرینش، در دوره پیش کلمبیایی و در فرهنگ نواحی مرکزی مکزیک مورد استناد قرار گرفته است.
از آنجا که باد در همه جهات قدرت وزیدن داشت، ائکاتل با تمام جهات اصلی مرتبط بود. معبد او به صورت یک سیلندر ساخته شده بود تا مقاومت هوا را کاهش دهد، و گاهی اوقات بوسیلهٔ دو نقاب جلوآمده یا بیرون زده تصویر می شود که نمایانگر وزش باد می باشند.
به محض آن که خورشید چهارم در اساطیر آفرینش آزتک نابود گردید (و این وابسته به خدایانی بود که از مردانی که خود آن ها آفریده بودند، رضایت نداشتند)، خدایان در تئوتی اوآکان (تئوتی واکان) به گرد هم جمع شدند. ناناواتسین و تکسیس تکاتل، به درون آتش مقدسی که مخصوص قربانی کردن بود، پریدند و در میان این آتش به ترتیب به خورشید و ماه تبدیل شدند. آن ها بی حرکت باقی ماندند تا زمانی که ائکاتل به آنجا رسید و سخت بر آن ها وزید. در ابتدا فقط خورشید از جای خویش نقل مکان کرد، اما هنگامی که خورشید شروع به حرکت نمود، ماه نیز نقل مکان خویش را آغاز کرد.
دکتر آلفونسو کاسو، مردم شناس و مکزیک شناس مکزیکی، دربارهٔ کتسال کواتل و ارتباط آن با ایزدانی همچون ائکاتل می نویسد:
از آنجا که باد در همه جهات قدرت وزیدن داشت، ائکاتل با تمام جهات اصلی مرتبط بود. معبد او به صورت یک سیلندر ساخته شده بود تا مقاومت هوا را کاهش دهد، و گاهی اوقات بوسیلهٔ دو نقاب جلوآمده یا بیرون زده تصویر می شود که نمایانگر وزش باد می باشند.
به محض آن که خورشید چهارم در اساطیر آفرینش آزتک نابود گردید (و این وابسته به خدایانی بود که از مردانی که خود آن ها آفریده بودند، رضایت نداشتند)، خدایان در تئوتی اوآکان (تئوتی واکان) به گرد هم جمع شدند. ناناواتسین و تکسیس تکاتل، به درون آتش مقدسی که مخصوص قربانی کردن بود، پریدند و در میان این آتش به ترتیب به خورشید و ماه تبدیل شدند. آن ها بی حرکت باقی ماندند تا زمانی که ائکاتل به آنجا رسید و سخت بر آن ها وزید. در ابتدا فقط خورشید از جای خویش نقل مکان کرد، اما هنگامی که خورشید شروع به حرکت نمود، ماه نیز نقل مکان خویش را آغاز کرد.
دکتر آلفونسو کاسو، مردم شناس و مکزیک شناس مکزیکی، دربارهٔ کتسال کواتل و ارتباط آن با ایزدانی همچون ائکاتل می نویسد:
wiki: ائکاتل