نظریه انسداد یا انسداد باب علم و علمی نظریه ای در اصول فقه شیعه است. به این معنا که در زمان غیبت معصوم، راه برای فهمیدن نظر او بسته است و بیشتر روایات هم که خبر واحدند فاقد استحکام سندی لازم برای افتا هستند، همچنین عمل به احتیاط موجب عسر و حرج است؛ بنابراین از آن جا که ظن بر شک و وهم برتری دارد باید به ظن خود عمل کنیم و ظن مطلق را حجت بدانیم. نظریه انسداد براین اعتقاد است که با توجه به منابع شرعی که اکنون در اختیار ماست در اکثر احکام شرعی امکان رسیدن به یقین برای ما وجود ندارد.
ظهیری، عباس (بهار ۱۳۷۴)، «اعتبار مآخذ فقهی و نقد نظریه انسداد»، فصلنامه نقد و نظر (شماره ۲)
این نظریه به مسلک انسدادی شهرت یافته و در مقابل نظریه مشهور اصولیان به مسلک انفتاحی معروف است. مهمترین مدافع نظریه انسداد میرزای قمی صاحب قوانین الاصول است که بیش از همه بر حقانیت این نظریه اصرار ورزیده است. استدلالات او توسط جمعی دیگر از فقهای متأخر از جمله آخوند خراسانی، میرزای نائینی، محقق اصفهانی، آقا ضیاء عراقی، عبدالکریم حائری یزدی، روح الله خمینی و بویژه مرتضی انصاری رد شده است. در میان فقهای معاصر موسی شبیری زنجانی از پیروان این نظریه است.
ظهیری، عباس (بهار ۱۳۷۴)، «اعتبار مآخذ فقهی و نقد نظریه انسداد»، فصلنامه نقد و نظر (شماره ۲)
این نظریه به مسلک انسدادی شهرت یافته و در مقابل نظریه مشهور اصولیان به مسلک انفتاحی معروف است. مهمترین مدافع نظریه انسداد میرزای قمی صاحب قوانین الاصول است که بیش از همه بر حقانیت این نظریه اصرار ورزیده است. استدلالات او توسط جمعی دیگر از فقهای متأخر از جمله آخوند خراسانی، میرزای نائینی، محقق اصفهانی، آقا ضیاء عراقی، عبدالکریم حائری یزدی، روح الله خمینی و بویژه مرتضی انصاری رد شده است. در میان فقهای معاصر موسی شبیری زنجانی از پیروان این نظریه است.
wiki: نظریه انسداد