نظریه اتمی

نظریهٔ اتمی، سنگ بنای شیمی جدید است. درک ساختار اتمی و برهم کنش اتم ها، محور درک شیمی است. بیان نخستین نظریهٔ اتمی را معمولاً به یونانیان باستان نسبت می دهند، اما ریشهٔ این مفهوم حتی ممکن است در تمدن های کهن تر باشد. بر اساس نظریهٔ اتمی لیوکیپوس و دموکریتوس، تقسیم مستمر ماده، درنهایت، اتم ها را به دست می دهد که قابلیت تجزیه شدن آن ها ممکن نبود. اتم در زبان یونانی به معنای نادیدنی یا تقسیم ناپذیر است.
قانون بقای جرم که می گوید طی یک واکنش شیمیایی تغییر قابل سنجشی در جرم صورت نمی گیرد.
قانون نسبت های معین که می گوید یک ترکیب خالص همیشه شامل عناصر یکسان با نسبت جرمی یکسان است.
تاریخچهٔ تئوری اتمی به یونانی های قرن ششم پیش از میلاد و به ویژه مکتب اتم گرایی دموکریتوس برمی گردد. هرچند ارسطو این نظریه را نپذیرفت زیرا باور داشت که ماده به صورت بی نهایت قابلیت تقسیم به ذرات کوچکتر را دارد. در حقیقت می توان از این بخش با عنوان نظریه های اتمی اولیه یاد کرد.
رابرت بویل در کتاب شیمی دان شکاک به سال ۱۶۶۱ و ایزاک نیوتن در کتاب اصول در سال ۱۶۸۷ و سپس در اثری به نام نورشناخت در سال ۱۷۰۴ وجود اتم را به شکلی پذیرفتند اما تنها در اوایل قرن ۱۹ بود که جان دالتون توانست خرد شدن متناسب یک ماده را به خوبی توضیح بدهد.
دالتون تئوری خود را در ۳ بند جامع به شرح زیر بیان کرد: