carob(bean), saint, john's bread
خرنوب
فارسی به انگلیسی
فارسی به عربی
جرادة
عربی به فارسی
اقاقيا , اکاسيا , اکاکيا , درخت صمغ عربي
مترادف و متضاد
خرنوب
خرنوب
خرنوب
خرنوب
خرنوب
فرهنگ فارسی
( اسم ) ۱ - درختی است از تیر. پروانه واران شبیه بدرخت گردو و دارای گلهای زرد . میوه اش در غلافی دراز شبیه باقلا جای دارد . طعم آن شیرین است و از آن رب سازند . ۲ - قسمی از آن بوته ایست مرتفع و خاردار دارای شاخه های متفرق و گلهای زرد رنگ خرنوب نبطی . ۳ - خرنوب یا خرنوب شامی . واحد وزن معادل یک قیراط بود .
لغت نامه دهخدا
خرنوب. [ خ َ / خ ُ ]( اِ ) غلاف لوبیا. || گیاهی است دارویی ، بتازی خروب گویند. ( از ناظم الاطباء ). در تحفه حکیم مؤمن آمده : خرنوب بستانی و بری می باشد و بستانی دو قسم است یکی را خرنوب شامی گویند و درخت او بقدر درخت گردکان با برگش مستدیر و با غلظت و گلش ذهبی و غلاف او بقدر شبری و کوتاه تر و سیاه و ضخیم و دانه های او شبیه بباقلی و از آن در شام و مصر رب می سازند و در اسهال استعمال می کنند و با وجود شیرینی از سایر شیرینیها ابرد است و قسمی درختش خار دارد برگش نرم و مایل بتدویر و غلاف ثمرش شبیه بباقلی و از آن رقیق تر و دانه های او بقدر ترمس و شیرین طعم و در تنکابن کرات گویند و در مازندران و گیلان لالکی نامند. تازه هر دو قسم مسهل بوده و مدر بول و خشک او در حرارت و برودت معتدل و در دوم خشک و شیرینی او مایل بحرارت و دانه او سرد و خشک و بسیار قابض و مقوی بدن و مدر بول و ضمادپخته او جهت صدمه و سقطه و امثال آن تازه خرنوب شامی که از سال نگذشته باشد دیرهضم و بعد از انهضام مولد خلط صالح و با دانه جهت فتق و تسمین بدن و چون داخل شیر کنند شیر را لذیذ کند و اشتها آورد و جهت سرفه مزمن مجرب دانسته اند. تخمش محلل اورام و جهت بروز مقعد و نزف الدم نافع مضر معده و مخفف اعصاب و مصلحش بهدانه و نبات و بدلش بوزنش از هر یک از قرظ و طراثیث و عفص شربتش تا پنج درهم است. صاحب برهان قاطع گوید: خرنوب چند قسم میباشد: نبطی ، شامی ، هندی. نبطی را بفارسی کَبَر خوانند و آن رستنی باشد خاردار که پرورده کنند و خورند، آنرا کَوَر نیز گویند و بعربی ینبوت و قضم قریش خوانند، و شامی را بفارسی کورزه و بشیرازی کورک کازرونی گویند، و مصری همان نبطی باشد که گفته شد، و هندی خیارچنبر است و آن دوایی باشد معروف. در منتهی الارب آمده : درختی است بری خاردار ثمر آن مانند سیب لیکن بدمزه باشد و قسم دیگر آن شامی است ثمر آن مانند خیارشنبر است مگر نسبت بخیارشنبر اندک عریض باشد و از آن رب گیرند و پست سازند . خارسم. فش. ( یادداشت بخط مؤلف ).
فرهنگ عمید
درختی با شاخه های گره دار، برگ های مرکب، گل های زرد خوشه ای، و میوۀ غلاف دار، دراز، شیرین، و شبیه باقلا.
دانشنامه عمومی
خَرنوب (نام علمی: Ceratonia siliqua) نام یک گونه گیاه دارویی از سرده خرنوب است.میوه ای است که از ۵۰۰۰ سال پیش شناخته شده است. چند صد سال پیش از این، بجای شکر در پخت شیرینی ها از آن استفاده می شد یا به جای شکر خورده می شد. نام این گیاه از واژه اکدّی خَروبو گرفته شده و در آرامی به صورت کروبو درآمده است.
دانشنامه رشد: مدخل خرنوب.
حبیب الله ثابتی، جنگل ها، درختان و درختچه های ایران، تهران ۱۳۵۵.
خرنوب از میان کشورهای حاشیه دریای مدیترانه، در ایتالیا، اسپانیا و ترکیه به مقدار فراوان پرورش می یابد. نزدیک به ۳۵٪ از مواد موجود در خرنوب، کربوهیدرات های با ساختار مولکولی ساده می باشند و باز نزدیک به ۴۰٪ آن از نشاسته با ساختار مولکولی پیچیده تشکیل یافته است. میزان چربی آن بسیار کم و در حدود ۱٪ است. بهترین جایگزین برای استفاده بجای کاکائو می باشد. دارای کافنوئیدهای کاکائو نمی باشد.
خواص آن را به این صورت ذکر کرده اند: علیه تنگی نفس· علیه تنگی نفس آلرژیک· علیه آلرژی های حاصل از سردی هوا· علیه ناتوانی جنسی· از بین برنده تورم ریه ها· خلط آور· پیشگیری کننده سرطان ریه· افزایش دهنده تعداد اسپرم متحرک· علیه آسم· علیه اسهال· علیه یبوست.
گیاهی است که در ۱۵ سال اول زندگی اش هیچ میوه ای نمی دهد. ارتفاع خرنوب به ۸ تا ۱۰ متر می رسد دارای شاخه های گره دار و برگهایی مرکب از ۸ تا ۱۰ برگچه می باشد. گلهای آن عاری از گلبرگ و مجتمع به صورت خوشه است میوه اش نیام و ناشکوفا به طول متفاوت ۱۰ تا ۳۰ سانتی متر به عرض ۲ تا ۳ سانتی متر و دارای وضع آویخته و کاملاً مشخص بر روی شاخه هاست. رنگ میوه قهوه ای شفاف و سطح خارجی آن مسطح و قوسی شکل می باشد. میان بر میوه طعم بسیار شیرین شبیه عسل دارد؛ و در داخل آن ۱۲ تا ۱۶ دانه بسیار سخت شبیه عدس دیده می شود. درخت خرنوب دیکلین است یعنی دارای پایه های نر و ماده است و گاهی بر حسب سنین مختلف جنس خود را تغییر می دهد. درخت خرنوب را می توان از طریق دانه ها تکثیر کرد اما حدود ۸ سال میوه نخواهد داشت. در اینصورت برای آنکه بتوانند از آن به عنوان علوفه ای استفاده کنند باید آن ها را پیوند نمایند.معمولاً درخت خرنوب در هر جایی که درختان مرکبات وجود داشته باشد به خوبی می روید.
دانشنامه رشد: مدخل خرنوب.
حبیب الله ثابتی، جنگل ها، درختان و درختچه های ایران، تهران ۱۳۵۵.
خرنوب از میان کشورهای حاشیه دریای مدیترانه، در ایتالیا، اسپانیا و ترکیه به مقدار فراوان پرورش می یابد. نزدیک به ۳۵٪ از مواد موجود در خرنوب، کربوهیدرات های با ساختار مولکولی ساده می باشند و باز نزدیک به ۴۰٪ آن از نشاسته با ساختار مولکولی پیچیده تشکیل یافته است. میزان چربی آن بسیار کم و در حدود ۱٪ است. بهترین جایگزین برای استفاده بجای کاکائو می باشد. دارای کافنوئیدهای کاکائو نمی باشد.
خواص آن را به این صورت ذکر کرده اند: علیه تنگی نفس· علیه تنگی نفس آلرژیک· علیه آلرژی های حاصل از سردی هوا· علیه ناتوانی جنسی· از بین برنده تورم ریه ها· خلط آور· پیشگیری کننده سرطان ریه· افزایش دهنده تعداد اسپرم متحرک· علیه آسم· علیه اسهال· علیه یبوست.
گیاهی است که در ۱۵ سال اول زندگی اش هیچ میوه ای نمی دهد. ارتفاع خرنوب به ۸ تا ۱۰ متر می رسد دارای شاخه های گره دار و برگهایی مرکب از ۸ تا ۱۰ برگچه می باشد. گلهای آن عاری از گلبرگ و مجتمع به صورت خوشه است میوه اش نیام و ناشکوفا به طول متفاوت ۱۰ تا ۳۰ سانتی متر به عرض ۲ تا ۳ سانتی متر و دارای وضع آویخته و کاملاً مشخص بر روی شاخه هاست. رنگ میوه قهوه ای شفاف و سطح خارجی آن مسطح و قوسی شکل می باشد. میان بر میوه طعم بسیار شیرین شبیه عسل دارد؛ و در داخل آن ۱۲ تا ۱۶ دانه بسیار سخت شبیه عدس دیده می شود. درخت خرنوب دیکلین است یعنی دارای پایه های نر و ماده است و گاهی بر حسب سنین مختلف جنس خود را تغییر می دهد. درخت خرنوب را می توان از طریق دانه ها تکثیر کرد اما حدود ۸ سال میوه نخواهد داشت. در اینصورت برای آنکه بتوانند از آن به عنوان علوفه ای استفاده کنند باید آن ها را پیوند نمایند.معمولاً درخت خرنوب در هر جایی که درختان مرکبات وجود داشته باشد به خوبی می روید.
دانشنامه آزاد فارسی
خَرنوب
نام فعلی درخت Ceratonia siliqua، از تیرۀ گل ارغوان. نام جنس این گیاه از واژه ای یونانی به معنی شاخ گرفته شده است، از این رو در قدیم به برخی از گیاهان که نیام آن ها شبیه شاخ و یا بلند بود خرنوب می گفتند. مثلاً گیاه Acacia arabica را خرنوب مصری می گفتند. خرنوب امروزی، درختی به ارتفاع هشت تا ده متر با برگ های مرکب و گل های تک جنس بدون جام است. این گیاه بومی سوریه و آناتولی است. پایه هایی از این درخت در استان فارس یافت می شود. به عقیدۀ برخی بذر این درخت در زمان حملۀ اسکندر مقدونی به ایران وارد شد و یونانی ها به جای آن بذر یونجه را به کشور خود برده اند.
نام فعلی درخت Ceratonia siliqua، از تیرۀ گل ارغوان. نام جنس این گیاه از واژه ای یونانی به معنی شاخ گرفته شده است، از این رو در قدیم به برخی از گیاهان که نیام آن ها شبیه شاخ و یا بلند بود خرنوب می گفتند. مثلاً گیاه Acacia arabica را خرنوب مصری می گفتند. خرنوب امروزی، درختی به ارتفاع هشت تا ده متر با برگ های مرکب و گل های تک جنس بدون جام است. این گیاه بومی سوریه و آناتولی است. پایه هایی از این درخت در استان فارس یافت می شود. به عقیدۀ برخی بذر این درخت در زمان حملۀ اسکندر مقدونی به ایران وارد شد و یونانی ها به جای آن بذر یونجه را به کشور خود برده اند.
wikijoo: خرنوب
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] خَرنوب، نامی است که امروزه به گیاهی دارویی با نام علمیL. Ceratonia siliqua متعلق به خانواده ارغوان داده شده اما در قدیم، به چند گیاه مختلف از خانواده های مختلف اطلاق می شده است.
نام این گیاه از واژه اکدّی Kharubo گرفته شده و در آرامی به صورت Karoubo در آمده است. نام علمی این گیاه هم از واژه یونانی کراس، به معنی بال و شاخه، گرفته شده است. پلینیوس/ پلینی اکبر، دانشمند رومی (۲۳ـ۷۹م) در کتابش با نام تاریخ طبیعی، از گیاه ceratiaنام برده که برای درمان امراض شکمی و اسهال خونی به کار می رفته است. همچنین در جای دیگری از این کتاب، از گیاهی نام برده است که یونیها آن را ceroniaو مصریها آن را انجیر می نامیدند. محققان این دو گیاه را خرنوب دانسته اند. در ترجمه عربی کتاب الحشائش، اثر دیوسکوریدس، خرنوب شامی معادل قاراطیا ذکر شده که صورت معرب واژه یونانی کراتیا است. در کتابهای دارویی دوره اسلامی، نام این گیاه را در سریانی به صورت حرّوبی، حُجثا، فیزید جاغی/ حاغی، در سجزی (سیستانی) به صورت شمرک، در فارسی خُرنوب، خَروب، شجره سلیمان و ینبوت آورده اند. گاه برای خرنوب انواعی ذکر کرده اند، از جمله نَبَطی، شامی، هندی و مصری
شناخت ماهیت خرنوب
شناخت ماهیت گیاهانی که در منابع مختلف گیاه دارویی با نام خرنوب آمده اند، باتوجه به توصیفات بسیار کمی که گیاه داروشناسان از خصوصیات ریختی آنان آورده اند، کاری مشکل و گاه نافرجام است. از نوشته های دینوری (ادیب و گیاه شناس ایرانی در سده سوم) می توان به تفاوت خرنوب نبطی و شامی پی برد. طبق نوشته های او، خرنوب نبطی همان یَنْبوت است و این گیاه خاری است که با آن آتش برمی افروزند. ارتفاع آن نزدیک به یک ذراع است و میوه سیاهی دارد که جز در هنگام قحطی خورده نمی شود. به عقیده برخی، ینبوت همان گیاه آناغورس با نام علمی Anagyris foetida L. است. اما باتوجه به این که مردم عرب در زمان قحطی میوه ینبوت به نام فَشّ را می خورده اند و با نظر به این که دانه گیاه آناغورس دارای دو مادّه سمّی سیتیزین و آناژیرین است و خوردن آن به استفراغهای خونی منجر می شود، بعید است که این دو گیاه یکی باشند. در الفلاحة النبطیة از گیاهانی به نام های خرنوب الکبار و خرنوب الشوک نام برده شده است. به نظر برخی، خروب، خرنوب/ خروب الشوک، قَضیم قریش و خرنوب المعزی (یا شاید المغربی)، همگی معادل خرنوب نبطی اند. مترجمان عربِ کتاب الحشائش، واژه قاراطیا را به خرنوب شامی ترجمه کرده اند. به نظر می رسد، توصیفات دینوری از خرنوب شامی، به خصوصیات گیاهی که امروزه به خرنوب معروف است، نزدیک تر باشد. ابن بیطار از قول ابوعبداللّه محمد بن احمد تمیمی (نیمه دوم سده چهارم)، سه نوع خرنوب شامی را معرفی کرده است: خرنوب صیدلانی که بهتر و شیرین تر از بقیه است و اهل شام آن را می خورند، خرنوب شابونی که کشاورزان آن را می خورند، و خرنوبی که در شام از آن رُب می گیرند، و این رُبّ به سردی و رطوبت مایل، و قابض شکم است.ابن بیطار خرنوب هندی را همان خیار چنبر دانسته است. پژوهشگران معاصر، زرگری، نیز خرنوب هندی را همان خیار چنبر (فلُوس با نام علمی Cassia fistula L.، از خانواده گل ارغوان) دانسته است. ابن بیطار خرنوب مصری یا قبطی را قَرْظ نامیده است. آنچه در کتب دارویی قدیم به نام خرنوب مصری آمده، احتمالا گیاه Acacia arabica متعلق به خانواده گل ابریشم است و خَرّوب السودان (که در سودان می روید) نیز همان گیاه Cola acuminata Scho از خانواده کاکائوست.
شناخت امروزی خرنوب
آنچه امروز به نام خرنوب (Ceratonia siliqua) می شناسیم، درختی است با ارتفاع هشت تا ده متر با برگ های مرکّب و گل های بدون جام و تک جنس، میوه اش نیام و میانبرش به شیرینی عسل است. به گفته جالینوس، این درخت از سرزمین های شرق به یونان برده شده است ولی به عقیده ثابتی، احتمال می رود که بذر این درخت در زمان حمله اسکندر به ایران آورده شده باشد. با توجه به این که این درخت، بومی جنوب سوریه و آناطولی است، نظر دوم صحیح تر می نماید. مقدسی درخت خرنوب را از جمله گیاهان فارس ذکر کرده و هم اکنون نیز پایه هایی از این درخت در استان فارس موجود است. درخت خرنوب امروزه به حالت وحشی یا پرورش یافته در مناطق گرم مدیترانه، هند و کالیفرنیا یافت می شود.
کاربرد خرنوب
...
نام این گیاه از واژه اکدّی Kharubo گرفته شده و در آرامی به صورت Karoubo در آمده است. نام علمی این گیاه هم از واژه یونانی کراس، به معنی بال و شاخه، گرفته شده است. پلینیوس/ پلینی اکبر، دانشمند رومی (۲۳ـ۷۹م) در کتابش با نام تاریخ طبیعی، از گیاه ceratiaنام برده که برای درمان امراض شکمی و اسهال خونی به کار می رفته است. همچنین در جای دیگری از این کتاب، از گیاهی نام برده است که یونیها آن را ceroniaو مصریها آن را انجیر می نامیدند. محققان این دو گیاه را خرنوب دانسته اند. در ترجمه عربی کتاب الحشائش، اثر دیوسکوریدس، خرنوب شامی معادل قاراطیا ذکر شده که صورت معرب واژه یونانی کراتیا است. در کتابهای دارویی دوره اسلامی، نام این گیاه را در سریانی به صورت حرّوبی، حُجثا، فیزید جاغی/ حاغی، در سجزی (سیستانی) به صورت شمرک، در فارسی خُرنوب، خَروب، شجره سلیمان و ینبوت آورده اند. گاه برای خرنوب انواعی ذکر کرده اند، از جمله نَبَطی، شامی، هندی و مصری
شناخت ماهیت خرنوب
شناخت ماهیت گیاهانی که در منابع مختلف گیاه دارویی با نام خرنوب آمده اند، باتوجه به توصیفات بسیار کمی که گیاه داروشناسان از خصوصیات ریختی آنان آورده اند، کاری مشکل و گاه نافرجام است. از نوشته های دینوری (ادیب و گیاه شناس ایرانی در سده سوم) می توان به تفاوت خرنوب نبطی و شامی پی برد. طبق نوشته های او، خرنوب نبطی همان یَنْبوت است و این گیاه خاری است که با آن آتش برمی افروزند. ارتفاع آن نزدیک به یک ذراع است و میوه سیاهی دارد که جز در هنگام قحطی خورده نمی شود. به عقیده برخی، ینبوت همان گیاه آناغورس با نام علمی Anagyris foetida L. است. اما باتوجه به این که مردم عرب در زمان قحطی میوه ینبوت به نام فَشّ را می خورده اند و با نظر به این که دانه گیاه آناغورس دارای دو مادّه سمّی سیتیزین و آناژیرین است و خوردن آن به استفراغهای خونی منجر می شود، بعید است که این دو گیاه یکی باشند. در الفلاحة النبطیة از گیاهانی به نام های خرنوب الکبار و خرنوب الشوک نام برده شده است. به نظر برخی، خروب، خرنوب/ خروب الشوک، قَضیم قریش و خرنوب المعزی (یا شاید المغربی)، همگی معادل خرنوب نبطی اند. مترجمان عربِ کتاب الحشائش، واژه قاراطیا را به خرنوب شامی ترجمه کرده اند. به نظر می رسد، توصیفات دینوری از خرنوب شامی، به خصوصیات گیاهی که امروزه به خرنوب معروف است، نزدیک تر باشد. ابن بیطار از قول ابوعبداللّه محمد بن احمد تمیمی (نیمه دوم سده چهارم)، سه نوع خرنوب شامی را معرفی کرده است: خرنوب صیدلانی که بهتر و شیرین تر از بقیه است و اهل شام آن را می خورند، خرنوب شابونی که کشاورزان آن را می خورند، و خرنوبی که در شام از آن رُب می گیرند، و این رُبّ به سردی و رطوبت مایل، و قابض شکم است.ابن بیطار خرنوب هندی را همان خیار چنبر دانسته است. پژوهشگران معاصر، زرگری، نیز خرنوب هندی را همان خیار چنبر (فلُوس با نام علمی Cassia fistula L.، از خانواده گل ارغوان) دانسته است. ابن بیطار خرنوب مصری یا قبطی را قَرْظ نامیده است. آنچه در کتب دارویی قدیم به نام خرنوب مصری آمده، احتمالا گیاه Acacia arabica متعلق به خانواده گل ابریشم است و خَرّوب السودان (که در سودان می روید) نیز همان گیاه Cola acuminata Scho از خانواده کاکائوست.
شناخت امروزی خرنوب
آنچه امروز به نام خرنوب (Ceratonia siliqua) می شناسیم، درختی است با ارتفاع هشت تا ده متر با برگ های مرکّب و گل های بدون جام و تک جنس، میوه اش نیام و میانبرش به شیرینی عسل است. به گفته جالینوس، این درخت از سرزمین های شرق به یونان برده شده است ولی به عقیده ثابتی، احتمال می رود که بذر این درخت در زمان حمله اسکندر به ایران آورده شده باشد. با توجه به این که این درخت، بومی جنوب سوریه و آناطولی است، نظر دوم صحیح تر می نماید. مقدسی درخت خرنوب را از جمله گیاهان فارس ذکر کرده و هم اکنون نیز پایه هایی از این درخت در استان فارس موجود است. درخت خرنوب امروزه به حالت وحشی یا پرورش یافته در مناطق گرم مدیترانه، هند و کالیفرنیا یافت می شود.
کاربرد خرنوب
...
wikifeqh: خرنوب
کلمات دیگر: