لوازم ارایشی

لوازم آرایشی. لوازم آرایشی موادی هستند که به منظور بهسازی یا حفظ ظاهر یا بوی بدن انسان به کار می روند. لوازم آرایش شامل کرم های محافظت کننده پوست، لوسیون ها (کرم های مایع)، پودرها، عطرها، رژ لب، لاک ناخن، مواد آرایشی چشم و صورت، فر مو، لنزهای رنگی، رنگ مو، ژل و افشانه مو، دئودورانت ها (ضد بو)، محصولات مربوط به نوزاد، روغن شستشو، کف وان (مایع ویژه وان)، نمک شستشو، روغن ها و دیگر انواع محصولات هستند.
محصولات آرایشی را باید در محیطی خشک و به دور از رطوبت نگه دارید زیرا رطوبت احتمال رشد باکتری ها را در محصول آرایشی افزایش می دهد. حمام و توالت مکان های مناسبی برای نگهداری محصولات آرایشی نیست.
محصولات کاسه ای در مقایسه با انواع دیگر بیشتر در معرض آلودگی قرار دارند و طول مدت مصرفشان کاهش می یابد.
بعد از مصرف محصولات باید در را محکم بست زیرا در غیر این صورت احتمال اکسیده شدن محصولات افزایش می یابد.
قبل از مصرف کرم های کاسه ای حتماً باید دستان را شست.
پدهای آرایشی و فرچه و قلم موهای آرایشی را باید هر از گاهی تمیز کرد.
هرگز مواد آرایشی و ابزارها را با کسی شریک نشوید.
مردان و زنان سومریان باستان احتمالاً اولین کسانی بوده اند که در ۵۰۰۰ سال قبل از ماتیک لب استفاده می کرده اند. آن ها سنگ های قیمتی را خرد می کردند و از آن ها برای آراستن صورت خود استفاده می کرده اند. (بیشتر روی لب ها و دور چشم ها).۳۰۰۰ سال قبل تا ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد زنان در تمدن دره سند برای آرایش لب ها از ماتیک های قرمز استفاده می کرده اند.مصریان باستان رنگ قرمز را از جلبک های دریایی استخراج کردند.
هنر آرایش صورت و بدن، برای نخستین بار در تاریخ، توسط مردان ابداع شد. مردم نئاندرتال یا انسان های اولیه اولین مردمی بودند که از رنگ سرخ استفاده می کردند و استخوان های مردگان خود را رنگ می زدند. آن ها با همین رنگ، صورت و بدن خود را هم آرایش می کردند. شاید آرایش کردن به قصد زیبا کردن خود برای اولین بار توسط زنان مصری آغاز شد. در تصاویر به دست آمده واضح است که زنان این سرزمین از رنگ سرخ برای گلگون کردن لب ها و گونه ها و از رنگ سیاه برای تیره کردن چشم ها استفاده می کردند. رنگ سیاه عموماً سرب بود و گاه از اکسید منگنز و کربن هم کمک گرفته می شد. مصری ها همچنین اولین مردمانی بودند که رنگ سبز را برای آرایش انتخاب کردند و از پودری سبز رنگ به عنوان سایه پشت چشم و رنگ کردن مژه یا ابرو استفاده می کردند. به مرور با مخلوط کردن این ترکیبات با اکسید مس و آهن رنگ های جدیدی مثل فیروزه ای و بنفش و .. به دست آمد و سایه ها تنوع رنگی پیدا کردند. افزودن پودرهای سفید نیز به مصریان اجازه داد تونالیته ای از سیاه به خاکستری و طوسی و سفید بسازند و با افزودن چربی به آن غلظت مواد را تغییر دهند و به عبارتی اولین مواد آرایشی را تهیه کنند. به عنوان مثال از ترکیب رنگ ها، کرم روشن و پمادی بر پایه شیر اسب و آلباستر به دست آوردند و از آن برای رنگ کردن بدن استفاده کردند. مو و دست و ناخن را حنا می گذاشتند و از روغن ها و چربی های معطر برای حفاظت از پوست کمک می گرفتند.
همزمان با مصریان، یونانی های باستان نیز از عسل برای مرطوب کردن لب ها و از چربی حیوانات که با پودرهای سفالی سفید مخلوط می شد برای پوشاندن لک های روی بدن و صورت استفاده می کردند. اما آرایش به شکلی که در زنان مصری دیده می شد در یونانی ها نبود. بر عکس آنها، زنان رمی دوست داشتند خود را به شکل یونانی ها درآورند. آن ها ابروها و موهای خود را با زرده تخم مرغ و له شده مورچه و مگس سیاه می کردند و حمام آفتاب می گرفتند تا پوست شان برنزه شود اما در این دوران هنوز آرایش آنچنان که باید رایج نبود. در قرن اول میلادی امپراتور روم نرون و همسرش پوپیا پوست خود را با کربنات سرب که بسیار سمی است سفید می کردند و از نوعی گچ دریاچه که حاوی سرب و بسیار سمی بود برای آرایش چشم استفاده می کردند. به دلیل بیماری هایی که این مواد ایجاد می کرد به مرور آرایش کردن کنار گذاشته شد.