اذفر

تندبو، تیزبو، پربو ، مشک اذفر: مشک خالص وخوشبو
( صفت ) ۱ - تیز تیز بو پر بو بسیار بویا تندبوی . یا مشک اذفر . مشک تیز بوی . ۲ - آواز چهاردهم از هفده آواز اصول .

(اَ فَ ) [ ع . ] (ص . ) خوشبو، پربو: مشک اذفر.

اذفر. [ اَ ف َ ] ( ع ص ) تیز. تیزبو. ( غیاث ). تیزبوی. ( تاج المصادر بیهقی ) ( ربنجنی ). پربو. شدیدالرائحة، اعم از خوش یا ناخوش. تُندبوی :
صبر مه با شب منور داردش
صبر گل با خار اذفَر داردش.- مشک اذفر ؛ مشک تیزبوی. ( زمخشری ):
گهی صورتی گردد از عود هندی
گهی پیکری گردد از مشک اذفر.بباغی کز آب و گلشن بازیابی
نسیم گلاب و دم مشک اذفر.خون در تنم چو نافه ز اندیشه خشک شد
جرمم همین که همنفس مشک اذفرم.|| خالص. ( صراح ). || تیزگند. ( تاج المصادر بیهقی ). || گنده بغل. ( منتهی الارب ).

خوش بو، معطر: به باغی کز آب و گلش بازیابی / نسیم گلاب و دَم مشک اذفر (فرخی: ۵۴ ).