برنس

برنس (به فرانسوی: Bernes) یک منطقهٔ مسکونی در فرانسه است که در canton of Roisel واقع شده است. برنس ۷٫۶۱ کیلومتر مربع مساحت و ۳۱۴ نفر جمعیت دارد و ۱۱۵ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.
فهرست شهرهای فرانسه
۱ داده های فرانسه رودخانه و دریاچه و یخچال ها را در نظر نگرفته است > ۱ km² (۰٫۳۸۶ مایل مربع یا ۲۴۷ هکتار)

بُرْنُس
کلاهی بلند، مثلثی یا مخروطی شکل، با نوکی خمیده و منگوله ای آویزان بر نوک آن. در ابتدا همچون شب کلاهی کوچک بود؛ رفته رفته بلندتر شد و ادامۀ آن از پشت گردن تا روی شانه ها را می پوشاند. نوع دیگر تا روی کمر یا تا پایین پا به صورت شنلی ادامه داشت که به آن بارانی نیز می گفتند. این لباس آستین نداشت و به دوش انداخته می شد. پیش از اسلام کشیشان مسیحی برنس قهوه ای و سیاه می پوشیدند. بعد از اسلام گویا اول بار عُلَیّه (عباسه) دخترِ مهدی عباسی و خواهر ناتنی هارون الرشید آن را معمول ساخت. در دورۀ علویان طبرستان، سپاهیان و نیز شالیکاران گرگان نوع بارانی و بلند آن را، که سراسر بدن را فرامی گرفت، می پوشیدند. بزرگان خوارج نیز برنس های بلند و سرپوش دار به تن می کردند. پوشیدن برنس تا دورۀ آل بویه رواج داشت. برای تنبیه و مجازات اُسرا و مجریان، بر سر آنان کلاه بوقی (برنس) می گذاشتند و در شهر می گرداندند. برنس در شهر روذان با پارچه های سرخ پشمین تهیه می شد. قشر متوسط و پایین عرب های الجزایر برنس سفید و مردم طبقۀ بالاتر آن ها برنس سیاه یا آبی، که به جای ردا بود، بر شانه های خود می انداختند. در زمستان برنس را از پارچۀ پشمی یا ماهوتی، و در تابستان از پارچه های ابریشمی می پوشیدند. اهالی مراکش و فاس به این لباس زُلْحَمْ می گویند و معمولاً آن را به رنگ سفید یا قرمز به تن می کردند، اما یهودیانِ آن ها، بُرنسِ سیاه می پوشیدند. مردم طرابلس افریقا نیز برنس های نازکی از پشم سفید و به هنگام تشریفات رسمی از ماهوت و مزیّن به یراق طلا به دوش می انداختند. در اسپانیا نیز معمول بوده است، چنانکه در میان خلعتی که از جانب الحاکم دوم به اردونیوی چهارم داده شد، برنس زرکشی بود که روی نوک کلاه آن منگولۀ قطوری از طلا و جواهر و یاقوت بود. آن را در سفر نیز می پوشیدند و چون یک روی آن از پشم شتر یا موی بز، و روی دیگر آن از پوست حیوانات ساخته می شد، برای حفاظت از باران نیز به کار می رفت. در مصر، مملوکان آن را می پوشیدند، اما اکنون قرن هاست که پوشیدن برنس معمول نیست.

[ویکی فقه] بُرْنُس (یا بورنُس/ بُرنوس)، بالاپوش بلند دارای کلاه منگوله دار است.
بنا بر استنباط دزی از شرح دیوان متنبّی، بُرنس از قدیم معرّف نوعی شبکلاه یا عرقچین بوده است. در حدیثی که بخاری از پیامبر صلّی اللّه علیه وآله و سلّم نقل کرده، «برانس» ـ به صیغه جمع ـ در شمار پوششهای ممنوع برای مُحرِم ذکر شده است. بر پایه برخی قراین می توان حدس زد که مقصود از برنس در این حدیث نیز، کلاه یا شبکلاه بوده است، گو این که بعدها فقط کلاه دوخته شده به جامه و سپس، روپوش بلند کلاه دار را بُرنس نامیده اند.

پوشیدن برنس در کشورها
برنس پوشاک بیرونی (روپوش) مردان در ایران، مراکش، الجزایر، تونس و مصر بوده است. از وجود این کلمه در بیتی از دیوان خاقانی می توان دانست که دست کم در سده ششم، برنس نیز مانند زنّار از جامه های خاص مسیحیان به شمار می آمده، و فرهنگهای برهان قاطع و آنندراج این مطلب را تأیید می کند.

برنس در عربستان صدر اسلام
برنس در عربستان صدر اسلام به معنی کلاه به کار می رفته است و بربرهای مراکش نیز هنگام فتح سرزمینشان به دست مسلمانان، پوششهای کلاه دار بر تن داشتند . در سده هشتم، ابن خلدون را در مصر به سبب پوشیدنِ برنس «مغربی» می خواندند. در مراکش به برنس زُلحَم می گویند. زلحم که از پشم دولا بافته می شود، سنگین و جلو سینه آن بسته و قسمت پایین آن باز است، ازین رو برای اسب سواری مناسب است. احتمال دارد که این لباس در اصل رومی بوده و سپس به بربرها رسیده باشد . امروزه روی لباس عربی نیز برنس می پوشند. در ۱۲۹۲/۱۸۷۵ برنس از صادرات مراکش به الجزایر بوده است . در تمسِّم نوعی برنس موّاج از پشم شتر و موی بز می بافتند که آستر آن شبیه پوست برّه های قراگل (مجعد) بود. در زمستان رویه پشمی را به سوی داخل و در تابستان یا هنگام بارش آن را به طرف بیرون می انداختند، زیرا باران از روی آن می گذشت و در آن نفوذ نمی کرد. ترکها در الجزایر «بورنس باشلق دار» بر شانه های خود داشتند.

رنگهای مختلف برنس
...