اخوانیات نامه های دوستانه ای که به شکل نظم یا نثر بین شعرا و دانش مندان مبادله می شده است.
هر چند اخوانیات در معنای راستینش نامه های دوستانه است که بین اقوام و خویشان و دوستان رد و بدل می شود ولی کند و کاوهای بیشتر این رسائل نشان می دهد که عوامل و انگیزه های دیگری هم در پیدایش این موضوع نقش به سزا داشته است. این گونه رسائل بازتاب اندیشه ها، آرمانها و الگوهای مختلف میان نویسندگان در طول روزگاران است.
سرایش اخوانیه، بین اکثر شاعرانی که به سبک کهن شعر می سرایند، بسیار معمول است. شعرهایی که ادیب الممالک فراهانی و ادیب السلطنه برای ملک الشعرای بهار گفته اند و پاسخ های بهار برای آن دو شاعر، از نمونه های خوب «اخوانیات» پس از مشروطه است. در نسل بعد، بعضی از شاعران مکثر، در سرایش شعر دوستانه افراط کردند. مانند مرحوم ابو الحسن ورزی که مقید بود که هر نویسنده یا شاعری که برایش، چیزی می نوشت، حتماً پاسخ او را به شعر بدهند.
از اخوانیات کهن این قطعه مسعود سعد سلمان که خطاب به ابوالفرج رونی سروده است، معروف است:
