پوی پوی

مبالغه در پوی ( پوییدن ) تند تند دوان دوان : [ نبد راه بر کوه از هیچ روی بگشتم بسی گرد او پوی پوی .] ( فردوسی )

پوی پوی. ( ق مرکب ) مبالغه در آمدن و رفتن یعنی تند تند و دوان دوان. ( آنندراج ) :
بره گیو را دید پژمرده روی
همی آمد آسیمه و پوی پوی.نبد راه بر کوه از هیچ روی
بگشتم بسی گرد او پوی پوی.به پیشم همه جنگجوی آمدند
چنین خیره و پوی پوی آمدند.کنون ای سرافراز با آبروی
به ایران بباید شدن پوی پوی.بدو گفت شاه از کجایی بگوی
کجا رفت خواهی چنین پوی پوی.وآن یار جفت جوی بگرد تو پوی پوی
با جعد همچو قیردمیده درو عبیر.کجا عزم راه آورد راهجوی
نراند چو آشفتگان پوی پوی.بنزدیک من پوی پوی آمدی.|| امر به پوییدن. یعنی بدو و زود براه برو. ( آنندراج ).