در آسیب شناسی روانی به شکل گیری روان بر اساس عوامل محیطی در دوران کودکی تئوری رابطه اشیاء (به انگلیسی: Object relations theory) می گویند. بر اساس نظریه روان پویشی، رابطه افراد با محیط پیرامون شان بر اساس نوع رفتار خانواده با آن ها در دوران کودکی شکل می گیرد. برای مثال یک شخص بالغ که در کودکی به او بی توجهی شده یا مورد آزار قرار گرفته، در بزرگسالی از افرادی که او را به یاد پدر و مادر بی توجه یا آزارگرش می اندازند، انتظار رفتار مشابهی دارد. این تصاویر از افراد و رویدادها در ناخوداگاه به شکل شئ در می آیند که «خود» آن ها را به بزرگسالی می آورد و ناخودآگاه برای پیش بینی رفتار سایرین در ارتباطات و تعاملات اجتماعی، از این اشیاء استفاده می کند.
معمولاً اولین شئ برای هر شخص تصویر درونی سازی شدهٔ مادر اوست. اشیاء درونی توسط الگوهای موجود در تجربهٔ شخص از مراقبت شدن در دوران طفولیت شکل می گیرد؛ که ممکن است بازنمایی دقیقی از مراقبت کنندگان حقیقی و بیرونی او باشد یا نباشد. اشیاء معمولاً تصاویر درونی سازی شدهٔ مادر، پدر، یا مراقبت کنندگان شخص است. اما می تواند بخشی از یک شخص هم باشد مانند ارتباط نوزاد با سینهٔ مادر یا آنچه در دنیای درونی فرد وجود دارد (تصاویر درونی سازی شدهٔ فرد از دیگران). ممکن است تجربیات بعدی الگوهای پیشین را تغییر دهد، اما معمولاً اشیاء در تمامی طول زندگی تأثیر و نفوذ زیادی دارند. در ابتدا اشیاء در ذهن نوزاد توسط کارکردشان شناخته می شوند و نیمه شئ نامیده می شوند. سینه ای که به نوزاد گرسنه شیر می دهد «سینهٔ خوب» است و نوزاد گرسنه ای که سینه ای نیابد با «سینهٔ بد» ارتباط دارد. در محیط تسهیلگری که «به اندازهٔ کافی» خوب باشد نیمه شئ ها به ادراکی از یک شئ کامل تغییر شکل می دهند. این تغییر با توانایی تحمل عدم قطعیت در ارتباط است: دیدن آنکه هم سینهٔ «خوب» و هم سینهٔ «بد» بخشی از همان مادر هستند.
دیدگاه اشیا ابتدا در ۱۹۱۷ توسط Ferenczi پدیدار گشت و بعداً در ۱۹۲۰، رانک عبارت «پیش-اودیپی» را عنوان کرد. روانشناسان بریتانیایی از جمله ملانی کلاین، دونالد وینیکات، Harry_Guntrip, Scott Stuart, و سایرین تئوری رابطه اشیاء را در خلال دو دههٔ ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ گسترش دادند. Ronald Fairbairn در ۱۹۵۲ به صورت مستقل تئوری خود را در مورد تئوری رابطه اشیاء تنظیم کرد.
در حالی که Fairbairn عبارت رابطه اشیاء را مصطلح کرد، کارهای ملانی کلاین -حداقل در آمریکای شمالی معاصر- بیش تر با عبارات «تئوری رابطه اشیاء» و «رابطه اشیاء بریتانیایی» شناخته می شود، و تأثیر آنچه به عنوان گروه مستقل بریتانیا شناخته می شود -که عنوان می کند هدف اصلی کودک دنبال کردن اشیاء و نه ارضای سائق ها است- هرچه بیشتر مورد قبول واقع می گردد. کلاین حس می کرد زمین جنگ روان پویایشی که فروید عنوان کرد خیلی زود در زندگی اتفاق می افتد، یعنی در دوران نوزادی. بعلاوه، منشأ آن از آنچه فروید عنوان کرد متفاوت است. ارتباطات بین مادر و نوزاد آنقدر عمیق و شدید است که تمرکز ساختار سائق های نوزاد را شکل می دهد. با شناخت بیشتری که کودک از مادر پیدا می کند و درمیابد مادر بیش از سینه ای است که به او غذا می دهد، بعضی از این ارتباطات خشم و عصبانیت را تحریک می کنند و برخی دیگر احساس قوی وابستگی در او پدیدمی آورند. این فعل و انفعالات بشکل تهدیدی در می آیند که فردیت نوزاد را بخطر می اندازد. کلاین معتقد است اینکه نوزاد به چه شکل این کشمکش ها را حل می کند؛ در شخصیت بزرگ سالی او بازتاب می یابد.
معمولاً اولین شئ برای هر شخص تصویر درونی سازی شدهٔ مادر اوست. اشیاء درونی توسط الگوهای موجود در تجربهٔ شخص از مراقبت شدن در دوران طفولیت شکل می گیرد؛ که ممکن است بازنمایی دقیقی از مراقبت کنندگان حقیقی و بیرونی او باشد یا نباشد. اشیاء معمولاً تصاویر درونی سازی شدهٔ مادر، پدر، یا مراقبت کنندگان شخص است. اما می تواند بخشی از یک شخص هم باشد مانند ارتباط نوزاد با سینهٔ مادر یا آنچه در دنیای درونی فرد وجود دارد (تصاویر درونی سازی شدهٔ فرد از دیگران). ممکن است تجربیات بعدی الگوهای پیشین را تغییر دهد، اما معمولاً اشیاء در تمامی طول زندگی تأثیر و نفوذ زیادی دارند. در ابتدا اشیاء در ذهن نوزاد توسط کارکردشان شناخته می شوند و نیمه شئ نامیده می شوند. سینه ای که به نوزاد گرسنه شیر می دهد «سینهٔ خوب» است و نوزاد گرسنه ای که سینه ای نیابد با «سینهٔ بد» ارتباط دارد. در محیط تسهیلگری که «به اندازهٔ کافی» خوب باشد نیمه شئ ها به ادراکی از یک شئ کامل تغییر شکل می دهند. این تغییر با توانایی تحمل عدم قطعیت در ارتباط است: دیدن آنکه هم سینهٔ «خوب» و هم سینهٔ «بد» بخشی از همان مادر هستند.
دیدگاه اشیا ابتدا در ۱۹۱۷ توسط Ferenczi پدیدار گشت و بعداً در ۱۹۲۰، رانک عبارت «پیش-اودیپی» را عنوان کرد. روانشناسان بریتانیایی از جمله ملانی کلاین، دونالد وینیکات، Harry_Guntrip, Scott Stuart, و سایرین تئوری رابطه اشیاء را در خلال دو دههٔ ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ گسترش دادند. Ronald Fairbairn در ۱۹۵۲ به صورت مستقل تئوری خود را در مورد تئوری رابطه اشیاء تنظیم کرد.
در حالی که Fairbairn عبارت رابطه اشیاء را مصطلح کرد، کارهای ملانی کلاین -حداقل در آمریکای شمالی معاصر- بیش تر با عبارات «تئوری رابطه اشیاء» و «رابطه اشیاء بریتانیایی» شناخته می شود، و تأثیر آنچه به عنوان گروه مستقل بریتانیا شناخته می شود -که عنوان می کند هدف اصلی کودک دنبال کردن اشیاء و نه ارضای سائق ها است- هرچه بیشتر مورد قبول واقع می گردد. کلاین حس می کرد زمین جنگ روان پویایشی که فروید عنوان کرد خیلی زود در زندگی اتفاق می افتد، یعنی در دوران نوزادی. بعلاوه، منشأ آن از آنچه فروید عنوان کرد متفاوت است. ارتباطات بین مادر و نوزاد آنقدر عمیق و شدید است که تمرکز ساختار سائق های نوزاد را شکل می دهد. با شناخت بیشتری که کودک از مادر پیدا می کند و درمیابد مادر بیش از سینه ای است که به او غذا می دهد، بعضی از این ارتباطات خشم و عصبانیت را تحریک می کنند و برخی دیگر احساس قوی وابستگی در او پدیدمی آورند. این فعل و انفعالات بشکل تهدیدی در می آیند که فردیت نوزاد را بخطر می اندازد. کلاین معتقد است اینکه نوزاد به چه شکل این کشمکش ها را حل می کند؛ در شخصیت بزرگ سالی او بازتاب می یابد.
wiki: تئوری رابطه اشیاء