دلوج. [ دَ ] ( ع ص ) صفت است مصدر دُلوج را. آنکه بار را باسنگینی بلند کند. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ).
دلوج. [ دُ ] ( ع مص ) تهی کردن شیردوشه را از شیر در کاسه. ( از منتهی الارب ). منتقل کردن شیر را به کاسه پس از دوشیدن شتران. ( از اقرب الموارد ). || تهی کردن دلو را از آب. ( از منتهی الارب ). دلو از سر چاه فراگرفتن تا آب در حوض ریزی. ( تاج المصادر بیهقی ). دلو را گرفتن و آنرا از سر چاه به لب حوض بردن تا در آن خالی کند. ( از اقرب الموارد ). || بار را با سنگینی بلند کردن. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ). دَلج. رجوع به دلج شود.
دلوج. [ دُ ] ( ع مص ) تهی کردن شیردوشه را از شیر در کاسه. ( از منتهی الارب ). منتقل کردن شیر را به کاسه پس از دوشیدن شتران. ( از اقرب الموارد ). || تهی کردن دلو را از آب. ( از منتهی الارب ). دلو از سر چاه فراگرفتن تا آب در حوض ریزی. ( تاج المصادر بیهقی ). دلو را گرفتن و آنرا از سر چاه به لب حوض بردن تا در آن خالی کند. ( از اقرب الموارد ). || بار را با سنگینی بلند کردن. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ). دَلج. رجوع به دلج شود.