احمد سمیعی گیلانی

احمد سمیعی گیلانی (زادهٔ بهمن ۱۲۹۹) مترجم و نویسندهٔ ایرانی و عضو پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی است.
دلدار و دلباخته، ژرژ ساند (ترجمه)، ۱۳۴۵
خیال پروریهای تفرجگر انزواجو، ژان ژاک روسو (ترجمه)، ۱۳۴۵
چیزها، ژرژ پرک (ترجمه)، ۱۳۴۸
ادبیات ساسانی، ۱۳۵۵
داتا گنج بخش (زندگی نامه و تعالیم شیخ ابوالحسن علی بن عثمان هجویری)، شیخ عبدالرشید (ترجمه)، ۱۳۴۹
چومسکی، جان لاینز (ترجمه)، ۱۳۵۷
هزیمت یا شکست رسوای آمریکا، ویلیام لوئیس و مایکل له دین (ترجمه)، ۱۳۶۰
ساخت های نحوی، نوآم چامسکی (ترجمه)، ۱۳۶۲
آیین نگارش، ۱۳۶۶
دیدرو، پیتر فرانس (ترجمه)، ۱۳۷۳
سالامبو، گوستاو فلوبر (ترجمه)، ۱۳۷۴
شیوه نامهٔ دانشنامهٔ جهان اسلام، ۱۳۷۵
نگارش و ویرایش، ۱۳۷۸
سمیعی در کوچهٔ افشارها، سنگلج تهران در خانواده ای گیلانی به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشت گذراند و سپس وارد دانشگاه تهران شد. در اواخر دههٔ ۱۳۴۰ به عنوان ویراستار در انتشارات فرانکلین آن زمان مشغول خدمت شد و به موازات آن دورهٔ کارشناسی ارشد زبان شناسی را در دانشگاه تهران می گذراند. او در کنار حرفهٔ ویراستاری، چند کتاب در زمینهٔ آیین نگارش و ویرایش تألیف کرد و مقاله های ارزشمندی را در مجلات متعددی نظیر پیک جوانان، کتاب امروز و رودکی به چاپ رسانید. سمیعی کار ترجمه را با برگرداندن رمان دلدار و دلباخته، از ژرژ ساند شروع کرد و بعداً آثاری را از نویسندگان بزرگی مانند ژرژ پرک و گوستاو فلوبر به فارسی برگرداند.او تا خرداد ۱۳۹۸ سردبیری نشریهٔ نامهٔ فرهنگستان را بر عهده داشت.

احمد سمیعی گیلانی (۱۹۱۹) نویسنده، مترجم و ویراستار ایرانی؛ عضو پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی و سردبیر مجلهٔ نامه فرهنگستان.
• «امروز باسواد به کسی می گویند که انگلیسی بلد باشد و با رایانه هم آشنا باشد. البته به زبان خودش هم باید مسلط باشد. از زبان خود و فرهنگ گران مایه خود نباید غافل باشیم، که برای ما اصل همین است.»• «جامعه زبانی ما، به مقتضای طبع سلیم خود، هیچ گاه به سره گرایی روی خوش نشان نداده است.»