ارفع اطرائی

استاد بانو ارفع اطرائی محقق، مؤلف و پژوهشگر برجسته موسیقی ملی ایران و نخستین بانوی مدرس و نوازنده حرفه ای سنتور،

ارفع اطرایی (زادهٔ ۸ تیر ۱۳۲۰ در تهران) مؤلف و پژوهشگر موسیقی ملی ایران و نخستین بانوی مدرس و نوازندهٔ سنتور اهل ایران است.
۱. «فرهنگ موسیقی ایران» (۱۳۶۰)، باز نشر ۱۳۷۱
۲. «سنتور و ناظمی» (۱۳۶۳)، باز نشر ۱۳۷۰
۳. «دوازده مقام موسیقی ملی ایران» (۱۳۶۹)
۴. «زندگی و آثار حبیب سماعی» (۱۳۷۱)، باز نشر ۱۳۷۹
۵. «بوی جوی مولیان: افسانه های موسیقی ایران» (۱۳۸۱)
۶. ویرایش «خودآموز سنتور حسین صبا» (۱۳۸۱)
۷. «هفت دستگاه و پنج آواز موسیقی ایرانی» (۱۳۸۲)
۸. «سازشناسی ایرانی» به همراه «محمد رضا درویشی» ۱۳۸۵
۹. «آثار و معارف پایور» (۱۳۸۹)
ارفع اطرایی در ۸ تیر سال ۱۳۲۰ در تهران متولد شد. در سال ۱۳۳۰ به هنرستان موسیقی ملی راه یافت. از جمله استادان او می توان به «روح الله خالقی»، «حسین صبا»، «مصطفی کمال پورتراب»، «فرامرز پایور» و «محمود کریمی» اشاره نمود. وی در سال ۳۸–۱۳۳۷ تحصیلات آکادمیک خود را در هنرستان عالی موسیقی به پایان رساند. او از شاگردان ممتاز و مورد تأیید استادانی همچون حسین صبا، و فرامرز پایور بوده است.
وی دارای مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ است. او در زمینهٔ معرفی و شناساندن ارزش های موسیقی اصیل ایرانی خصوصاً ردیف ها و دستگاه های موسیقی ملی و سنتور نوازی معاصر و همچنین آثار و اندیشه های موسیقی دانانی نظیر «فرامرز پایور» و «حسین صبا» سال ها تلاش نموده و تألیفات و مجموعه آثاری را به جامعه موسیقی کشور ارائه داده است.
مهر ۱۳۹۰ در مراسم اختتامیه دوازدهمین جشن خانه موسیقی، از ارفع اطرایی به همراه ۸ بانوی هنرمند موسیقی دیگر تقدیر شد و تندیس های جشن خانه موسیقی به ایشان اهداء شد.

ارفع اطرائی (۱۹۴۱) مؤلف ایرانی و پژوهشگر موسیقی ملی ایران.
• «من در ایران زاده شدم، با آداب و رسوم اصیلی بزرگ شدم و تمام زندگی ام در ایران است. این برای من خیلی سخت است که بعد از ۷۵ سال زندگی در وطنم، حالا دور از همه تعلقات خاطرم در کشوری دیگر به سر می برم؛ اما وقتی یادم می آید که دکترهای ایران با من چه کردند، خیلی خوشحالم که الان اینجا هستم؛ چون اگر در تهران می ماندم، می مردم!»• «نسلی از موسیقی دانان بزرگ ما که الان دیگر وجود ندارند، خاطراتی داشتند که خود آن کتاب باارزشی است و خیلی خوب شد که جمع آوری شد، اما متأسفانه نسل کنونی ما نسلی هستند که خاطره ندارند، «نسل حاضر، نسلی است که خاطره ندارد، تاریخ را نمی شناسد».• «ابتدا باید سنت های خودمان را درک کنیم و تاریخ و فرهنگ خود را بشناسیم و به مرور آن را با پیشرفت های دنیای امروز همسو کنیم، نه اینکه به طور کامل سنت ها و مفاهیم گذشته را کنار بگذاریم و تقلیدی کورکورانه داشته باشیم که اینها همه توجه و رسیدگی و وقت و هزینه معینی می خواهد».• «فراگیری موسیقی بدون درک محضر استادی حقیقی، طریقی است نادرست، بنابراین باید در محضر استادی زانوی ادب بر زمین زند و راه و روش و پایبندی به اصول را فرابگیرد. نکته دیگر اینکه حرف شنوی داشته باشد و بخواهد واقعاً در این کار بماند، چیزی را از معلم بگیرد که مایه کند نه اینکه فقط تقلید کند. دارای خلاقیت و نوآوری باشد، اصلاً نباید مقلد باشد.».