ابوالعباس ثعلب

احمد بن یحیی شیبانی شهرت یافته به ابوالعبّاسِ ثَعلَب، همچنین ثعلبِ نحوی (۸۱۵-۹۰۴) زبان شناس برجستهٔ عربی در سدهٔ سوم قمری بود.
معانی القرآن
إعراب القرآن
الوقف و الإبتداء
المصون
کتاب الفصیح
حدّ النحو
اختلاف النحویین
التصغیر
ما ینصرف و ما لاینصرف
الأمثال
شرح دیوان زهیر
دیوان ابن الدِّمینة
الأمالی یا «مجالس ثعلب»
نسبش «ابوالعباس احمد بن یحیی بن یسار شیبانی بغدادی» ذکر کرده اند. در ربیع الاول ۲۰۰ق/اکتبر ۸۱۵م در بغداد زاده شد. از ۲۱۸ تا ۲۲۵ق نزد الفراء علم آموخت سپس ده سال شاگردی ابن اعرابی نمود (۲۲۵–۲۳۵ق). از ابن اعرابی بسیار علم لغت آموخت. نحو را از سلمة بن عاصم گرفت و نیز نزد محمد بن حبیب و ابوالعباس مبرد به فراگیری پرداخت.ثعلب در پایان عمر ناشنوا شد، در ۱۶ جمادی الثانی ۲۹۱ق پس از نماز عصر از مسجد بدرآمد، اسبی او را صدمه زد و جمسش را خُرد ساخت. ثعلب فردایش درگذشت. او را پرهیزکار و دیندار وصف نموده اند.

ابوعباس احمد ثعلب (۲۰۰-۲۹۱هـ/۸۱۶-۹۰۴م) ، ادیب ، زبان شناس و محدّثِ معروف سدۀ سوم ق.
• «دوست داشتم که همه روزم نیز شب بود تا با دوستان همنشین باشم. »از «لطائف الظرفاء من طبقات الفضلاء » نوشته ابومنصور عبدالملک ثعالبی ، به اهتمام قاسم السامرائی ، چاپ لیدن ، ۱۹۷۸ ، بارگذاری شده در ویکی نبشتۀ عربی