احمد اصطهباناتی

میرزا احمد بن ابوالحسن اصطهباناتی با لقب های شیخ الاسلام و شیخ المحققین (۱۷ ژوئن ۱۸۷۴، اصطهبان - ۱ نوامبر ۱۹۳۵، تهران) فقیه شیعه، آموزگار، صوفی ذهبی و غیب دان جفرشناس ایرانی بود.
• «در عصر رواج بازار درس و بحث، اکثر اوقات در بلدهٔ اصطهبانات مشغول به تدریس؛ و این ایام که زمان کساد متاع فضل و تعطیل سوق کمال است، در گوشه ای منزوری و معتزل و در زاویهٔ خمول و انزوا معتکف، و به تقریبی به نوشتن کتابی موسوم به در بیان مهدویه شخصیه و به عبارت آخری، شخصیت مهدی و معرفت امام زمان اشتغال دارد و چنین می نماید که کتابی در این باب در دورهٔ اسلامی نوشته نشده است و این نیست مگر از برکات امام زمان و حجة عصر عجل الله فرجه و ارواحنا له الفداء و در سابق هم رساله در حکم صلوة جمعه در زمان غیبت نوشته آن هم عند المنصف بی نظیر است.» -> بیان الحق
• «هرچند خود را شایستهٔ اسم فقر و عنوان سلوک نمی داند لکن به مفاد فرمایش امید است که به محبت فقراء سلسهٔ مبارکهٔ ذهبیهٔ رضویه مرتضویهٔ کبرویه علی صاحب ها آلان الثناء و التحیه زادها الله قدراً و شرفاً از ایشان و با ایشان باشد.»ژانویه ۱۹۲۰ به محمدحسین رکن زاده، برای زندگی نگارهٔ او -> المرء مع من احب