احمد زینال زاده (۱۹۵۱، خوی) کارشناس تئاتر، بازیگر و کارگردان ایرانی است.
• «وقتی پا به حریم سینما می گذاری، باید با تمام توان، جان و روح به آن پا گذاشت.»• «ذات هنر، قربانی کردن است. هنرمند باید جان بدهد و قربانی شود تا بتواند رشد کند و در این رشد، به کمال برسد.»• «انتهای هنر نامیرایی است. هنرمند وقتی از خاطره ها می رود مرگش اعلام شده است. وقتی حضور دارد مرگی هست؟ هنرمند با نام یاد و خاطراتش می ماند؛ بنابراین وقتی هنرمند یک اثر هنری را خلق می کند و مثل این دوستمان عکس می گیرد به آفرینشی دست می زند که ارضایش بکند. تا وقتی که لذت نبرد، از کار دست نمی کشد. وقتی به کامیابی می رسد مطلوبش نیست بلکه به درصدها راضی می شود.»• «در این خلوتگاه جسم و روح که پناه می آوریم بخشی از آن به همان آفرینش ها برمی گردد. در واقع هنرمند وقتی در تنهایی خود زمزمه می کند در این زمزمه ها آواز آفرینش را می خواند.»• «در واقع هنرمند در مقام غواصی است که به دل اقیانوس شیرجه می زند تا برود ته اقیانوس و آن مروارید یا صدف را از دل دریا بیرون بکشد. با جان خودش هم بازی می کند.»• «سینما زبان دنیاست نه زبان مقطعی یک جامعه کوچک بسته. ما با زبان سینما می توانیم در دنیا سفر کنیم و با مردم جهان حرف بزنیم.»• «جامعهٔ عطشناک ما گمشده های زیادی دارد… مثلاً شادی. خنده چیست؟ اگر انبساط خاطر است، اگر نوعی رهایی است که ما آن را گم کرده ایم. نداریمش.»• «ترک خوبی هستم و گاهی لهجه داشتن برای من حسن بزرگی بوده است.»• «می گویند آنهایی که لهجه شان از بین می رود شخصیتشان هم از بین می رود.»مصاحبه با روزنامهٔ ؛ چاپ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۳ / ۱ تیر ۱۳۹۲ ->
جام جم