واژانه در شعر کلاسیک ایران
غزلواژه از شاخه های کلاسیک ژانر واژانه است.
واژانه برای نخستین بار در دهه هفتاد توسط استاد آرش آذرپیک مطرح گردید، واژانه از ابداعات استاد آذرپیک در مکتب فراساختار گرایی می باشد. واژانه یک ژانر فرادستوری است قابلیت تجریه در همه قوالب را دارد. در سال 1381 واژانه توسط هنگامه اهورا وارد قالب ملی شعر ایران یعنی غزل شد و با نام غزل واژه مطرح گردید.
از ویژگی های ژانر غرل واژه:
1. دارای فضای شاعرانه و غزل محور است.
2. جنبه تغزلی غزل ایرادی که بر واژانه وارد می شود را می پوشاند.
3. سبکی است کلمه محور و سبکی نوین در دنیای ادبیات.
4. در برگیرنده روندهای تصویری، فرمی، محتوایی
5. از گونه های مختلف واژانه در قالب کلاسیک:
* رباعی واژه
* دوبیتی واژه
نخستین غزل واژه مندرج در نشریه ندای جامعه ( سنقر کلیایی ) شنبه 2 آذر 1381:
میخ و چکش، عکس کهنه، ضربه های اضطراب
تکه های آینه در گور شب ها گرم خواب
پنجه های خیس گربه، تنگ خالی، رقص مرگ
پولک ماهی، حباب و دامن خونین آب
ریشه ی قانون جنگل، باغ وحش زندگی
چشمه ی رازبقا، جوش و خروش و پیچ و تاب
خوشه ی خونین گندم، خنده ی سرخ ملخ
سال خاکستر، سکوت سنگ های آسیاب
برق سکه، رد خون، پای برهنه، برف سرخ
کودک و سبزی فروش و کاغذ زرد کتاب
تابلوی پایان، دوراهی، چشمک سبز چراغ
رود آهن، جیغ ترمز، موج های التهاب
خیمه شب بازی، سکانس شام آخر، بوم مرگ
پرده پرده آدمک ها، سایه ها، رنگ و لعاب.
همچنین این غزل واژه در نشریان ذیل هم به چاپ رسیده است:
* نشریه ندای جامعه شماره 96 سه شنبه 7 مهر 1383
* نشریه غرب شماره 77 یکشنبه 1 بهمن 1385
* نشریه شماره 1004 چهارشنبه 19 فروردین 1388
