صدرالدین جوینی

صدرالدین، ابراهیم حَمّوئی جُوِینی با لقب ابوالمجامع (به معنای: گردآورِ نیکویی ها) (۱۲۴۶، جوین –۱۳۲۲م، عراق) (نسب: ابراهیم بن محمد بن مؤید بن حمویه) فقیه شافعی یا شیعه، صوفی و محدث ایرانی و پسر سعدالدین حموی بود. برای فراگیری حدیث به عراق، شام، حجاز، تبریز، آمل، قدس، کربلا و قزوین رفت. سید محسن امین او را از اعیانِ شیعه دانسته و او را حموئی لقب داده، از روی جد بزرگش حمویه. فرائد السمطین فی فضائل المرتضی و البتول والسبطین اثر برجستهٔ اوست. شمس الدین ذهبی در مورد او می گوید: از امام، روایت کننده، حدیث گوى یگانه کامل، فخر اسلام، صدر الدین ابراهیم بن محمد بن المؤید بن حمویه الخراسانى الجوینى روایت شنیدم ( درس گرفتم )... او بسیار به روایات و به دست آوردن کتب حدیثى اهمیت مى داد، خوش صدا و خوش سیما بود و شخص با هیبت و دین دار و صالحى بود. غازان خان نزد او اسلام آورد.