سنگر و قمقمه های خالی

سنگر و قمقمه های خالی مجموعه داستانی از بهرام صادقی (۱۳۶۳–۱۳۱۵) نویسنده ایرانی است که در سال ۱۳۴۹ و در انتشارات زمان، منتشر شد.
• «فرزند دلبند مرا عوامل مختلفی به دیار عدم فرستاد. او یک دقیقه استراحت نمی کرد. مجبور بود در تمام ساعات و دقایق عمر کوتاهش فعالیت کند و عرق بریزد، او نمرد بلکه خودکشی کرد. او سنگر زندگی را تهی کرد در حالیکه من سال ها است با چند قمقمهٔ خالی پوسیده، مدام از این گوشه به آن گوشه فرار می کنم.»• «مراحل اول، عشق از زیر بوته های گل شروع می شود و البته بعد به زیر لحاف ختم می شود.»• «دوشیزه سکینه مطلقاْ به خیالات شیطانی از قبیل هماغوشی با مردان، شوهر کردن و خیالات روحانی، مثل بچه دار شدن، اهل زندگی زناشوئی بودن، شکم باردار، لالائی و جز اینها، اجازه نمی داد در مغزش راه پیدا کنند و شاید به همین علت بود که هر شب قرص خواب آور استعمال می کرد.»• «آیا آدم باید همیشه و در همه حال دنبال کار کردن برود یا نه … یعنی مثل من به یک زندگی ابتدائی اکتفا بکند یا به همه کار دست بزند، پول هایش را جمع کند و خانه های کوچک و بزرگ بخرد؟ باید درست و حسابی سر فرصت فکرش را کرد. اما من از این زندگی متنفرم … متنفرم؟ بله کاملاْ، دلم می خواهد همان طور که رفیقم می گفت زندگی بکنم، آن هم نه مثل او در عالم خیال، بلکه در همین دنیای واقعی: یک گوشهٔ دورافتاده، کنار یک رود آرام که زمستان ها خشک باشد و تابستان ها پرآب. این را زودتر بگویم: در یک شهرستان درجه اول ــ از این همه سر و صدا دیوانه شده ام ــ خانه ای بسازم مطابق میل خودم با چند تا باغچه که در آنها گل و گیاه بکارم و صبح آبشان بدهم و مواظبشان باشم. بعد این خانه یک اتاق داشته باشد خیلی بزرگ ــ آخر من از این اتاق های قوطی کبریتی به تنگ آمده ام ــ آفتاب گیر. دور تا دور این اتاق را قفسه بگذارم و کتاب های نو در آنها بچینم، کف اتاق را با یک قالی قشنگ فرش کنم، گوشه و کنار چند تا مخده بگذارم؛ بعد وقتی زمستان می آید بخاری را روشن کنم، تمام پرده ها را بیندازم (اما باز هم از پشت شیشه ها بتوانم برف ها را که یواش یواش به زمین می ریزند ببینم)، چند تا رفیق داشته باشم، هر ماه یکی از آنها بیاید به سراغم. با هم بنشینیم توی اتاق، از صبح شروع کنیم یک منقل جلومان باشد پر از آتش های پشت گلی، یا سینه کفتری، فرق نمی کند؛ ولی آنقدر حساس که اگر خواستیم بهشان فوت بکنیم یک پردهٔ نازک خاکستر رویشان بنشیند، یکی دو قوری آب جوش برای اینکه چای همیشه آماده باشد، استکان ها همه شسته، آنقدر شسته که برق بزنند، آن وقت از توی گنجه که زیاد هم دور نگذاشته باشند ــ همان دم دست که آدم دیگر بلند نشود ــ شیشه عرق را دربیاوریم، سر وافور را به شانهٔ منقل تکیه بدهیم و تا غروب گل بگوئیم و گل بشنویم، همه اش حرف بزنیم، هر چه دلمان می خواهد بگوئیم، گاهی یک کتاب دربیاوریم (این زحمت را دیگر آن رفیقی که مصاحب یک ماهه است باید بکشد، چون من در آن موقع حال تکان خوردن هم نخواهم داشت) و نرم نرمک بخوانیم، زمستان را همین طور بگذرانیم تا بهار بیاید. وقتی که بهار شد پرده ها را پس بزنیم که شکوفه ها توی اتاق را ببینند، چرا من به خودم زحمت بدهم که شکوفه ها را ببینم؟ یخچال را کم کم دم دست بگذاریم و باز هم …»• «نویسنده باید حوادث را آن طور که می خواهد از کار در بیاورد نه آن طور که هست.»• «همه چیز در مغز نویسنده تغییر شکل می دهد.»• «دوست من، تیپ ها را به سربازخانه ها وابگذارید، حتماً باید … حتماً نباید … بشریت، و خیلی چیزهای دیگر، این ها مسایلی است که هنوز حل نشده است. اما در وهلهٔ اول باید داستان نوشت، داستان خالص، باید ساخت، به هر شکل و هر جور …»• «چطور زارعی که در دهی دوردست زندگی می کند ممکن است اسمش آقای اسبقی باشد؟ شما آقای فلانی باشید، صحیح، بنده آقای فلانی باشم، صحیح، اما یک دهقان … هر قدر هم شرافتمند باشد ممکن است “ مشهدی غلامرضا “ باشد یا “ کربلایی عبدالله. ”»• «زیاد بعید و تعجب آور نیست که نویسندگان تازه کارمان از این که دنیای درونیشان ناشناخته مانده است مأیوس و نومید شوند و به کارهای دیگری بپردازند. بیهوده نیست که تعداد ورزشکاران یا کسانی که واسطهٔ فروش اتومبیل های مستعمل اند روز به روز افزایش می یابد.»• «در این جنگل تو در توی درهم و برهمی که مسکن ما است بیش از هر چیز به تفاهم احتیاج داریم، به این که هم را بشناسیم و زبان یک دیگر را درک کنیم. در غیر این صورت نمی توان گفت چه پیش خواهدآمد و کار به کجا خواهد کشید، اما دست کم این هست که زیان های جبران ناپذیری خواهیم دید.»• «دنیای ما دنیای آشفته ای است و صلاح هیچ کس در این نیست که بکوشد تا آن را آشفته تر کند.»

wikiquote: سنگر_و_قمقمه های_خالی

دانشنامه عمومی

نقل قول ها