سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش (به ژاپنی: 色彩を持たない多崎つくると、彼の巡礼の年) سیزدهمین رمان نویسنده ژاپنی هاروکی موراکامی است. این رمان در ۱۲ آوریل ۲۰۱۳ در ژاپن منتشر شد و ظرف مدت یک ماه، یک میلیون نسخه از آن به فروش رسید. این کتاب توسط امیرمهدی حقیقت به فارسی ترجمه شده و نشر چشمه آن را در سال ۱۳۹۳ منتشر کرده است.
«سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش»، امیرمهدی حقیقت؛ نشر چشمه
«سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارت او»، فرزین فرزام؛ انتشارات ققنوس
«سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های سرگشتگی»، مهدی غبرایی؛ نشر نیکا
«سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های سفر معنوی اش»، مونا حسینی؛ نشر قطره
شخصیت اصلی کتاب سوکورو تازاکی نام دارد. در سال ۱۹۹۵، دوستان نزدیک سوکورو که هم کلاسی های دبیرستان اش بودند، ناگهان بدون هیچ توضیحی تماس خود را با او قطع کرده اند و این اتفاق تأثیرات زیادی بر روحیه سوکورو گذاشته است. ۱۶ سال بعد در سال ۲۰۱۱، سوکورو به اصرار دوست دخترش به دنبال توضیحی برای این ماجرا، دوباره با دوستان سابق اش ملاقات می کند.

سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش (کتاب).
هاروکی موراکامی، نویسنده ی «سوکورو تازاکی...»
طرح جلد نسخه ی انگلیسی «سوکورو تازاکی...»، انتشارات وینتج (Vintage)
(Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage)
رمانی به زبان ژاپنی،نوشته ی هاروکی_موراکامی. فروش این کتاب در ژاپن، تنها یک ماه پس از انتشارش در سال 2013، از مرز یک میلیون نسخه گذشت و ترجمه ی انگلیسی آن که در سال 2014 روانه ی بازار شد، تا مدت ها در فهرست رمان های پرفروش «نیویورک تایمز» قرار داشت.
طرح داستان
سوکورو تازاکی، مرد سی و شش ساله ای است که به تازگی با دختری به نام سارا کیموتو آشنا شده است. یک شب در جریان مکالمات این دو، سوکورو درباره ی حلقه ی دوستانی که در دوران دبیرستان در شهر زادگاهش ناگویا داشته صحبت می کند. او به همراه چهار دوست صمیمی اش – دو دختر و دو پسر - جمعی شخصی می سازند و تقریباً تمام روز را با هم می گذرانند. هر کدام از آن ها به یک رنگ خاص ملقب می شود: آکا (قرمز)، آو (آبی)، شیرو (سفید) و کورو (سیاه). اما نام سوکوروتغییری نمی کند و به همین خاطر او بی رنگ نامیده می شود. دوستی آن ها سال ها پایدار می ماند تا این که در سال دوم دانشگاه، یک روز هر چهار دوست سوکورو با او تماس می گیرند و خبر می دهند که هیچ گاه نمی خواهند دیگر او را ببینند و به این ترتیب، او را برای همیشه از گروهشان بیرون می اندازند. آن ها برای این اقدام، کوچک ترین توضیحی ارائه نمی دهند و سوکورو نیز جرئت پرسیدن هیچ سوالی را به خود نمی دهد.
بعد از رویارویی با این بحران سخت و غلبه بر تمایلات مربوط به خودکشی، سوکور با دختری به نام هایدا (در ژاپنی به معنای رنگ طوسی) آشنا می شود. آن ها هر دو به موسیقی کلاسیک علاقه مندند و ساعت ها درباره ی اثر فرانتز لیست با نام سال های زیارت – که عنوان رمان از آن گرفته شده - صحبت می کنند. در همین روزها، هایدا ماجرای یکی از دوستان پدرش را تعریف می کند: میدوری کاوا (در ژاپنی به معنای سبز) که یک پیانیست جز بوده و استعدادی منحصر به فرد در موسیقی داشته است. او به تازگی قرعه ای را پذیرفته که مجبورش می کند تا دو ماه بعد خود را بکشد مگر این که قرعه را به داوطلب دیگری واگذار کند. با این حال، میدوری قصد واگذاری قرعه را ندارد چون از زندگی خسته شده است. همان شب هایدا بر روی کاناپه ی خانه ی سوکورو به خواب می رود و سوکورو رویایی درباره ی او و و دوست قدیمی اش یعنی شیرو و کورو می بیند. هایدا در ترم بعدی دانشگاه حاضر نمی شود و تنها آلبوم فرانتز لیست برای سوکورو به یادگار می ماند.
به اصرار سارا، سوکورو برای فهمیدن راز بزرگی که سراسر جوانی ذهنش را مشغول کرده، به زادگاهش بازمی گردد و با آو که حالا یک فروشنده ی ماشین موفق و ثروتمند است دیدار می کند. بعد از این دیدار متوجه می شود که در سال دوم دانشگاه، شیرو او را به تجاوز متهم کرده است و به همین دلیل بقیه از ادامه ی دوستی با او خودداری کرده اند. ر سال های بعد شیرو به یک نوازنده ی پیانوی موفق تبدیل شده اما شش سال پیش، جسد او به شکل حلق آویز پیدا شده و راز این مرگ حل نشده باقی مانده است.
سوکورو سپس به دیدار آکا می رود. مردی که شغلی نظامی دست و پا کرده و به موفقیت رسیده است اما عمیقاً ناراضی است. آکا اذعان می کند که حتی در آن زمان نیز کسی داستان شیرو را باور نکرده و این که شیرو مدت ها پیش از مرگش، تمایل به زندگی را از دست داده بوده است.
برای حل کامل معما، سوکورو تصمیم به دیدار کورو – که حالا همراه دو دخترش در فنلاند زندگی می کند - می گیرد. هنگام خریدن کادو برای دخترها، سوکورو سارا را در خیابان همراه با مردی غریبه می بیند، در حالی که لبخندی به لب دارد که سوکورو هیچ گاه مشابه آن را در کنار خودش ندیده است.
سوکورو به فنلاند می رود و با کورو – که حالا هنرمندی موفق است - دیدار می کند. کورو اعتراف می کند که در تمام دوران دوستی عاشق سوکورو بوده است اما هیچ گاه این علاقه را بیان نکرده. ضمناً کورو واقعا مورد تجاوز قرار گرفته بوده اما اتهام این عمل به سوکورو بی پایه و اساس بوده است. به این ترتیب سوکورو قربانی این اتفاق شده چون تصور بر این بوده که او از باقی اعضای گروه مقاوم تر و محکم تر است و تاب تحمل این رفتار ناخوشایند را خواهد داشت.
سوکورو به توکیو بازمی گردد و علی رغم توصیه ی کورو، از سارا می پرسد که با فرد دیگری ارتباط دارد یا نه و این که آیا هنوز تمایلی به ادامه ی دوستی احساس می کند؟ سارا سه روز فرصت می خواهد تا پاسخ دهد و رمان با اظهار علاقه ی سوکورو به سارا و البته صبر کردنش برای دریافت پاسخ او، پایان می یابد.
ترجمه های این رمان در زبان فارسی
به دلیل شهرت و محبوبیت موراکامی در بازار کتاب ایران، این اثر با پنج ترجمه ی مختلف به فارسی منتشر شد. اتفاقی که بار دیگر مسئله ی نقض حقوق مولف و نارسایی وضعیت حاضر را برجسته کرد. مشخصات ترجمه های فارسی به این شرح است:
1. سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش، مترجم: امیرمهدی حقیقت، تهران، نشر چشمه: 1393.
2. سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش، مترجم: میثم فرجی، تهران، نشر میانه: 1393.
3. سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش، مترجم: مارال زال زر، تهران، کوله پشتی: 1393.
4. سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های سفر معنوی اش، مترجم: مونا حسینی، تهران، نشر قطره: 1394.
5. سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های سفر معنوی اش، مترجم: مهدی غبرائی (غبرایی)، تهران، نشر نیکا: 1394.

سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش (به ژاپنی: 色彩を持たない多崎つくると、彼の巡礼の年) سیزدهمین رمان نویسنده ژاپنی هاروکی موراکامی است.
• «سوکورو البته هیچ نمی دانست که سارا به چی فکر می کند و هیچ هم نمی خواست چیزهایی را که در سر خودش می گذشت به سارا بروز بدهد. برخی فکرها هست که، در هر صورت، مجبوری پیش خود نگه داری؛ و فکرهای توی سر سوکورو ـ که حالا سوار قطار بود و داشت به خانه می رفت ـ از همین دست فکرها بود…»• «بهترین چیزهای زندگی یکی تعطیلات است یکی هم دوست.»• «بعضی چیزها توی زندگی آن قدر پیچیده اند که به هیچ زبانی نمی شود توضیح شان داد.»• «زندگی گاهی وقت ها غافلگیری محض است.»• «هیچ قلبی صرفاً به واسطهٔ هماهنگی با قلب دیگر وصل نیست. زخم است که قلب ها را عمیقاً به هم پیوند می دهد. پیوند درد با درد، شکنندگی با شکنندگی. تا صدای زجه بلند نشود سکوت معنی ندارد و تا خونی ریخته نشود عفو معنی ندارد و تا از دل ضایعه ای بزرگ گذر نکنی رضا و رضایت بی معنی است.»• «هر قدر هم سفرهٔ دلت را باز کنی هنوز چیزهایی هست که نمی شود فاش کرد.»• «اگر یک چیزی به قدر کافی مهم باشد یک اشتباه کوچک به کلی خرابش نمی کند یا از بین نمی بردش.»• «آن دوران درخشان توی زندگی ما گذشته و دیگر هیچ وقت بر نمی گردد. آن همه امکان و راه های قشنگی که آن روزها پیش پامان بود توی گذر زمان دود شد و رفت.»• «مام این همگرایی، مثل یک امتزاج شیمیایی، موفقیت آمیز ولی کاملاً تصادفی بود. اتفاقی که ممکن است تنها یک بار رخ بدهد. ممکن است یک بار دیگر همان ملات و مواد را کنار هم بگذاری، همه چیز را مثل دفعهٔ پیش بچینی ولی هیچ وقت نتوانی نتیجهٔ قبلی را تکرار کنی.»• «اگر راستی راستی ورزشکاری، باید یاد بگیری که چطور بازندهٔ خوبی باشی.»• «آدم هایی که آزادی شان گرفته می شود، آخر سر همیشه از یکی بدشان می آید، نه؟ مطمئنم نمی خواهم اینجوری زندگی کنم…»• «هر چیزی حد و مرزی دارد، فکر هم همین جور. نباید از حد و مرزها ترسید، ولی نباید از پاک کردنشان هم ابایی داشت. اگر می خواهی آزاد باشی، مهم تر از هر چیزی این است: احترام به حد و مرزها و عصبانیت از آن ها. همیشه چیزهای فرعی درجه دو، مهم ترین چیزهای زندگی اند…»• «- پس زیاد از چیزهایی که با منطق سازگار نباشند خوشت نمی آید؟ - صرف نظر از اینکه خوشم می آید یا نه، فکر کردن به چیزهایی را که منطقی نیستند رد نمی کنم. این طور نیست که ایمان عمیق و مطلقی به منطق داشته باشم، فکر کنم فصل مشترک امور منطقی و غیر منطقی مهم است.»• «بدن آدمیزاد آنقدر شکننده است، سیستم پیچیده ای است که می تواند با یک چیز خیلی پیش پا افتاده از کار بیوفتد، و در بیشتر موارد، وقتی از کار افتاد، به سادگی سرپا نمی شود.»• «می شود با یک دندان سوراخ یا شانهٔ گرفته کنار آمد، ولی از کنار خیلی چیزها نمی شود گذشت.»• «اگر استعداد پایه ای است که می شود بهش تکیه کرد و در عین حال آنقدر غیرقابل تکیه است که هیچ نمی دانی یک دقیقهٔ بعد چه بلایی سرش می آید، پس اصلاً یعنی چه؟• «- هیچ وقت فکر کرده اید بعد از مرگ چه می شود؟ - دنیا ی بعد از مرگ؟ تصمیم گرفته ام فکرش را نکنم، وقت تلف کردن است به چیزهایی فکر کنی که نمی توانی بدانی… به چیزهایی که حتی اگر بدانی هم نمی توانی تأیید کنی.»• «هر قدر همه چیز سطحی و کسالت بار باشد، زندگی باز ارزش زندگی کردن دارد. لازم است هر قدر می توانی، از نخ منطق استفاده کنی و ماهرانه همهٔ چیزهایی را که ارزش زندگی کردن دارند به خودت بدوزی…»• «وقتی خیلی عمیق برنجی، زبانت هم بند می آید…»• «یک چیز را می دانی سوکورو؟ باید ولش نکنی، مهم نیس چطوری. باور دارم که می گویم. اگر الان بگذاری برود، ممکن است دیگر هیچ کسی را در زندگی ات پیدا نکنی.»• «- می ترسم، می ترسم اگر یک کار اشتباه کنم یا یک حرف اشتباه بزنم، همه چیز را خراب کنم و رابطه مان برای همیشه به باد برود.»• «هیچ وقت اجازه نده ترس و غرور احمقانه کاری کند کسی را که برایت عزیز است از دست بدهی.»• «سوکورو تازاکی در عمیق ترین نقطهٔ جانش به درک رسید. درک این که هیچ قلبی صرفاً به واسطهٔ هماهنگی با قلب دیگری وصل نیست. زخم است که قلب ها را به هم پیوند می دهد. پیوند درد با درد، شکنندگی با شکنندگی. تا صدای ضجه بلند نشود سکوت معنا ندارد…»• «ما آن همه مدت باهم بودیم و من هی سعی می کردم بهت نخ بدهم. اگر فقط یک مغز نصفه نیمه هم داشتی بایست دوزاری ات می افتاد.»• «این یادت بماند؛ تاریخ را نه می شود پاک کرد نه عوض. مثل این است که بخواهی خودت را عوض کنی. می شود روی خاطره ها سرپوش گذاشت ولی تاریخ را نمی شود قایم کرد.»• «چیزهایی هست که من باید حل کنم. باید یک سر به گذشته بزنم وگرنه هیچ وقت ازش خلاص نمی شوم.»• «پسری که اسمش سوکورو تازاگی بود مُرده بود. در سیاهی بی امان، آخرین نفس اش را کشیده بود و در فضایی روباز در دل جنگل دفن شده بود. بی صدا، پنهانی، پیش از سر زدن سپیده، زمانی که همه هنوز در خوابی عمیق بودند. هیچ نشانه ای از گور نبود؛ و کسی که حالا ایستاده بود و نفس می کشید، سوکورو تازاکیِ تازه ای بود که ملالتش به کلی چیز دیگری شده بود؛ ولی فقط خودش خبر داشت. تصمیم هم نداشت به کسی بگوید.»• «هرقدر هم زندگی آدم ساکت و سازگار به نظر برسد، همیشه زمانی توی گذشته بوده که آدم وضعیت بغرنجی داشته. زمانی بوده که بگویی نگویی زده به سرش. فکر کنم آدم ها در زندگی به این مقطع نیاز دارند.»• «به زودی به کالجت در توکیو برمی گردی. برمی گردی به زندگی واقعی. باید به کامل ترین شکلی که از دستت برمی آید، زندگی کنی. هر قدر همه چیز سطحی و کسالت بار باشد، زندگی باز ارزش زندگی کردن دارد. تضمین می کنم. نه طعنه می زنم نه مغالطه. موضوع فقط این است که چیزی که برای من در زندگی ارزشمند بوده، حالا تبدیل به بار شده، دیگر سنگینی اش را بر دوشم نمی توانم تحمل کنم. شاید دلیلش صرفاً این باشد که برایش ساخته نشده ام. پس، مثل گربهٔ دم مرگ، خزیده ام به یک جای ساکت تاریک و در سکوت انتظار می کشم که نوبتم شود. زیاد هم بد نیست؛ ولی تو فرق می کنی. تو باید بتوانی از پس چیزی که زندگی سر راهت می گذارد بربیایی. لازم است هر قدر می توانی، از نخ منطق استفاده کنی و ماهرانه همهٔ چیزهایی را که ارزش زندگی کردن دارند به خودت بدوزی.»• «سوکورو تصمیم گرفت بیش از این کش اش ندهد. ممکن بود تا ابد به آن فکر کند ولی هیچ جوابی نگیرد. این شک را داخل کشویی در ذهنش گذاشت و رویش برچسب زد: «بلاتکلیف»، و هرگونه فکر بیشتری را به آینده موکول کرد. از این جور کشوها درونش زیاد داشت که تردیدها و سوال های بی شماری در آن ها پنهان شده بود.»• «شیرو آن موقع تازه سی سالش شده بود و هنوز جوان بود. لباس های خیلی ساده ای تن اش بود، موها را گوجه ای بسته بود و می شد گفت آرایش ندارد؛ ولی حرفم این نیست. این ها فقط شاخ وبرگ است. حرفم این است که آن برقی را که قبلاً داشت، آن سرزندگی را از دست داده بود. همیشه درون گرا بود ولی ته ذاتش یک چیز زندهٔ پرشروشور داشت، که خودش هم زیاد خبر نداشت. ان نور، ان برق و درخشندگی، قبلاً درز می کرد بیرون، از لای تَرَک ها نشت می کرد بیرون. حرفم را می فهمی؟ ولی بار آخر که دیدمش، همه اش رفته بود، انگار کسی دزدکی رفته باشد پشت سرش، از برق کشیده باشدش. آن برق تروتازه و درخشنده آن چیزی که بعینه از بقیه متمایزش می کرد، غیب شده بود و دیدنش غصه دارم کرد.»• «مهم ارادهٔ بُردن است. توی دنیای واقعی که همیشه نمی شود بُرد. یک وقت می بَری، یک وقت می بازی.»• «اما وقتی پای شخص سوکورو وسط می آمد، حتی یک خصوصیت نداشت که ارزش حرف زدن درباره اش یا پُز دادنش به دیگران را داشته باشد. دست کم خودش، خودش را این جوری می دید. همه چیزش میان مایه، بی بو و بی خاصیت و بی رنگ بود.»• «می توانی روی خاطره ها سرپوش بگذاری، یا چه می دانم، سرکوب شان کنی، ولی نمی توانی تاریخی را که این خاطرات را شکل داده پاک کنی. هر چی باشد، این یادت بماند. تاریخ را نه می شود پاک کرد نه عوض. مثل این است که بخواهی خودت را نابود کنی.»• «تو مشکلاتی داری که داری دنبال خودت می کشی شان، چیزهایی که ممکن است خیلی عمیق تر از آن باشند که فکر می کنی؛ ولی فکر کنم این ها از آن دست مشکلاتی اند که اگر واقعاً تصمیم بگیری، بتوانی از پس شان بربیایی. لازمه اش این است که اطلاعات ضروری را جمع کنی، یک طرح اصولی اولیه تهیه کنی، برنامه ریزی و زمان بندی دقیق کنی و از همه مهم تر، اولویت هایت را بگذاری جلوت. لازم است یک راست چشم تو چشمِ گذشته نگاه کنی، نه مثل یک پسربچه ساده دل زخمی؛ مثل یک آدم بزرگِ حسابی که روی پای خودش ایستاده. آن هم نه برای این که چیزی را که دلت می خواهد ببینی؛ نه. برای این که چیزی را که باید، ببینی. وگرنه بقیه عمرت این بار را همین طوری دنبال سر خودت این ور و آن ور می کشانی.»• «سوکورو تصمیم گرفت بیش از این کش اش ندهد. ممکن بود تا ابد به آن فکر کند ولی هیچ جوابی نگیرد. این شک را داخل کشویی در ذهنش گذاشت و روش برچسب زد: «بلاتکلیف»، و هر گونه فکر بیشتری را به آینده موکول کرد. از این جور کشوها درونش زیاد داشت که تردیدها و سوال های بی شماری در آن ها پنهان شده بود.»• «چیز دیگری هم که از کار کردن برای بقیه یادگرفتم، این بود که اکثر آدم های دنیا هیچ مشکلی با دستور شنیدن ندارند. راست اش خیلی هم خوشحال می شوند که بکن نکن بشنوند. ممکن است غر هم بزنند ولی احساس واقعی شان این نیست. فقط عادت کرده اند غر بزنند. اگر به شان بگویی خودشان فکر کنند، تصمیم بگیرند و مسئولیتش را هم بپذیرند، گیج و ویج می مانند.»• «- این هم فرقی با ایستگاه سازی ندارد. اگر یک چیزی به قدر کافی مهم باشد، یک اشتباه کوچک به کلی خرابش نمی کند یا از بین نمی بردش. آره، شاید بی عیب و ایراد از آب در نیاید، ولی قدم اول این است که واقعاً پروژهٔ ساخت ایستگاه را کلید بزنی، مگر نه؟ وگرنه هیچ قطاری آنجا نمی ایستد. آن وقت تو هم نمی توانی کسی را که این همه برایت اهمیت دارد توی ایستگاه ملاقات کنی. اگر ایرادی هم پیدا کردی، می توانی بعداً، به فراخور نیاز، برطرفش کنی… اول از همه، ایستگاه را بساز. یک ایستگاه، مخصوص خودش و خودش. یک ایستگاهی که دل همهٔ قطارها بخواهد توش نگه دارند، حتی اگر هیچ دلیلی هم نداشته باشند. یک همچین ایستگاهی را تصور کن، بعد بهش رنگ و شکل واقعی بده. اسمت را هم با میخ روی پایه اش بنویس و زنده اش کن. می دانم که قدرتش را داری، فراموش نکن، تو کسی بودی که شبانه وسط دریای سیاه یخ بندان شنا کردی…»• «هر چی توی زندگی پیش تر می رویم، یواش یواش بیشتر می فهمیم کی هستیم ولی هر قدر بیشتر می فهمیم کی هستیم، خودمان را بیشتر از دست می دهیم.• «در عمق گوش هاش صداها با هم قاتی شد و تبدیل شد به پارازیتی گوش خراش و وحشتناک - از آن صداها که فقط در سنگین ترین سکوت شنیده می شوند - صدایی که از بیرون نمی آید، بلکه سکوتی است که از اندام های درونی خودت پا می گیرد. هر کسی صدای خودش را دارد که با آن زندگی می کند، با این همه، آدم به ندرت فرصت می کند راستی راستی بشنودش.»• «دنیا چند نفر هم لازم دارد که خلاء درست کنند.»• «آدم را درد است که به تفکر می رساند، ربطی به سن هم ندارد، چه برسد به ریش.»• «هر آدمی رنگ خودش را دارد.»• «سوکورو تازاکی سال دوم کالج که بود، از ژوئیه تا ژانویه، به چیزی جز مردن فکر نمی کرد. در این شش ماه، تولد بیست سالگی اش هم آمده و رفته بود. حالا دیگر مرد شده بود؛ ولی این نقطه عطف خاص زندگی هم برایش معنایی نداشت. سوکورو خودکشی را طبیعی ترین راه چاره می دید و هنوز هم درست نمی دانست چرا آن روزها این قدم آخر را برنداشته بود. گذشتن از مرز زندگی و مرگ، سخت تر از این نبود که تخم مرغ خام لیزی را ته گلو بیندازد. شاید هم خودکشی نکرده بود چون راه خوبی به فکرش نرسیده بود، راهی درخور حس ناب عمیقی که به مرگ داشت؛ ولی این راه و آن راه چه فرقی می کرد؟ اگر دست اش به در می رسید که یک راست رو به مرگ باز می شد، بی این که لحظه ای فکر کند، بدون کمترین این پا و آن پا کردنی، هلش می داد و بازش می کرد، انگار که این هم کاری باشد از کارهای معمول زندگی؛ ولی در هر صورت، خوب یا بد، چنین دری دور و برش ندیده بود.»• «– حسادت -دست کم تا جایی که از خوابش می فهمید- چاره ناپذیرترین زندان دنیا بود. کسی کسی به زور در زندان حسادت حبس اش نمی کرد. زندانی به میل خودش تو می رفت، در را قفل می کرد و کلیدش را دور می انداخت. هیچ کس دیگری در دنیا نمی دانست که او آن تو گرفتار شده. البته که زندانی دلش می خواست فرار کند و می توانست هم فرار کند. هر چه بود زندانش دل خودش بود؛ ولی نمی تواسنت تصمیم بگیرد. دلش به سختی دیواری سنگی بود. اصل و جوهر حسادت همین بود.»• «توانایی فهمیدن درد چیز خوبی است. دردسر واقعی وقتی است که دیگر درد را هم نفهمی!»• «قلب آدمیزاد مثل شب پره است. بی صدا منتظر چیزی می ماند، وقتش که شد، یک راست به سویش می پرد.»• «درعمیق ترین نقطهٔ جانش به درک رسید؛ درک اینکه هیچ قلبی صرفاً به واسطهٔ هماهنگی، با قلب دیگری وصل نیست. زخم است که قلبها را عمیقاً بهم پیوند می دهد. پیوند درد با درد، شکنندگی با شکنندگی. تا صدای ضجه بلند نشود سکوت معنی ندارد و تا خوبی ریخته نشود عفو معنی ندارد و تا از دل ضایعه ای بزرگ گذر نکنی، رضا و رضایت بی معنی ست هماهنگیِ واقعی در همین ریشه دارد…»• «به سوکورو گفت یکی از این دو را به تو می دهم. تنم یا دلم. هر دو با هم نمی شود. باید یکی را انتخاب کنی، همین حالا. گفت آن یکی را به کس دیگری می دهم؛ ولی سوکورو همهٔ او را می خواست. نمی خواست نیمهٔ دیگر را به مرد دیگری بسپرد. طاقتش را نداشت. می خواست به زن بگوید اگر این جور است، هیچ کدام را نمی خواهم؛ ولی نمی توانست. گیر کرده بود. راه پیش و پس نداشت.»• «سارا گفت: هنوز نمی فهمم. درد آن اتفاق هنوز توی ذهنت است یا توی قلبت. شاید هم هر دو»