دشنام گویی

دُشنام گویی، فَحّاشی یا ناسزاگویی کاربرد واژه هایی در زبان است که معمولاً به منظور خوارداشت، بی احترامی یا آزردن شخص یا پدیده ای به کار می رود ولی دشنام گویی به حالت شوخی نیز یکی از کاربردهای آن است.
زشت گویی، که نقطه مقابل ادب است و توجه مخاطب را به موضوعی منفی می کشاند.
هتاکی، که برای آزردن طرف مقابل به کار می رود.
بددهنی، که تنها برای جلب توجّه و رفتار مردوارانه به کار می رود.
دشنام تشدیدی، که برای شدّت بخشیدن به عبارت مورد نظر به کار می رود، مثل «کدوم گوری بودی؟»
تخلیه احساسات، که در مورد رخدادهایی مثل ریختن قهوه و غیره به کار می رود. مثل «اَی لعنت بر …»
دشنام های غیر شوخی معمولاً از روی خشم ابراز می شوند. دشنام گویی اینترنتی شکل جدید آن است.
(دش) یا (دژ) به معنای بد و متضاد واژه (وش) است، وش یعنی نیکی. این دو واژه در ادبیات ایران باستان بسیار به کار رفته است به گونه ای که در بسیاری از نام های ایرانی از این واژه بسیار استفاده شده است مانند سیاوش یا (داری ووش) که همان داریوش به چم برپاکننده نیکی است. دشنام با همان معنی نام بد به کسی نسبت دادن است. دژخیم یا دشمن از همین خانواده می باشند.
استیون پینکر در کتاب خود به نام «پنجره ای به سرشت انسان»، دشنام گویی را به پنج رده طبقه بندی می کند:

دشنام گویی واژه هایی است که برای خوارداشت، بی احترامی یا آزردن شخص یا پدیده ای به کار می رود .
•