دنیس موک وگه

دُنی موکوِگه (فرانسوی: Denis Mukwege زادهٔ ۱ مارس ۱۹۵۵) یک پزشک متخصص زنان و فعّال حقوق بشر اهل کنگو است.
وی همچنین برنده جوایزی همچون جایزه اولاف پالمه، لژیون دونور (شوالیه)، جایزه ساخاروف، جایزه نوبل آلترناتیو، و جایزه سازمان ملل متحد در زمینه حقوق بشر شده است. او در سال ۲۰۱۸ و به دلیل مبارزاتش علیه خشونت جنسی و استفاه از آن در جنگ ها به عنوان سلاح، به همراه نادیا مراد برنده جایزه صلح نوبل شد.
موکوگه سومین فرزند از نه فرزند کشیش پنطیکاست و همسرش است. وی پس از مشاهدهٔ عوارض زایمان زنان کنگو که هیچ گونه دسترسی به مراقبت های بهداشتی تخصصی نداشتند پزشکی خواند تا بتواند مردمی را که پدرش برای درمانشان دعا می خواند، معالجه کند.
در سپتامبر ۲۰۱۲ موکوگه طی یک سخنرانی در سازمان ملل متحد تجاوز به عنف انبوه در کنگو را محکوم کرد. او دولت کنگو و دیگر کشورها را بخاطر عدم اقدام کافی درمقابل آنچه او آنرا «یک جنگ ناعادلانه که خشونت علیه زنان بکار می برد» نامید، محکوم کرد.

دنیس موک وگه (۱۹۵۵) پزشک کنگویی.
• «ما برای مبارزه با شری که به کنگو روی آورده، به همبستگی دولت های اروپایی نیاز داریم. امروزه تجاوز توأم با خشونت علیه زنان دارد جنبه عمومی پیدا می کند. این سلاحی فوق العاده خطرناک است که وجدان بشری همه ما را نابود می کند.»• «متأسفانه در کنگو با گروه های مسلح بسیاری مواجهیم که از طرف شرق از بوروندی، رواندا و اوگاندا می آیند. آنها در کنگو با گروه های مسلح محلی که «مای-مای» نامیده می شوند در ارتباط قرار می گیرند. آنها جوانانی هستند که شستشوی مغزی داده شده اند و در حقیقت به نابودی جامعه دست می زنند تا سرزمین شان را اشغال کنند و آنها را مورد بهره کشی قرار دهند.»• «من همیشه فکر کرده ام که سازمان ملل می تواند در جهت برقراری صلح کمک کند. اما بسیار دشوار است که برای مراقبت از هر زن یا کودکی یک سرباز سازمان ملل در نظر گرفته شود.»• «وقتی سخن از میلیون ها کشته و صدها هزار مورد تجاوز علیه زنان مطرح است، ما نمی توانیم بایستیم و فقط ارقامی این چنین را بشماریم، بلکه باید روند قضایی آغاز شود که اجازه دهد حقایق شناخته شوند و عدالت اجرا شود.»• «در درگیری های مسلحانه نباید زنان به موضوع منازعه و میدان جنگ تبدیل شوند و اگر کسی چنین کند باید مورد رسیدگی و قضاوت بشری قرار گیرد.»• «اینجا زنانی هستند که نمی دانم در چه موارد بیشماری مراقبت از بیماران دیگر را برعهده می گیرند و من از خود می پرسم آنها چگونه سر پا می ایستند؟ این زنان برای خودشان کاری نمی کنند اما برای بچه ها و اعضای خانواده شان بارها بر می خیزند و روی پا می ایستند. فکر می کنم باید از این زنان بسیار بیاموزیم.»